My relationship with my Doctor

Αμοιβαία εμπιστοσύνη.
Ναί, οκ. Αν εξαιρέσεις ότι είμαι ψυχασθενής και είναι ψυχίατρος, όλα καλά.
Δεν ξέρω τί γνώμη έχουν οι ψυχίατροι για τους ψυχικά ασθενείς, αν τους αντιπαθούν, αν τους φοβούνται, αν τους λυπούνται, εγώ πάντως τους ψυχιάτρους και τους αντιπαθώ και τους λυπάμαι και τους φοβάμαι...
Όλους εκτός από τον δικό μου (και αυτή την τελευταία πρόταση την έγραψα σε περίπτωση που τύχει να το διαβάσει κάποια στιγμή!)
Τους αντιπαθώ γιατί όπως είπα και στο προηγούμενο post, καταδέχονται να λέγονται ψυχίατροι και να μας αποκαλούν ψυχασθενείς, ενώ δεν ξέρουν καν αν υπάρχει ψυχή και αν ξέρουν, δεν ξέρουν αν είναι δυνατόν αυτό που λέμε ψυχή να νοσεί...
Τί πας να θεραπεύσεις τότε, κάτι που ή δεν υπάρχει ή, αν υπάρχει, δε νοσεί;
Σε μισώ γιατί είσαι ψεύτης και με κοροϊδεύεις μπροστά στα μάτια μου, με λες ψυχικά ασθενή ενώ ξέρεις ότι αυτό που δεν πάει καλά είναι κάτι μέσα στον εγκέφαλο...
Σε φοβάμαι γιατί μπορείς οποιαδήποτε στιγμή να αποφανθείς ότι δεν έχω σώας τας φρένας, ότι είμαι επικίνδυνη για τον εαυτό μου και για τους γύρω μου και με μία υπογραφή να μου στερήσεις δικαιώματα και ελευθερίες κλείνοντάς με για θεραπεία σε ψυχιατρική πτέρυγα νοσοκομείου, ακόμα και χωρίς τη θέλησή μου...
Σε φοβάμαι γιατί μπορείς να με ποτίζεις με ψυχοφάρμακα- ναρκωτικά για όλη την υπόλοιπη ζωή μου, αδιαφορώντας για παρενέργειες και ποιότητα ζωής μου και κοιτώντας μόνο πώς θα γεμίσεις την τσέπη σου από τις φαρμακευτικές εταιρείες των οποίων τα σκευάσματα προωθείς...
Σε λυπάμαι γιατί μετά από όλα αυτά, καταφέρνεις να κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια, και όχι μόνο αυτό, αλλά να αισθάνεσαι και ότι προσφέρεις πολύτιμες υπηρεσίες στους ασθενείς σου και στο κοινωνικό σύνολο, είσαι και περήφανος για τον εαυτό σου δηλαδή!
Μπράβο σου μάγκα, τα κατάφερες, σκότωσες τη συνείδησή σου! Δε μπορείς να φανταστείς πόσο σε λυπάμαι γι'αυτό... Κατάφερες ήδη να γίνεις λιγότερο άνθρωπος, γιατί ο άνθρωπος χωρίς συνείδηση-εκτός από ασυνείδητος- γίνεται και απάνθρωπος...
Για την ακρίβεια, σε λυπάμαι τόσο πολύ, που σε συγχωρώ για όλα τα προηγούμενα, κι ας τα κάνεις προς όφελός σου και εις βάρος μου...
Μονόπλευρη αποκλειστικότητα.
Ναί, ένας ψυχίατρος μπορεί να βλέπει πολλούς ασθενείς, αλλά ένας ασθενής μόνο έναν ψυχίατρο...
Οκ, κι εγώ το προτιμώ έτσι γιατί αλλιώς δεν θα προλάβαινα να τρέχω από τον ένα ψυχίατρο στον άλλον, εκτός αν το κάναμε ομαδικό (καλή ιδέα, ε; Ένας ασθενής στο ίδιο δωμάτιο με πέντε γιατρούς, αυτό θα πεί group therapy/orgy!)
Ο γιατρός έχει την ευθύνη, αλλά ο ασθενής θα υποστεί τις συνέπειες (μιας λάθος εκτίμησησς/λάθος δοσολογίας/λάθος συνδυασμού φαρμακων που δεν ταιριάζει στον ασθενή).
Όχι, αφού οι συνέπειες θα είναι όλες δικές μου, ενημέρωσέ με για όλες τις πιθανές λύσεις και πιθανότητες, ώστε να έχω εγώ και την ευθύνη και να παίρνω τις απόφάσεις για το αν, πότε και τί φάρμακα θα πάρω.
Σε μισώ. Σε χρειάζομαι. Δε θέλω να σε μισώ. Δε θέλω να σε χρειάζομαι.
Θέλω να είμαστε σύμμαχοι και όχι αντίπαλοι, οι συνεδρίες μας να γίνονται σε μία ωραία καφετέρια με φυτά και απαλή μουσική και να καθόμαστε δίπλα δίπλα, όχι απέναντι ο ένας από τον άλλο σε ένα απρόσωπο, άχρωμο γραφείο.
Μπορώ;



http://www.youtube.com/watch?v=qiwgIwQcBuk