My Personal Public Diary, Day 1

Προσωπικό Δημόσιο Ημερολόγιο, Ημέρα 1η.

Ψάχνοντας να βρω ζελοτέιπ για να κολλήσω στον τοίχο την αφίσα της χθεσινής συναυλίας των Απροσάρμοστων στο Κύτταρο (δε βρήκα), ανακάλυψα χωμένο σε μια κασετίνα έναν αναπτήρα με τη λέξη ROMA επάνω.

Έπρεπε να τον είχα πετάξει. Πιθανόν να μου τον είχε πάρει ο ίδιος, πιο πιθανόν να τον είχα πάρει εγώ η ίδια για να θυμάμαι το ταξίδι στη Ρώμη. Το είχα διαγράψει εντελώς μέχρι να δω τον αναπτήρα, μέχρι που με ρώτησε κάποια πριν μερικές ημέρες αν έχω ταξιδέψει εκτός Ελλάδας και της απάντησα "Μόνο Γαλλία είχαμε πάει με το σχολείο..."!

Έμεινα, λοιπόν, ώρα να κοιτάζω τον αναπτήρα και να προσπαθώ να θυμηθώ πώς βρέθηκε στα χέρια μου- τον είχα πάρει από εκεί, ως αναμνηστικό; τον είχα πάρει από Ελλάδα, για να θυμάμαι ότι κάποτε πήγα κι εγώ στη Ρώμη; μου τον έκανε δώρο επειδή μου είχε τελειώσει ο αναπτήρας...;

Ναι, λοιπόν, βρέθηκα κι εγώ στη Ρώμη. Για λίγες μέρες, ένα χειμώνα με βαριά κατάθλιψη όπως κάθε χειμώνα σχεδόν... Φέτος παραδόξως τη γλύτωσα, ίσως επειδή άργησε να χαλάσει ο καιρός... Δε λέω ότι είμαι καλά, μια υπομανία μου έχει μείνει από το καλοκαίρι, αλλά σε ελεγχόμενο βαθμό...

Ο αναπτήρας, λοιπόν, μου θύμισε τη Ρώμη και η Ρώμη εκείνο το συντριβάνι που ρίχνουν όλοι νομίσματα και κάνουν ευχές, πώς να το λένε άραγε, είναι η Fontana di Trevi?
Ναι, βρέθηκα κι εγώ εκεί, στο συντριβάνι που όλοι έριχναν νομίσματα και έκαναν ευχές, και όχι, δεν έριξα νόμισμα, όχι, δεν έκανα ευχή, κι ας έπνεε τα λοίσθια η σχέση μου, κι ας μην το ήθελα αυτό, ήξερα ότι το Σύμπαν ήδη γέλαγε μαζί μου και δε θα του έδινα την ευκαιρία να ξεκαρδιστεί βλέποντάς με να ρίχνω ένα νόμισμα και να κάνω μια ευχή νομίζοντας- ελπίζοντας ότι θα πραγματοποιηθεί... Όχι Σύμπαν, δε θα προσπαθήσω να σε εξευμενίσω με νομίσματα στα συντριβάνια και ευχές, σε γράφω στα αρχίδια μου όσο με γράφεις και εσύ, ότι είναι να γίνει θα γίνει έτσι κι αλλιώς, καλύτερα να προετοιμάζομαι γι'αυτό παρά να τρέφω ψεύτικες ελπίδες, bring it on...

Τελικά τι είναι πιο μοιρολατρικό δεν ξέρω- να ρίχνεις το νόμισμα στο συντριβάνι έχοντας την κρυφή ελπίδα ότι η ευχή σου μπορεί και να πραγματοποιηθεί, ή να μη μπαίνεις καν στον κόπο ξέροντας ότι είναι μάταιο και πως ότι είναι να γίνει θα γίνει... Μάλλον το δεύτερο, και μάλλον μίλαγε και η κατάθλιψη... Εννοείται πως κάθε σοβαρός,ορθολογικός άνθρωπος δε θα σκεφτόταν καν να ρίξει νόμισμα σε συντριβάνι και δε θα έμπαινε σε τέτοιο δίλημμα, αλλά τώρα μιλάμε για μένα και όχι για κάποιο λογικό άτομο!

Αυτά για σήμερα, Το τραγούδι υπάρχει περίπτωση να το έχω ξαναβάλει, αλλά αυτό θέλω για σήμερα, τι να κάνουμε...

https://www.youtube.com/watch?v=dXkR1fTreI0

Another nightmare...

This time, I saw I was on a trip to Switzerland, alone...
I had not even booked a hotel, and had to ask people on the street where to go to find accomodation...
All the time, I was wondering what the hell I was doing there, and how on earth I had been there... I couldn't remember booking the tickets, or getting on a plane...
I was there all alone, lost in a foreign country, without wanting to explore anything or have a good time while I was there...

I am not well at all these days... People keep asking me if I am taking my meds properly. Well, I am. And well, all the meds of the world can't heal this...

Every breakup is a small death

Μετά από χρόνια, ξανά εδώ.

Ο τίτλος δανεισμένος από τη Μαργαρίτα Καραπάνου, "Κάθε χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος", επαναλαμβανόταν στη θεατρική διασκευή του βιβλίου της "Η ζωή είναι αγρίως απίθανη" - είναι γαλλικό ρητό, αλλά εγώ από εκεί το έμαθα.

Περί χωρισμού λοιπόν η ανάρτηση... Αν για έναν κοινό θνητό ο χωρισμός είναι μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση, για ένα διπολικό είναι κάτι... απλά παραλυτικό.

Δε θα μπω σε λεπτομέρειες, δεν έχω ακόμα το σθένος που απαιτείται. Αυτό που ήρθα μετά από τόσο καιρό να γράψω εδώ είναι ένα επαναλαμβανόμενο όνειρο, που έρχεται συχνά πυκνά και με ξυπνάει...

Βλέπω ότι έχουμε χωρίσει. Καθησυχάζω τον εαυτό μου στον ύπνο μου, λέγοντάς του "Ηρέμησε, είναι απλά ένας εφιάλτης...", έτσι ξυπνάω για να σταματήσω να βλέπω κάτι τόσο δυσάρεστο... Ξυπνάω με μια ανακούφιση στην αρχή, "Ευτυχώς, ήταν μόνο ένας εφιάλτης, πέρασε, θα του το πω μόλις ξυπνήσει κι εκείνος να με καθησυχάσει!", μέχρι που προσγειώνομαι στην πραγματικότητα και συνειδητοποιώ ότι δεν ήταν εφιάλτης, ότι δεν κοιμόμαστε πια στο ίδιο κρεβάτι, ούτε καν στο ίδιο σπίτι, ότι δεν υπάρχει κανένας να το πω για να με καθησυχάσει- έχει φύγει...

Ενώ λοιπόν στους υπόλοιπους εφιάλτες, το πιο δυσάρεστο κομμάτι είναι εκείνο που σε ξυπνάει, στο συγκεκριμένο "εφιάλτη" (μέσα σε εισαγωγικά, γιατί δεν ξέρω αν μπορώ να χαρακτηρίσω εφιάλτη κάτι που όντως συμβαίνει), το χειρότερο κομμάτι έρχεται μετά το ξύπνημα, όταν συνειδητοποιώ ότι όντως έτσι έχουν τα πράγματα...

Λοιπόν, μπορεί να υπάρχουν 50 τρόποι να φύγει κανείς από μία σχέση, αλλά για να μην προκληθεί πόνος στο άτομο που πρόκειται να εγκαταλειφθεί, σωστός είναι μόνο ο 51ος: I'd rather you have killed me, now I'm dying constantly...

Τραγούδι για σήμερα, ποιο άλλο...

bipolar is not an excuse- it's not an explanation, either!

Αρκεί ο τίτλος. Δεν χρειάζεται να το αναλύσω παραπάνω. Ή τέλος πάντων δε θα χρειαζόταν, αν ήμουν λακωνική.
Κάποτε είχα δεί τυχαία μια παρόμοια φράση σε μπλουζάκι, απ'αυτά με τα και καλά ψαγμένα λογότυπα που τα παραγγέλνεις και στα στέλνουν- ολόκληρη βιομηχανία με μπλουζάκια για κάθε νόσο και κάθε μαλακία, κυριολεκτικά, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου σήμερα.
Το μπλουζάκι έλεγε 'bipolar is not an excuse- it's an explanation" και τότε μου είχε φανεί πολύ χρήσιμο, πολύ εξυπηρετικό, σε φάση "ναί, αυτό είναι!"
...Και, σε κάποιες φάσεις, είναι...

Αλλά τώρα, που το είδα να χρησιμοποιείται αντίστροφα, κατάλαβα πόσο λάθος είναι να χρησιμοποιούμε/χρησιμοποιούνε την οποιαδήποτε διάγνωσή μας ως "δικαιολογία", είτε ως "εξήγηση" (το ένα και το αυτό τελικά) της κάθε πράξης μας.

Αφορμή η συζήτηση που άκουσα τυχαία, για τα νέα μέτρα και ότι ένας υπουργός που τα σκέφτηκε και τα ψηφίζει αυτά "παίρνει ψυχοφάρμακα, είναι διαγνωσμένος από ψυχίατρο, σου λέω!"
Ονόματα δε λέω, όχι για να διαφυλάξω την προσωπικότητα οποιουδήποτε πολιτικού- εύχομαι το θάνατό τους κάθε μέρα που περνάει, αν μπορούσα να τον συνδυάσω με το δικό μου σε φάση επίθεση αυτοκτονίας στο κοινοβούλιο δε θα ήθελα τίποτα άλλο από τη ζωή μου- και να ήθελα δε θα μπορούσα να έχω και τίποτα άλλο, αλλά και να μπορούσα να έχω δε θα ήθελα, πάμε παρακάτω.
Τότε τί με πειράζει που κάποιος χρησιμοποίησε το δεδομένο της ψυχικής ασθένειας για να αποδείξει ότι κάποιος είναι ανίκανος να παίρνει σημαντικές αποφάσεις;

Αυτό με πειράζει, αυτό ακριβώς... Η άποψη ότι αρκεί να παίρνεις ψυχοφάρμακα και να είσαι "διαγνωσμένος από ψυχίατρο, σου λέω!", για να μη μπορείς να παίρνεις σημαντικές αποφάσεις, να μη μπορείς να βρίσκεσαι σε μια θέση ευθύνης, να αποδίδουν οποιοδήποτε λάθος κάνεις σ'αυτή τη γαμημένη τη διάγνωση...

Και ξαναπαίρνω θέση απέναντι στο πολιτικό αυτό πρόσωπο: σε καμμία περίπτωση δεν υποστηρίζω ούτε το ίδιο ούτε τις πράξεις, τις αποφάσεις και τις ενέργειές του. Είμαι κάθετα αντίθετη (και οριζόντια, και διαγώνια, και κατακόρυφα, και ύπτια, και σε όποια άλλη στάση υπάρχει) σε οτιδήποτε έχει βγεί από το στόμα του και έχει (υπο)γράψει το χέρι του. Το διευκρινίζω για να μην παρεξηγηθώ.

Αλλά είναι άδικο να αποδίδεται εκεί (στη xyz διάγνωση) η οποιαδήποτε πράξη, ενέργεια, συμπεριφορά οποιουδήποτε. Και για να το κάνω πιο συγκεκριμένο, πιστεύω πως οποιοσδήποτε "νευροτυπικός" (μη ψυχικά ασθενής) βρισκόταν στη θέση του, θα έκανε ακριβώς τα ίδια ή θα είχε πάρει πόδι για να αντικατασταθεί από τον αμέσως επόμενο πρόθυμο να κάνει ακριβώς τα ίδια. Αλλά ούτε αυτό είναι το θέμα μου!

Το θέμα μου είναι ότι δε μπορώ να ανεχθώ να αποδίδεται η κακία, ή η βλακεία, ή ο δόλος, ή η απανθρωπιά, ή η απληστία, ή οποιδήποτε άλλο χαρακτηριστικό, στην ψυχική ασθένεια. Μπορεί να είσαι βλάκας, κακός, άπληστος και απάνθρωπος ψυχικά ασθενής, αλλά δεν είσαι βλάκας, κακός, άπληστος και απάνθρωπος (και πουλημένος, και προδότης, και... και... και...) ΕΠΕΙΔΗ είσαι ψυχικά ασθενής.

Όπως μπορεί επίσης να είσαι καλός, έξυπνος, ευαίσθητος, δημιουργικός, αλτρουιστής και ψυχικά ασθενής- αλλά όχι επειδή είσαι ψυχικά ασθενής.

Αυτά θα ήθελα να πώ στον άνθρωπο που ξεστόμισε τη φράση "παίρνει ψυχοφάρμακα, είναι διαγνωσμένος από ψυχίατρο, σου λέω!"- έχω σταματήσει να παρεμβαίνω σε συζητήσεις αγνώστων και είμαι περήφανη γι'αυτό, αυτή τη φορά όμως ίσως έπρεπε να ακολουθήσω την παρόρμησή μου...

Πολύ σχετικό με αυτό βρίσκω ένα άρθρο της Natasha Tracy, την οποία παρακολουθώ, αν και δε συμφωνώ πάντα με τις απόψεις της- αυτή τη φορά όμως ναί.

Λαλά: κάτι αισιόδοξο... (έτσι το βλέπω εγώ τουλάχιστον). Σήμερα (χθες) έχασα την ευκαιρία να τους δώ live και κάπως έτσι πνίγω την πίκρα μου...

http://youtu.be/J-x35087CBE

he took my pill!

Συνήθως αποφεύγω να γράφω για γεγονότα που συνέβησαν σε εμένα προσωπικά, προτιμώ να παραθέτω απλά απόψεις φοβούμενη την υπερβολική αυτοέκθεση.

Σήμερα όμως τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Ακόμα φοβάμαι την αυτοέκθεση, αλλά αυτό έχω την ανάγκη να το γράψω. Κακό, πολύ κακό... φοβάμαι ότι θα μου βγεί σε κακό!

Είμαι κατά των φαρμάκων και της φαρμακευτικής αγωγής, αλλά από την Πέμπτη αποφάσισα να υποκύψω στις παραινέσεις της οικογένειας και τον ψυχολογικό εκβιασμό του γιατρού (που "απείλησε" ότι αν δε συνεργάζομαι μαζί του, δηλαδή αν δεν πάρω φάρμακα, δεν έχει να μου προσφέρει τίποτα και θα σταματήσει να με βλέπει) και να συμμορφοθώ. Να πάρω φάρμακα.

Πάτησα πόδι βέβαια, αρνούμενη κατηγορηματικά να πάρω ολανζαπίνη, το γνωστό ζυπρέξα για το οποίο έχω γράψει αρκετά εγκώμια εδώ, και έτσι κατέληξε να μου προτείνει κάποιο άλλο αντιψυχωσικό (ρισπεριδόνη).

Αποφασισμένη λοιπόν για μία φορά να ακολουθήσω μία αγωγή, με στόχο να προλάβω τη μανία σε αυτό το αρχικό, ευχάριστο στάδιο, ώστε να μη γίνει ανεξέλεγκτη και να μην πέσω σε τόσο βαριά κατάθλιψη μετά, όσο θα έπεφτα χωρίς τα χάπια, τα πήρα...

Και όχι μόνο τα πήρα, πήρα και έναν τρίφτη και κόπτη χαπιών με αποθηκευτικό χώρο, για να τα έχω πάντα μαζί μου και να μην "ξεχνάω" δόσεις...

Τρίφτη δε χρειαζόμουν, τα καταπίνω όπως είναι (ναί, αυτό που νομίζεις), ο κόφτης όμως είναι χρήσιμος αφού το πρωί πίνω μισό χάπι και κάπως πρέπει να το κόβω.

Πήρα λοιπόν και το καρτελάκι με τα χάπια, το έκοψα σε μικρά κοματάκια που το καθένα περιείχε από ένα χάπι και τα στρίμωξα στον τρίφτη/κόφτη/κουτί αποθήκευσης χαπιών, τον οποίο έβαλα στην τσάντα μου...

Αυτός λοιπόν ο τρίφτης/κόφτης/κτλ καθόταν ήσυχα στη θέση του, μέχρι χθες το βράδυ που άνοιξα την τσάντα μου για να βρω τσιγάρα νομίζω, δε θυμάμαι γιατί, στο γνωστό μέρος που καθόμασταν και πίναμε... (ναί, πίνω ενώ παίρνω χάπια, όχι πολύ, και όχι βαριά ποτά).

Πέφτει λοιπόν από την τσάντα ο κύριος, τον μαζεύω και παίρνω ένα μαντηλάκι με οινόπνευμα για να τον καθαρίσω...

Εκεί που έτριβα πετάγεται ωσάν άλλο τζίνι τυπάς με τον οποίο λίγο νωρίτερα είχα σπαστεί επειδή αποκάλεσε πατσαβούρα μία άλλη θαμώνα του καταστήματος και με ρωτάει τί είναι αυτό!

Αρχίζω περήφανη να του εξηγώ τις λειτουργίες του δικού μου λύχνου, μέχρι που φτάνω στον αποθηκευτικό χώρο- με το που βλέπει τα χάπια και χωρίς να με ρωτήσει, απλώνει το χέρι του, παίρνει ένα και το πίνει- νομίζω μαζί με λίγο από το ποτό του...

Δεν τα πήρα, δε στράβωσα, πάγωσα. Οκ, δική του η πρωτοβουλία, δική του η ευθύνη, πρέπει να είχε πιεί αρκετά πριν αλλά ένα χάπι μόνο δεν κάνει τίποτα, θέλω να πιστεύω, στην τελική δεν του τα έδωσα εγώ ούτε τον προέτρεψα να πάρει, ούτε του πούλησα τίποτα, ούτε παράνομα είναι τα χάπια μου- με αυτό εννοώ ότι δε χρειάζονται ειδική συνταγή ναρκωτικών- φαντάζομαι ότι το ποινικό αδίκημα θα ήταν κλοπή εκ μέρους του, αλλά αν πάθαινε κάτι, πρόκληση σωματικής βλάβης από αμέλεια δικιά μου; Ίσως και με ενδεχόμενο δόλο, αφού τί λόγο είχα να του δείξω τα χάπια μου;

Τέλος πάντων τέτοιες σκέψεις περνάγανε από το μυαλό μου, ποτέ δε θα έδινα χάπια σε κανέναν, εδώ δε θέλω να τα παίρνω εγώ, αλλά αισθάνθηκα ενοχές που εξαιτίας μου ένα χάπι βρέθηκε στον οργανισμό ενός ανθρώπου...

Για να παρηγορήσω τον εαυτό μου, άρχισα να σκέφτομαι ότι ίσως πραγματικά να το χρειαζότανε το χάπι, δε μπορείς ρε φίλε όποιον βλέπεις να του τη λες, κατι δεν πάει καλά μ'εσένα... όχι ότι θα αλλάξει αυτό με ένα χάπι, λέμε τώρα...

Είμαι ακόμα τρομοκρατημένη. Αν τα χάπια μου δεν μπορούν να είναι ασφαλή μαζί μου... αν έπαιρνα ηρεμιστικά, θα ήμουν ακόμα πο τρομαγμένη. Εκεί θα ήταν και παράνομο να μου τα πάρει κάποιος άλλος, θα μπορούσα να περάσω ως διακινητής ναρκωτικών και δε θέλω προβλήματα με το νόμο. Πάντως λεφτά δε ζήτησα, έχω ένα ελαφρυντικό.

Αλλά έχω προβληματιστεί πολύ. Από εδώ και πέρα δε θα παίρνω τα χάπια μου μαζί μου, έτσι κι αλλιώς οι θερμοκρασίες που αναπτύσσονται σε μία τσάντα δεν είναι ιδανικές για τη φύλαξη φαρμάκων.

Κι όσο για σένα μικρέ καμμένε, μην το ξανακάνεις αυτό. Δεν πρόλαβα να αντιδράσω επειδή έπαθα σοκ όταν έκανες την κίνηση να πάρεις το χάπι μου, αυτό όμως δε σημαίνει ότι ήθελα, επιθυμούσα, συναίνεσα ή συμφώνησα να το πάρεις.

Με βίασες, με γάμησες, (μεταφορικά πάντα), δε μπορείς να φανταστείς πόσο δυνατό χαστούκι ήταν αυτή σου η κίνηση για εμένα.

Ξέρω, στ'αρχίδια σου. Εκεί που γράφεις όλους τους άλλους, εκτός από τον εαυτό σου.

Σ'αυτό τουλάχιστον μοιάζουμε...

12 months, 12 moods... 12 colours!

Έχω παρατηρήσει εδώ και χρόνια ότι η διάθεσή μου αλλάζει ανάλογα με την εποχή του χρόνου, τον καιρό, την ηλιοφάνεια, τη θερμοκρασία, τις φάσεις της σελήνης και τα επίπεδα ηφαιστειακής τέφρας στην ατμόσφαιρα...

Σήμερα θα προσπαθήσω να προσδιορίσω χοντρικά, τις διακυμάνσεις της διάθεσής μου ανάλογα με το μήνα του χρόνου και, ναι, θα τις χρωματίσω! Θα διαλέξω αυθαίρετα ένα χρώμα που νομίζω ότι τους ταιριάζει και θα τους το δώσω...

Ποιόν ενδιαφέρει αυτό; Κανέναν!
Τότε, γιατί θα το κάνω; Έτσι, γιατί μπορώ!
Και αφού απαντήσαμε τα δύο θεμελιώδη ερωτήματα της ύπαρξης του post, πάμε στο κυρίως θέμα...

Σεπτέμβριος: στην αρχή σκέφτηκα να αρχίσω από τους ανοιξιάτικους μήνες, τότε που εγώ και η φύση αρχίζουμε να ξυπνάμε από τη χειμερία νάρκη μας, αλλά τελικά αποφάσισα να αρχίσω από το μήνα που άρχισαν όλα (όλα= η ζωή μου), το γενέθλιο μήνα μου, το Σεπτέμβριο...
Αγαπημένος κατά τα άλλα λόγω γενεθλίων, αλλά και με τη γλυκιά νοσταλγία του τέλους του καλοκαιριού, την κούραση από την υπερδραστηριότητα των προηγούμενων μηνών, και- αν στους προηγούμενους μήνες είχα αποθρασυνθεί εντελώς- η εγκατάσταση των πρώτων τύψεων, ενοχών και αισθημάτων αυτοτιμωρίας που θα με συνοδεύουν καθ'όλη τη διάρκεια του χειμώνα...
Αρχίζω να κλείνομαι, να περιορίζω τις εξόδους, να μπαίνω σε sleep mode...
Χρώμα: ανοιχτό γαλάζιο (της κουβερτούλας για νεογέννητα αγοράκια).

Οκτώβριος: Τα πράγματα αρχίζουν και δυσκολεύουν, η βροχή μου τη σπάει και η συννεφιά μου ρίχνει τη διάθεση, την ενεργητικότητα και την όρεξη για ζωή... Είμαι μονίμως κουρασμένη, οι ώρες του ύπνου μου αυξάνονται αλλά και πάλι το πρωί με δυσκολία σηκώνομαι από το κρεβάτι- όταν χρειάζεται, γιατί αν δε χρειάζεται, δε σηκώνομαι...
Κλείνομαι ακόμα περισσότερο, μπορώ να διαβάζω, να βλέπω ταινίες, αντλώ κάποια ευχαρίστηση από αυτές τις διαδικασίες αλλά το γενικότερο συναίσθημα παραμένει δυσάρεστο.
Χρώμα: γκρίζο, μουντό, του συννεφιασμένου και νεφώδους "αττικού ουρανού".

Νοέμβριος: Τώρα δεν είμαι απλά κουρασμένη, αλλά εξαντλημένη! Κοιμάμαι ακόμα περισσότερο, και το βράδυ αλλά και τα μεσημέρια, παρασκευοσαββατοκύριακα δε, σερί, αλλά όταν σηκώνομαι από το κρεβάτι αισθάνομαι σα να έσκαβα όλο το προηγούμενο δωδεκάωρο... Δε μπορώ να πάρω τα πόδια μου και εκτός από αυτό, αισθάνομαι ξαφνικά ότι γέρασα- εκτιμώμενη ηλικία: σα γριά 87 χρονών, και αμα δω καμμιά γριά 87 χρονών να κάνει δουλειές, αισθάνομαι ακόμα πιο γριά... Δεν έχω όρεξη για ζωή, δεν έχω επιθυμία για ζωή, η ζωή μου φαίνεται ένα μαρτύριο, ένα βάρος, ένα βουνό το οποίο κουβαλάω στην πλάτη μου...
Τίποτα πια δε με ευχαριστεί, τίποτα δε με συγκινεί, αισθάνομαι ότι άνετα θα μπορούσα να γίνω καλόγρια γιατί δεν έχω καμμία όρεξη, διάθεση ή επιθυμία για σεξ- ούτε για φαγητό. Ούτε για γλυκό. Ούτε για τσιγάρο. Βασικά για τίποτα. Το μόνο που θέλω είναι να πεθάνω, ή να έρθει το καλοκαίρι...
Χρώμα: γκρίζο σκούρο, μολυβί.

Δεκέμβριος: Το δράμα του προηγούμενου μήνα συνεχίζεται, σε μεγαλύτερη ένταση. Το γεγονός ότι πλησιάζουν τα Χριστούγεννα δε βοηθάει καθόλου. Τα σιχαίνομαι τα Χριστούγεννα! Τα μισώ! Θα προτιμούσα να περάσω τα χριστούγεννα σε μια σπηλιά, αγκαλιά με μια αρκούδα σε χειμερία νάρκη και τα μικρά της, παρά ανάμεσα σε χαρούμενο και καλοντυμένο κόσμο- η αντίθεση της διάθεσης και της εμφάνισης όλων των υπόλοιπων ανθρώπων με τη δικιά μου τονίζει το mess I'm in- το μαύρο μου το χάλι δηλαδή- και με κάνει να αισθάνομαι (ακόμα πιο) μειονεκτικά απέναντί τους...

Χώρια που αυτός ο μήνας είναι γεμάτος από κοινωνικές επαφές, μερικές αναπόφευκτες- αναγκαστικές επισκέψεις, οικογενειακά τραπέζια, reunions και κάθε είδους τυχαίες ή μη συναντήσεις- όχι ότι αυτό είναι κάτι κακό γενικά, αλλά εκείνο το μήνα που είμαι στα πιο κάτω μου και δε θέλω να βλέπω κανέναν ούτε να μιλάω σε κανέναν, εκείνο το μήνα που με πιάνει στον εντονότερο βαθμό της η αγοραφοβία μου... αποφάσισαν κάποιοι ρασοφόροι να τοποθετήσουν τη γέννηση του Χριστούλη μας! (Ο ίδιος μου έχει πεί ότι γεννήθηκε Μάρτιο και είναι Κριός, γι'αυτό και σας αποκαλεί όλους πρόβατα, αλλά μην πείτε πουθενά ότι σας το είπα αυτό, γιατί θα με κλείσουν στο φυσικό μου περιβάλλον- το ψυχιατρείο ντε! Όχι ότι θα πέρναγα άσχημα, αν δεν υπήρχαν οι ρουφιάνοι με τις άσπρες στολές και οι ασφαλίτες με τις άσπρες μπλούζες, θα πήγαινα και οικειοθελώς, μια χαρά θα τα περνάγαμε με τους υπόλοιπους σύντρολλους, αλλά αυτοί οι εισβολείς θέλουν να εξαφανίσουν το είδος μας από το χάρτη, να μας κάνουν σαν και του λόγου τους...)
Αν έγραφα το Δεκέμβριο (σε πέντε μήνες από τώρα) την παράγραφο για το Δεκέμβριο, το ύφος θα ήταν τελείως διαφορετικό... τώρα δεν έχω μπει σε διάθεση Δεκεμβρίου, θα προσπαθήσω ωστόσο να την περιγράψω ως εξωτερικός παρατηρητής...

Το βουνό που κουβάλαγα στην πλάτη μου τον προηγούμενο μήνα, τώρα έχει γίνει οροσειρά και με έχει πλακώσει- πλέον δε σηκώνομαι από το κρεβάτι ούτε για τα απαραίτητα, χάνω δουλειές, υποχρεώσεις, ραντεβού- ακόμα και τα ραντεβού με το γιατρό μου, τα οποία τον υπόλοιπο χρόνο τηρώ ευλαβικά...
Αν το Νοέμβριο αισθανόμουν 87 χρονών, το Δεκέμβριο αισθάνομαι ήδη πεθαμένη, μια μούμια, ένα νεκρό μυαλό μέσα σε ένα ζωντανό σώμα... Παραμελώ όχι μόνο την εμφάνισή μου, αλλά πλέον και τη σωματική μου υγιεινή- αν κάνω ένα ολόκληρο μπάνιο αυτό το μήνα, θα είναι κατόρθωμα...
Το ένα μπάνιο του μήνα αυτού το κάνω αναγκαστικά παραμονή Χριστουγέννων, που έρχεται κόσμος στο σπίτι και δε θέλω να βρωμάω...
Τα βλέπω όλα μαύρα, κυριολεκτικά, τα χρώματα έχουν χάσει τη ζωντάνια τους για κάποιο λόγο (μάλλον επειδή έχω καιρό να καθαρίσω τα γυαλιά μου), δε βρίσκω ευχαρίστηση σε τίποτα, δε μπορώ να συγκεντρωθώ όσο απαιτείται για να διαβάσω ένα βιβλίο, ούτε έχω το κουράγιο να δω μια ταινία- με παίρνει ο ύπνος πριν τη μέση, όσο γαμάτη και να είναι. Όσο για έρωτα/σεξ; Ούτε λόγος, τώρα εκτός από αδιάφορο, μου φαίνεται και βρώμικο, ανήθικο, αηδιαστικό... απωθητικό, δυσάρεστο- το αντιλαμβάνομαι ως πράξη βίας, ως σωματική κακοποίηση, ως παραβίαση του ιδιωτικού μου κόσμου και του ζωτικού μου χώρου- είπαμε, κρατάω αποστάσεις, και παίρνω τη φράση αυτή και την πηγαίνω σε ένα τελείως διαφορετικό επίπεδο...

Δε θέλω να με βλέπει κόσμος επειδή ντρέπομαι, και ντρέπομαι επειδή αισθάνομαι ένα σκουπίδι, ένα τίποτα, δεν έπρεπε να υπάρχω, δεν προσφέρω τίποτα πουθενά, μόνο πιάνω χώρο και καταναλώνω χρήματα που δε μου ανήκουν, ταλαιπωρώ τους γύρω μου απλά και μόνο με την παρουσία μου- και σα να μην έφταναν όλα αυτά, ακόμα και με το να αναπνέω βλάπτω το περιβάλλον εκπνέοντας διοξείδιο του άνθρακα!

Προσπαθώ να ξεφύγω από όλες αυτές τις σκέψεις βρίσκοντας καταφύγιο στον ύπνο, αλλά ακόμα και εκεί δεν τα καταφέρνω- βλέπω εφιάλτες και ξυπνάω τρέμοντας και με την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά.

Έτσι, κάνω το next best thing στον ύπνο- ξαπλώνω, κουκουλώνομαι με την κουβέρτα μου και κάνω πως κοιμάμαι, ενώ φαντασιώνομαι τη στιγμή του θανάτου μου και αναζητώ τον πιο ανώδυνο τρόπο επίτευξής του...

Χρώμα: Πίσσα μαύρο, της αβύσσου... (πού ξέρω πώς είναι το χρώμα της αβύσσου; την ατενίζω κάθε Δεκέμβριο!)

Κάπου εδώ ένας φυσιολογικός άνθρωπος θα συνειδητοποιούσε ότι το θέμα πήρε τεράστια έκταση και θα αποφάσιζε να το κλείσει εδώ για σήμερα και να επανέλθει με δεύτερο, ισως και τρίτο μέρος- κάποιος άλλος, όχι εγώ, γιατί ξέρω ότι αν το κάνω αυτό δε θα επανέλθω ποτέ με δεύτερο και τρίτο μέρος, ακριβώς όπως έχει γίνει όλες τις προηγούμενες φορές που είπα ότι θα επανέλθω σε ένα θέμα...
Ξέρω ότι όποιος κι αν διαβάζει ακόμα, θα σταματήσει κάπου εδώ- καταλαβαίνω, κι εγώ κάπου εδώ θα σταματούσα να διαβάζω, no hard feelings, έλα ξανά όποτε θέλεις, το κείμενο εδώ θα είναι!
Οπότε, συνεχίζω!

Ιανουάριος: Το ότι ξεκίνησε ένας καινουριος χρόνος με φορτώνει με περισσότερες προσδοκίες, ευθύνες και αυτο-επιβαλλόμενες υποχρεώσεις, κάτι που προσδίδει στη θλίψη μου και μια εσσάνς άγχους, τρόμου, ανησυχίας, πανικού...
Έχω ταχυκαρδίες χωρίς προφανή λόγο, οι εφιάλτες αυξάνονται, η ζωή συνεχίζει να μην είναι ωραία, αλλά τουλάχιστον το άγχος αυτό με ξυπνάει από τη χειμερία νάρκη, μου δίνει μια εγρήγορση- αυτό δεν είναι πάντα καλό, έναν Ιανουάριο πριν κάμποσα χρόνια, ήταν -ίσως- το άγχος αυτό που μου έδωσε τη "δύναμη", που με κινητοποίησε, που με ώθησε, τέλος πάντων, να κάνω την πρώτη και μόνη μου απόπειρα... Αλλά γι'αυτή θα μιλήσω άλλη φορά (ξέρεις τί σημαίνει αυτό!)
Έτσι, αν και ο Ιανουάριος είναι επίσης δυσάρεστος και αγχώδης, έχει και εκείνη την καλή στιγμή της, την ηλιαχτίδα που διαπερνάει το σκοτάδι... τον εορτασμό της επετείου της αποτυχημένης μου απόπειρας- το γιορτάζω φυσικά, επειδή αν είχε πετύχει δε θα ήμουνα εδώ και θέλω να είμαι εδώ- αυτό που δε θέλω είναι να υποφέρω... γιορτάζω λοιπόν την αποτυχία μου ως επιτυχία- απότυχα να αποτύχω στη ζωή, ίσον πέτυχα να μείνω στη ζωή, η λογική του παραλόγου, το ξέρω...
Χρώμα: Το καφέ του σκατού, γιατι όλα είναι σκατά αυτόν το μήνα... επίσης από τη φράση "μου πηγε το σκατό στην κάλτσα", που περιγράφει ακριβώς το πώς αισθάνομαι την ώρα που προσπαθώ να ξυπνήσω από εφιάλτη...

Φεβρουάριος: Επιτέλους, φως στο τούνελ... Ακόμα η μελαγχολία και το άγχος είναι αρκετά έντονα, αλλά με παρηγορεί το γεγονός ότι οδεύουμε προς την άνοιξη... Αισθάνομαι χάλια, αλλά πλέον έχω κάτι να περιμένω (ότι σύντομα, θα αυξηθεί η ηλιοφάνεια και κατά συνέπεια θ'αρχίσω να αισθάνομαι καλύτερα), σφίγγω τα δόντια και κάνω υπομονή...
Το καρναβάλι και οι απόκριες σηματοδοτούν επίσημα το intro μου στην επόμενη φάση, την καλύτερη φάση...
Χρώμα: Ώχρα (μπορεί να είναι μουντό, αλλά ταυτόχρονα είναι και ζεστό).

Μάρτιος: Η επιστροφή. Κάνω το comeback μου στον κόσμο και στη ζωή- βγαίνω για καφέ, για ποτό, για φαγητό, για βόλτα, για ταινία, βλέπω κόσμο που είχα χάσει εδώ και μήνες, με βλέπει κόσμος στη γειτονιά που επειδή δε με είχε ξαναδεί νομίζει ότι είμαι εγώ εκείνη που μετακόμισε πρόσφατα...
Τα πουλάκια τραγουδάνε, οι πεταλούδες πετάνε, τα λουλούδια ανθίζουν κι εγώ το ίδιο!
Σιγά σιγά ξυπνάω από τη χειμερία νάρκη μου, είμαι ακόμα λίγο μουδιασμένη από τον ύπνο στην αρχή, αλλά ανθίζω, ξεδιπλώνω τα φτερά μου και τα αφήνω να λιαστούν...
Γελάω πιο συχνά, τρώω με όρεξη, παίρνω μερικά κιλά αλλά δε με νοιάζει, λούζομαι συχνότερα και προσέχω λίγο την εμφάνισή μου, μερικές φορές φτάνω ακόμα και στο σημείο να βάφομαι! Αρχίζω να απολαμβάνω και πάλι το σεξ, και μάλιστα να το επιδιώκω- in total harmony with nature... (Κουίζ: πόσα ονόματα γιαουρτιών χρησιμοποίησα στην παραπάνω φράση;)
Χρώμα: Πράσινο ανοιχτό, του φρέσκου βλαστού.

Απρίλιος: Όλα τα παραπάνω. Είναι γενικά ένας πολύ καλός και ισορροπημένος μήνας, δεν έχει εξάρσεις ούτε προς τα πάνω, ούτε προς τα κάτω. Η διάθεσή μου είναι "φυσιολογική", αισθάνομαι κι εγώ φυσιολογική, τόσο φυσιολογική που αναρωτιέμαι μήπως δεν είχα ποτέ διπολική διαταραχή, μήπως είχα λάθος διάγνωση και όλα τα προηγούμενα συμπτώματα ήταν απλά υπερβολικές αντιδράσεις, υστερίες, μήπως οφείλονταν σε άλλα αίτια, οπως προβλήματα με το θυρεοειδή ή με τις ορμόνες του φύλου...
Αισθάνομαι όμορφα που επιτέλους είμαι καλά, αλλά μέσα μου φωλιάζει ένα υποχθόνιο άγχος, ότι όπου νά'ναι έρχεται η αποσταθεροποίηση, ή ακόμα χειρότερα, ότι έρχεται κάτι πολύ κακό, ότι "this is the calm before the storm"...
Χρώμα: Ροζ- la vie en rouge?

Μάιος: Η αίσθηση φυσιλογικότητας συνεχίζεται, είμαι καλά, νιώθω άνετα με τον εαυτό μου, με το  σώμα μου, αποκτώ καινούρια ενδιαφέροντα, επισκέπτομαι μουσεία, εκθέσεις ζωγραφικής, κάνω πράγματα που μου αρέσουν, περπατάω περισσότερο, κοιμάμαι λιγότερο... βρίσκω νόημα στη ζωή-όχι, δε βρίσκω ξαφνικά το νόημα της ζωής, αλλά βρίσκω ότι η ίδια η ζωή έχει νόημα, η ζωή είναι ωραία και τα έχει μ'εμένα, επιτέλους!
Χρώμα: Κόκκινο. Της ζωής, της φωτιάς... της αγάπης!

Ιούνιος: Κοιμάμαι ακόμα λιγότερο, αισθάνομαι ακόμα καλύτερα... Ο ήλιος μου φιάχνει τη διάθεση, αρχίζω να αισθάνομαι νεότερη από όσο είμαι-πώς αισθανόμουν το χειμώνα 87 χρονών; Ε, τώρα αισθάνομαι έφηβη, δεκαεξάχρονη... και συμπεριφέρομαι αναλόγως!
Χρώμα: Κίτρινο-χρυσαφί, του ήλιου.

Ιούλιος: Η διάθεση ανεβαίνει κιάλλο, η ενεργητικότητα το ίδιο, ο ύπνος ελαττώνεται υπερβολικά, σε σημείο να χαρακτηρίζεται αϋπνία... Αγαπάω τη ζωή, εμένα, και όλο τον κόσμο, κι εσένα, είμαστε όλοι ένα, είμαστε όλοι αδέρφια... I am a passenger, everything looks good tonight, everything was made for you and me, and all of it is yours and mine... Όλος ο κόσμος στα πόδια μας, όλα είναι τέλεια... είναι ο μήνας που θα με δεις να χορεύω, εμένα, που δε χορεύω ποτέ και που δεν ξέρω να χορεύω, είναι ο μήνας που θα τσακωθώ με τον οποιονδήποτε, για την οποιαδήποτε αφορμή και μετά από τρία λεπτά θα μου έχει οεράσει, είναι ο μήνας που θα σου μιλήσω στο δρόμο χωρίς να σε ξέρω και από αυτά που θα σου πώ, θα μείνεις να αναρωτιέσαι τί ναρκωτικά έχω πάρει... Ενδορφίνες, baby!
Χρώμα: Ουράνιο τόξο. Όλο το φάσμα... Η ζωή είναι επιτέλους έγχρωμη!

Αύγουστος: Retreat. Υποχώρηση. Η μέρα μικραίνει επικίνδυνα, οι αντοχές μου το ίδιο, αρχίζω να κουράζομαι, η ευφορία φεύγει και μένει μόνη η ευερεθιστότητα, είμαι θυμωμένη με όλους και με όλα, μου φταίνε τα πάντα, είμαι η γκρίνια η ίδια προσωποποιημένη, θέλω να σκοτώσω κόσμο, από τους γιατρούς που περιμένουν το φακελάκι για να βάλουν τον ασθενή στο χειρουργείο, μέχρι το Σαρκοζί, θέλω να ζωστώ με εκρηκτικά και να ανατιναχτώ μέσα στη Βουλή, παίρνοντας μαζί μου και τους 300- αν σχεδιάζεις επίθεση αυτοκτονίας, τον Αύγουστο είμαι ο άνθρωπός σου...
(Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και γεγονότα είναι εντελώς συμπτωματική, ωστόσο δε θα μου κάνει εντύπωση αν μετά από την προηγούμενη πρόταση, ο φετινός Αύγουστος με βρεί να κάνω διακοπές σε κάποια φυλακή ή και στα κεντρικά της αντιτρομοκρατικής στη ΓΑΔΑ...)
Χρώμα: Το κοκκινο-πορτοκαλί του ηλιοβασιλέματος...

Το τραγούδι του Ιουλίου...



...το ίδιο, σε μια διασκευή που τα σπά και ανακάλυψα σήμερα...

emotional support animals

...ή αλλιώς, ζώα συναισθηματικής υποστήριξης!

Τί λέω; Πού ζώ; Όχι στην Ελλάδα, φυσικά...
Στο Αμέρικα, λοιπόν, εκτός από ζώα-οδηγούς τυφλών και βοηθούς κωφών,και γενικά ανάπηρων, υπάρχουν και τα ζώα με μοναδικό σκοπό τη συναισθηματική υποστήριξη σε άτομα με ψυχικές παθήσεις- και δε μιλάμε μόνο για τις σοβαρές, αλλά και για τόσο απλές όπως η αγοραφοβία!

Εκεί λοιπόν στο Αμέρικα μπορούμε να πάρουμε το ζωάκι μας μαζί ακόμα και μέσα στην καμπίνα των επιβατών σε αεροπορική πτήση- αρκεί βέβαια να δηλώσουμε δυνατά και καθαρά ότι είμαστε mentally disabled- εγώ φυσικά θα το έκανα, αλλά δυστυχώς ξέρω πολλούς και πολλές που- για βάσιμους λόγους πάντα- δεν θα το τολμούσαν...

Βέβαια, εκεί πλέον η διπολική διαταραχή θεωρείται "της μόδας", ο κόσμος σε ζηλεύει όταν ακούσει ότι εσύ έχεις και οι άλλοι δεν έχουν, εσύ μπορείς να παίρνεις Prozak (Ladose) και Ativan (Tavor) με συνταγή γιατρού ενώ εκείνοι όχι, εσύ έχεις ένα σοβαρό λόγο για να γκρινιάζεις ενώ εκείνοι... τέλος πάντων, όλοι έχουν ένα σοβαρό λόγο για να γκρινιάζουν, αλλά εσύ έχεις έναν παραπάνω!

Δεν έψαξα την ελληνική νομοθεσία για να δώ αν μπορούμε και εμείς με χαρτί γιατρού να παίρνουμε το τετράποδό μας παντού μαζί μας, και δυστυχώς δεν έχω κατοικίδιο για να με καίει τόσο το θέμα, ώστε α) να το ψάξω και β) να κινήσω νομικές ενέργειες ώστε να αποκτήσουμε κι εμείς το ίδιο δικαίωμα με τους αμερικάνους ψυχασθενείς...

Τώρα, (τώρα μόλις έπεσα πάνω σ'αυτή την πληροφορία!), για τις "σοβαρές" ψυχιατρικές παθήσεις, όπως μείζουσα(;) κατάθλιψη (major depression), διπολική διαταραχή, αυτισμός και σχιζοφρένεια (και άλλες, όπως αναφέρεται εδώ ), υπάρχουν και τα service animals- άλλη κατηγορία, με άλλα δικαιώματα, πχ είναι μόνο σκύλοι και ίσως και αλογάκια-μινιατούρες, ενώ τα ζώα συναισθηματικής υποστήριξης μπορεί να ανήκουν σε οποιδήποτε είδος, και μπαίνουν παντού, κυριολεκτικά παντού, ακόμα και σε μέρη όπου η είσοδος απαγορεύεται και στα ζώα συναισθηματικής υποστήριξης...

Αααχ, ονειρεύομαι τη μέρα που θα βγάλω κι εγώ ένα τέτοιο χαρτί που θα μου επιτρέπει να έχω service dog, και θα το τρίψω στη μούρη οποιουδήποτε τολμήσει να κάνει την παρατήρηση "απαγορεύονται τα σκυλιά εδώ"!
Πού θα βρώ σκυλί; Στην ανάγκη θα δανειστώ ένα...

Τα σκυλιά, και όλα τα κατοικίδια, βελτιώνουν την ψυχολογία όχι μόνο των ασθενών, αλλά και των υγιών. Δεν είμαστε όμως όλοι γεννημένοι για σκυλιά- μ'ενοχλούν οι τρίχες τους, μ'ενοχλεί η μυρωδιά τους, μ'ενοχλούν τα σάλια τους, η ενεργητικότητά τους, η υποτακτικότητά τους- εντάξει, αν μου χαρίσουν ένα εκπαιδευμένο Psychiatric Service Dog, κατά προτίμηση border collie, δε θα πώ όχι...
Το αντίθετο, θα αναθεωρήσω τις απόψεις μου περί σκυλιών και θα γίνουμε οι καλύτεροι φίλοι, θα την πάω και στη Σκωτία να γνωρίσει την πατρίδα της- ναί, αποφάσισα ήδη το φύλο, με το όνομα δυσκολεύομαι λίγο...

http://www.youtube.com/watch?v=z_e2RtY0yVM&playnext=1&list=PLE9CC55F83D87A7AB

Δυστυχώς, δε βρήκα studio version από το συγκεκριμένο τραγούδι!