peri psyxiatrwn... again!

Το αντι-ψυχιατρικό μου παραλήρημα συνεχίζεται λοιπόν, αυτή τη φορά με αφορμή την Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρεία και τις εκδηλώσεις της με αφορμή την έκθεση "Αιτία θανάτου: Ευθανασία" στο μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς.
Καμπανάκι πρώτο: ο τίτλος της έκθεσης, ειδικά αν τον επέλεξαν ψυχίατροι.
Για να εξηγηθώ, η έκθεση φιλοξενεί έργα ψυχασθενών που θανατώθηκαν με εντολή του Χίτλερ από τους ναζιστές (εθνικοσοσιαλιστές) ψυχιάτρους, είτε σε θαλάμους αερίων είτε μέσω σκόπιμου υποσιτισμού.
Απ'όσο ξέρω, στην ευθανασία, είτε θανατώνουμε το άρρωστο σκυλάκι μας είτε το διάσημο ηθοποιό που την επέλεξε ως μέσο για να ελευθερωθεί από τα δεινά της σκλήρυνσης κατά πλάκας, λαμβάνεται μέριμνα ώστε ο ασθενής/μελλοθάνατος να μην υποφέρει (ή έστω, να υποφέρει όσο το δυνατόν λιγότερο).
Κάτι που δε νομίζω να λήφθηκε υπόψιν από τους τότε δήμιους- άρα, για ποιό λόγο, σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, η έκθεση περιέχει τη λέξη ευθανασία, και μάλιστα ούτε καν μέσα σε εισαγωγικά;
Μήπως για να ελαφρύνει το βαρύτατο κατηγορητήριο εναντίον των τότε ψυχιάτρων;
Συναδελφική αλληλεγγύη, τόσες γενιές μετά δηλαδή;

Το αφήνω να πλανάται σαν ερώτημα και δεν το αναλύω εκτενέστερα, μόνο και μόνο επειδή έχω κι άλλα να πώ και δε θα μου φτάσει ο χρόνος (όχι ότι δεν είναι δικός μου ο χρόνος, αλλά θέλω να κάνω κι άλλα πράγματα σήμερα).
Το δεύτερο καμπανάκι χτύπησε στην ομιλία (διεπιστημονική συνάντηση τη λέγανε) με θέμα "Δημιουργικότητα και Παραφροσύνη" στο Ινστιτούτο Γκαίτε.
Πρόλαβα το δεύτερο μισό μόνο, από το διάλειμμα και μετά, με θέμα "η εκφραστική δύναμη της παραφροσύνης". Είχα κι εδώ πρόβλημα με τον τίτλο- γιατί παραφροσύνη και όχι ψυχική ασθένεια;
Παραφροσύνη σημαίνει εκτός λογικής, έχει μία αρνητική χροιά δηλαδή, και επίσης δεν βρίσκεται σε κανένα επίσημο ιατρικό λεξικό νομίζω, δεν αποτελεί επίσημη διάγνωση αλλά χαρακτηρισμό- ενώ η ψυχική ασθένεια μπορεί κάλλιστα να συμβαδίζει με τη λογική.
Οξύμωρο ίσως, αλλά αληθινό, τουλάχιστον για τη διπολική διαταραχή.
Το καμπανάκι όμως δε χτύπησε λόγω τίτλου, αλλά αργότερα, όταν στη διάρκεια της συζήτησης πήρε το λόγο ένας ψυχίατρος και είπε ότι οι ψυχασθενείς είναι αποκλεισμένοι και "δυστυχώς δεν υπάρχουν ψυχασθενείς σ'αυτή την αίθουσα" (μάλλον θα εννοούσε, για να μας πούν πόσο αποκλεισμένοι είναι; Ή το έφερε απλά ως παράδειγμα για να επιβεβαιώσει το πόσο αποκλεισμένοι είμαστε;)- εκεί χτύπησε το καμπανάκι!
Ώπα, ρε μεγάλε, πώς ξέρεις ότι δεν υπάρχουν ψυχασθενείς σ'αυτή την αίθουσα; Έχεις το διορατικό χάρισμα ή μήπως είσαι τόσο μεγάλος και τρανός ψυχίατρος, που περνώντας/σκαννάροντας όλους τους παρευρισκόμενους με το βλέμμα σου, μπόρεσες να καταλάβεις αν είναι κάποιος ψυχασθενής και από τί πάσχει;
Όπως και να έχει, έκανες λάθος... αλλά την ίδια στιγμή, με έκανες να αισθάνομαι παρείσακτη, intruder!
Κάτσε, έχω κι άλλα να σε ρωτήσω... γιατί να μην υπάρχουν ψυχασθενείς σ'αυτή την αίθουσα; Μήπως επειδή δεν τους καλέσατε οι ψυχίατροι; Τόσους ασθενείς έχετε, λέτε να μην τους ενδιέφερε το θέμα;
Ή μήπως μας βλέπετε μόνο ως ασθενείς, ως αντικείμενο μελέτης, και σε καμμία περίπτωση ως ισότιμο συνομιλητή;
Μήπως κατά βάθος θα θέλατε στην είσοδο να βάλετε μια ταμπελίτσα, "Απαγορεύεται η είσοδος στους ψυχικά ασθενείς"; Έτσι αισθάνθηκα, ότι μάλλον υπήρχε μια ταμπέλα που δεν είδα και κατά λάθος μπήκα μέσα, γιατί στο αθηνόραμα έγραφε "Είσοδος ελεύθερη", όχι "Είσοδος ελεύθερη στους ψυχικά υγιείς", ούτε "Είσοδος ελεύθερη- εξαιρούνται οι ψυχασθενείς".
Μπορεί και άλλοι ψυχασθενείς να έκαναν το ίδιο λάθος μ'εμένα, αναρωτιέμαι πώς να εξέλαβαν αυτή τη δήλωσή σας...
Πάντως ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δώσατε, να συνειδητοποιήσω ότι είμαι σε απόλυτη νορμοθυμία (αν ήμουν σε μανία, θα έπαιρνα σίγουρα το λόγο για να πώ μπροστά σε όλους αυτά που λέω εδώ, το ότι συγκρατήθηκα δείχνει ότι έχω τον έλεγχο, ενώ το ότι βγήκα από το σπίτι και βρέθηκα σε ένα αμφιθέατρο γεμάτο κόσμο δείχνει ότι δε βρίσκομαι σε φάση κατάθλιψης!)
Θα επανέλθω με μέρος β', γιατί πρέπει να φύγω και έχω κι άλλα να πώ, αυτή τη φορά για τη συζήτηση που ακολούθησε την προβολή της ταινίας "Εγώ, ο Γιαννούλης Χαλεπάς", πάλι στα πλαίσια των παράλληλων εκδηλώσεων της έκθεσης...
Το γενικό συμπέρασμα (και μήνυμα) είναι:
Ψυχίατροι, μη μιλάτε... όσο περισσότερο μιλάτε, τόσο περισσότερο εκτίθεστε- και επιβεβαιώνετε τη γνώμη μου/τις προκαταλήψεις μου για εσάς!
Η σχέση ψυχιάτρου με τον ψυχασθενή έχει ακόμα τόσο δρόμο να διανύσει για να γίνει αρμονική, όσο και η σχέση του ψυχασθενή με τον ψυχίατρο... για όποιον δεν κατάλαβε, υπάρχουν προκαταλήψεις και από τις δύο μεριές- αλλά περιμένω ν'αφήσετε πρώτα εσείς τις δικές σας για να αφήσω μετά κι εγώ τις δικές μου, στο κάτω- κάτω εσείς επιλέξατε συνειδητά να γίνετε ψυχίατροι, εγώ δεν επέλεξα να γίνω ψυχασθενής!
(Ναί, το "συνειδητά" το έβαλα ως δώρο για εσάς, για να μπορείτε να μου πείτε ότι εγώ όμως, το επέλεξα ασυνείδητα να γίνω ψυχασθενής! Ρε δεν πάτε να... ψυχαναλυθείτε!)