Αρκεί ο τίτλος. Δεν χρειάζεται να το αναλύσω παραπάνω. Ή τέλος πάντων δε θα χρειαζόταν, αν ήμουν λακωνική.
Κάποτε είχα δεί τυχαία μια παρόμοια φράση σε μπλουζάκι, απ'αυτά με τα και καλά ψαγμένα λογότυπα που τα παραγγέλνεις και στα στέλνουν- ολόκληρη βιομηχανία με μπλουζάκια για κάθε νόσο και κάθε μαλακία, κυριολεκτικά, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου σήμερα.
Το μπλουζάκι έλεγε 'bipolar is not an excuse- it's an explanation" και τότε μου είχε φανεί πολύ χρήσιμο, πολύ εξυπηρετικό, σε φάση "ναί, αυτό είναι!"
...Και, σε κάποιες φάσεις, είναι...
Αλλά τώρα, που το είδα να χρησιμοποιείται αντίστροφα, κατάλαβα πόσο λάθος είναι να χρησιμοποιούμε/χρησιμοποιούνε την οποιαδήποτε διάγνωσή μας ως "δικαιολογία", είτε ως "εξήγηση" (το ένα και το αυτό τελικά) της κάθε πράξης μας.
Αφορμή η συζήτηση που άκουσα τυχαία, για τα νέα μέτρα και ότι ένας υπουργός που τα σκέφτηκε και τα ψηφίζει αυτά "παίρνει ψυχοφάρμακα, είναι διαγνωσμένος από ψυχίατρο, σου λέω!"
Ονόματα δε λέω, όχι για να διαφυλάξω την προσωπικότητα οποιουδήποτε πολιτικού- εύχομαι το θάνατό τους κάθε μέρα που περνάει, αν μπορούσα να τον συνδυάσω με το δικό μου σε φάση επίθεση αυτοκτονίας στο κοινοβούλιο δε θα ήθελα τίποτα άλλο από τη ζωή μου- και να ήθελα δε θα μπορούσα να έχω και τίποτα άλλο, αλλά και να μπορούσα να έχω δε θα ήθελα, πάμε παρακάτω.
Τότε τί με πειράζει που κάποιος χρησιμοποίησε το δεδομένο της ψυχικής ασθένειας για να αποδείξει ότι κάποιος είναι ανίκανος να παίρνει σημαντικές αποφάσεις;
Αυτό με πειράζει, αυτό ακριβώς... Η άποψη ότι αρκεί να παίρνεις ψυχοφάρμακα και να είσαι "διαγνωσμένος από ψυχίατρο, σου λέω!", για να μη μπορείς να παίρνεις σημαντικές αποφάσεις, να μη μπορείς να βρίσκεσαι σε μια θέση ευθύνης, να αποδίδουν οποιοδήποτε λάθος κάνεις σ'αυτή τη γαμημένη τη διάγνωση...
Και ξαναπαίρνω θέση απέναντι στο πολιτικό αυτό πρόσωπο: σε καμμία περίπτωση δεν υποστηρίζω ούτε το ίδιο ούτε τις πράξεις, τις αποφάσεις και τις ενέργειές του. Είμαι κάθετα αντίθετη (και οριζόντια, και διαγώνια, και κατακόρυφα, και ύπτια, και σε όποια άλλη στάση υπάρχει) σε οτιδήποτε έχει βγεί από το στόμα του και έχει (υπο)γράψει το χέρι του. Το διευκρινίζω για να μην παρεξηγηθώ.
Αλλά είναι άδικο να αποδίδεται εκεί (στη xyz διάγνωση) η οποιαδήποτε πράξη, ενέργεια, συμπεριφορά οποιουδήποτε. Και για να το κάνω πιο συγκεκριμένο, πιστεύω πως οποιοσδήποτε "νευροτυπικός" (μη ψυχικά ασθενής) βρισκόταν στη θέση του, θα έκανε ακριβώς τα ίδια ή θα είχε πάρει πόδι για να αντικατασταθεί από τον αμέσως επόμενο πρόθυμο να κάνει ακριβώς τα ίδια. Αλλά ούτε αυτό είναι το θέμα μου!
Το θέμα μου είναι ότι δε μπορώ να ανεχθώ να αποδίδεται η κακία, ή η βλακεία, ή ο δόλος, ή η απανθρωπιά, ή η απληστία, ή οποιδήποτε άλλο χαρακτηριστικό, στην ψυχική ασθένεια. Μπορεί να είσαι βλάκας, κακός, άπληστος και απάνθρωπος ψυχικά ασθενής, αλλά δεν είσαι βλάκας, κακός, άπληστος και απάνθρωπος (και πουλημένος, και προδότης, και... και... και...) ΕΠΕΙΔΗ είσαι ψυχικά ασθενής.
Όπως μπορεί επίσης να είσαι καλός, έξυπνος, ευαίσθητος, δημιουργικός, αλτρουιστής και ψυχικά ασθενής- αλλά όχι επειδή είσαι ψυχικά ασθενής.
Αυτά θα ήθελα να πώ στον άνθρωπο που ξεστόμισε τη φράση "παίρνει ψυχοφάρμακα, είναι διαγνωσμένος από ψυχίατρο, σου λέω!"- έχω σταματήσει να παρεμβαίνω σε συζητήσεις αγνώστων και είμαι περήφανη γι'αυτό, αυτή τη φορά όμως ίσως έπρεπε να ακολουθήσω την παρόρμησή μου...
Πολύ σχετικό με αυτό βρίσκω ένα άρθρο της Natasha Tracy, την οποία παρακολουθώ, αν και δε συμφωνώ πάντα με τις απόψεις της- αυτή τη φορά όμως ναί.
Λαλά: κάτι αισιόδοξο... (έτσι το βλέπω εγώ τουλάχιστον). Σήμερα (χθες) έχασα την ευκαιρία να τους δώ live και κάπως έτσι πνίγω την πίκρα μου...
http://youtu.be/J-x35087CBE
Κάποτε είχα δεί τυχαία μια παρόμοια φράση σε μπλουζάκι, απ'αυτά με τα και καλά ψαγμένα λογότυπα που τα παραγγέλνεις και στα στέλνουν- ολόκληρη βιομηχανία με μπλουζάκια για κάθε νόσο και κάθε μαλακία, κυριολεκτικά, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου σήμερα.
Το μπλουζάκι έλεγε 'bipolar is not an excuse- it's an explanation" και τότε μου είχε φανεί πολύ χρήσιμο, πολύ εξυπηρετικό, σε φάση "ναί, αυτό είναι!"
...Και, σε κάποιες φάσεις, είναι...
Αλλά τώρα, που το είδα να χρησιμοποιείται αντίστροφα, κατάλαβα πόσο λάθος είναι να χρησιμοποιούμε/χρησιμοποιούνε την οποιαδήποτε διάγνωσή μας ως "δικαιολογία", είτε ως "εξήγηση" (το ένα και το αυτό τελικά) της κάθε πράξης μας.
Αφορμή η συζήτηση που άκουσα τυχαία, για τα νέα μέτρα και ότι ένας υπουργός που τα σκέφτηκε και τα ψηφίζει αυτά "παίρνει ψυχοφάρμακα, είναι διαγνωσμένος από ψυχίατρο, σου λέω!"
Ονόματα δε λέω, όχι για να διαφυλάξω την προσωπικότητα οποιουδήποτε πολιτικού- εύχομαι το θάνατό τους κάθε μέρα που περνάει, αν μπορούσα να τον συνδυάσω με το δικό μου σε φάση επίθεση αυτοκτονίας στο κοινοβούλιο δε θα ήθελα τίποτα άλλο από τη ζωή μου- και να ήθελα δε θα μπορούσα να έχω και τίποτα άλλο, αλλά και να μπορούσα να έχω δε θα ήθελα, πάμε παρακάτω.
Τότε τί με πειράζει που κάποιος χρησιμοποίησε το δεδομένο της ψυχικής ασθένειας για να αποδείξει ότι κάποιος είναι ανίκανος να παίρνει σημαντικές αποφάσεις;
Αυτό με πειράζει, αυτό ακριβώς... Η άποψη ότι αρκεί να παίρνεις ψυχοφάρμακα και να είσαι "διαγνωσμένος από ψυχίατρο, σου λέω!", για να μη μπορείς να παίρνεις σημαντικές αποφάσεις, να μη μπορείς να βρίσκεσαι σε μια θέση ευθύνης, να αποδίδουν οποιοδήποτε λάθος κάνεις σ'αυτή τη γαμημένη τη διάγνωση...
Και ξαναπαίρνω θέση απέναντι στο πολιτικό αυτό πρόσωπο: σε καμμία περίπτωση δεν υποστηρίζω ούτε το ίδιο ούτε τις πράξεις, τις αποφάσεις και τις ενέργειές του. Είμαι κάθετα αντίθετη (και οριζόντια, και διαγώνια, και κατακόρυφα, και ύπτια, και σε όποια άλλη στάση υπάρχει) σε οτιδήποτε έχει βγεί από το στόμα του και έχει (υπο)γράψει το χέρι του. Το διευκρινίζω για να μην παρεξηγηθώ.
Αλλά είναι άδικο να αποδίδεται εκεί (στη xyz διάγνωση) η οποιαδήποτε πράξη, ενέργεια, συμπεριφορά οποιουδήποτε. Και για να το κάνω πιο συγκεκριμένο, πιστεύω πως οποιοσδήποτε "νευροτυπικός" (μη ψυχικά ασθενής) βρισκόταν στη θέση του, θα έκανε ακριβώς τα ίδια ή θα είχε πάρει πόδι για να αντικατασταθεί από τον αμέσως επόμενο πρόθυμο να κάνει ακριβώς τα ίδια. Αλλά ούτε αυτό είναι το θέμα μου!
Το θέμα μου είναι ότι δε μπορώ να ανεχθώ να αποδίδεται η κακία, ή η βλακεία, ή ο δόλος, ή η απανθρωπιά, ή η απληστία, ή οποιδήποτε άλλο χαρακτηριστικό, στην ψυχική ασθένεια. Μπορεί να είσαι βλάκας, κακός, άπληστος και απάνθρωπος ψυχικά ασθενής, αλλά δεν είσαι βλάκας, κακός, άπληστος και απάνθρωπος (και πουλημένος, και προδότης, και... και... και...) ΕΠΕΙΔΗ είσαι ψυχικά ασθενής.
Όπως μπορεί επίσης να είσαι καλός, έξυπνος, ευαίσθητος, δημιουργικός, αλτρουιστής και ψυχικά ασθενής- αλλά όχι επειδή είσαι ψυχικά ασθενής.
Αυτά θα ήθελα να πώ στον άνθρωπο που ξεστόμισε τη φράση "παίρνει ψυχοφάρμακα, είναι διαγνωσμένος από ψυχίατρο, σου λέω!"- έχω σταματήσει να παρεμβαίνω σε συζητήσεις αγνώστων και είμαι περήφανη γι'αυτό, αυτή τη φορά όμως ίσως έπρεπε να ακολουθήσω την παρόρμησή μου...
Πολύ σχετικό με αυτό βρίσκω ένα άρθρο της Natasha Tracy, την οποία παρακολουθώ, αν και δε συμφωνώ πάντα με τις απόψεις της- αυτή τη φορά όμως ναί.
Λαλά: κάτι αισιόδοξο... (έτσι το βλέπω εγώ τουλάχιστον). Σήμερα (χθες) έχασα την ευκαιρία να τους δώ live και κάπως έτσι πνίγω την πίκρα μου...
http://youtu.be/J-x35087CBE
