to sxolio pou de xwrage pou8ena...

Ήταν ένα σχόλιο που δε χώραγε στο blog για το οποίο προοριζόταν...

"Σε παρακαλώ!!! Σε παρακαλώ!!! Μή με διαγράψεις..."

Ε, τί να κάνω κι εγώ, το λυπήθηκα και το άφησα να γυρίσει πίσω από εκεί που ξεκίνησε, για να μην περιφέρεται άστεγο στους δρόμους...

Το σχόλιο απαντάει σε ένα άλλο blog, και μάλιστα σε ένα σχόλιο ενός post, το οποίο βρίσκεται κάπου εδώ:
http://lne78poi.blogspot.com/2009/02/blog-post.html

(Από εδώ και πέρα αρχίζει το σχόλιο, όπως θα φαινότανε αν υπήρχε χώρος:)

Θέλω να σχολιάσω ένα σχόλιό σου και το θέλω τώρα!
Γράφεις "Τάσεις αυτοκτονίας έχει περισσότερος κόσμος από τις αυτοκτονίες που πραγματικά γίνονται κάθε χρόνο. Οι υπόλοιποι έχουν περισσότερο μυαλό, απλά. Και αυτοί που αντί να ζητήσουν βοήθεια καταλήγουν να πηδάνε από κάποιο κτίριο είναι είτε φυγόπονοι μαλάκες, είτε αρκετά ηλίθιοι ωστε να μη παραδέχονται οτι χρειάζονται ψυχίατρο. Οι υπόλοιποι που την παλεύουν δεν είναι ούτε πιό τυχεροί, ούτε οπωσδήποτε σε καλύτερη κατάσταση, είναι απλώς πιό ξύπνιοι. Deal? "
Ε λοιπόν, όχι deal, lneτσα, οχι deal, γιατί πολλά μπορείς να λες έξω από το χωρό αλλά αν δεν έχεις ζήσει στο πετσί σου την εμπειρία δεν έχεις δικαίωμα να χαρακτηρίζεις τον αυτόχειρα βλάκα, ηλίθιο, δειλό, μαλάκα ή ότι άλλο.
Δε μιλάω ως επίδοξος αυτόχειρας, μακάρι να τα καταφέρω να μην αυτοκτονήσω ποτέ, αλλά ως πάσχουσα από διπολική διαταραχή την οποία κληρονόμησα και δεν προκάλεσα σκόπιμα ή άσκοπα στον εαυτό μου, όπως πολλοί αναγνώστες σου προσπαθούν ή θα καταφέρουν συνεχίζοντας τα παιχνίδια με τη φωτιά.
Ήθελα να δείς λίγο και τα πράγματα από τη δική μου μεριά, αν δε βαριέσαι να διαβάσεις...
Νομίζεις ότι ο κάθε καταθλιπτικός μπορεί να αποφύγει τις τάσεις αυτοκτονίας βρίσκοντας τον κατάλληλο ψυχίατρο;
Νομίζεις ότι κάθε κατάθλιψη μπορεί να περάσει με τα φάρμακα;
Είσαι λάθος και στα δύο, οι ψυχίατροι δεν ξέρουν ακόμα σχεδόν τίποτα για το μηχανισμό της κατάθλιψης, πόσο μάλλον να τη θεραπεύσουν! Τα ψυχοφάρμακα δρουν απλά αντιμετωπίζοντας τα συμπτώματα και όχι θεραπεύοντας την αιτία, σα να έχεις πυρετό και να παίρνεις αντιπυρετικό για να πέσει χωρίς να εξετάζεις τί τον προκάλεσε.
Και δεν δρουν σε όλους το ίδιο- googlαρε τη φράση "κατάθλιψη ανθεκτική στη φαρμακευτική αγωγή" και θα καταλάβεις τί εννοώ...
Λες μετά, ότι αυτοί που αυτοκτονούν δεν σκέφτονται τί συνέπειες θα έχει αυτό σε αυτούς που αφήνουν πίσω!
Πας καλά παιδάκι μου; Εδώ αποφασίζω να σκοτώσω τον ίδιο μου τον εαυτό, δε σκέφτομαι εμένα, θα σκεφτώ οποιονδήποτε άλλο;;;
Ή θα ζήσω με το ζόρι για να μη στενοχωρήσω τους "οικείους", τους συγγενείς μου, που αν τους ένιωθα κοντά μου από την αρχή δε θα έφτανα στο σημείο να θέλω να πεθάνω; (Εδώ δεν εννοώ ότι οι συγγενείς απομακρύνονται, αλλά ότι ο καταθλιπτικός αισθάνεται μακριά απ'όλους). Και επιτέλους, σε ποιον ανήκει η ζωή μου; Σ'εμένα ή σ'εσάς; Έχω δικαίωμα να αποφασίσω πότε θα πεθάνω;
Και αν όχι εγώ, το έχει ο καρκινοπαθής που υποφέρει από φριχτούς πόνους;
Δε λέω ότι είναι λογική ενέργεια η αυτοκτονία ούτε ότι τη δικαιολογώ, λέω ότι την κατανοώ και θα ήθελα κατανόηση από όλους.
Δεν αξίζει σε κανέναν να πεθαίνει από το ίδιο του το χέρι και οι άλλοι να λένε "α, τον πανύβλακα!", χωρίς να αναρωτιούνται πώς μπορεί να ένιωθε για να φτάσει σε εκείνο το σημείο.
Εκτός από το σωματικό πόνο υπάρχει και ο ψυχικός, που μπορεί να είναι πολύ χειρότερος και μπορεί να μην οφείλεται σε γεγονότα του παρελθόντος, όπως αποτέλεσε για την προγιαγιά σου ο βιασμός στα 12 και κατόπιν ο αναγκαστικός γάμος με το χήρο, αλλά να οφείλεται σε παθολογία του εγκεφάλου, σε ελαττωμένη έκκριση σεροτονίνης και δεν ξέρω κι εγώ ποιών άλλων ουσιών που σε κάνουν να ξυπνάς το πρωί και να θέλεις να σηκωθείς από το κρεβάτι σου...
Θα μου πεις, όπου και να οφείλεται, είσαι βλάκας να μην το αντιμετωπίσεις με τη βοήθεια της (ψυχ)ιατρικής, κι εδώ έχω να σου πώ ότι οι περισσότεροι αυτοκτονικοί παρακολουθούνται στενά από ψυχίατρο, παίρνουν φαρμακευτική αγωγή και πολλοί είναι αυτοί που αυτοκτονούν με τα ίδια τους τα χάπια...
Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια πώς αισθάνεσαι όταν θέλεις να αυτοκτονήσεις, σκέψου την κόλαση και φαντάσου ότι τη ζείς καθημερινά... θέλεις να ξεφύγεις από αυτή την κατάσταση, και ο μόνος τρόπος (που βλέπεις εσύ) είναι ο θάνατος, τουλάχιστον μετά υπάρχει η ελπίδα να είναι καλύτερα τα πράγματα αν υπάρχεις, ή τουλάχιστον να πάψεις να υποφέρεις, αν δεν υπάρχεις... Τώρα, το γεγονός να υπάρχει όντως η κόλαση και να καταλήξεις εκεί, δε σε φοβίζει, αφού τη βιώνεις ήδη καθημερινά!
Θα περιγράψω τώρα αυτό το καθημερινά...
Κόλαση όχι με καζάνια που βράζουν, αλλά με κρύο, μοναξιά (ακόμα κι όταν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω σου, να αισθάνεσαι εντελώς μόνος!) και μαυρο σκοτάδι...
Σωματική κόπωση, είσαι όλη μέρα στο κρεβάτι κι όμως δεν μπορείς να πάρεις τα πόδια σου, αδιαφορία και απάθεια για τον έξω κόσμο, απομόνωση, δεν έχεις όρεξη να πλυθείς και να ντυθείς, είσαι ατημέλητη και άρα ντρέπεσαι να σε δεί ο κόσμος και δε βγαίνεις από το σπίτι για μήνες, ντροπή και παράλογες σκέψεις (είμαι ένα βάρος στην κοινωνία και στους δικούς μου, καλύτερα να φύγω για να μη ντρέπονται για μένα, ακόμα και με το να αναπνέω βλάπτω το περιβάλλον εκπέμποντας CO2, είμαι ένα παράσιτο)... βουλιάζεις σε μια κινούμενη άμμο και όλα φαίνονται τόσο δύσκολα, τόσο ακατόρθωτα, δεν υπάρχει σωσίβιο και κανείς για να σε κρατήσει...
Η πραγματικότητα φαίνεται εφιαλτική και τα όνειρά σου είναι επίσης εφιάλτες, δε μιλάς γιατί θεωρείς ότι δεν έχεις τίποτα σημαντικό να πείς, αφού μια ασήμαντη, μια τιποτένια είσαι, τί τρώς το φαγητό και χαλάς το νερό και το οξυγόνο, είναι σπάνιοι πόροι και δεν τους αξίζεις εσύ... αυτό το βάρος στην καρδιά λες και σ'έχουνε καρφώσει στο κρεβάτι κι έχουνε βάλει πάνω σου έναν ελέφαντα για να μη μπορείς να κουνηθείς... αυτή η πίκρα στο στόμα, δεν εννοώ πικρή γεύση ως αισθηση, αλλά ως συναίσθημα- φτάνει, σταματάω εδώ, δεν ξέρω αν κατάλαβες και πάλι ίσως να μην αλλάξει η γνώμη σου αλλά κράτα τουλάχιστον αυτό στο μυαλό σου, ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΒΙΩΝΕΙ ΚΑΙ ΤΙ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΜΙΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ.
Αφού δεν έχεις βιώσει την κατάσταση αυτή, κρίνεις εκ του ασφαλούς- μπορεί κι εσύ αν πέρναγες τα ίδια να ήσουν η πρώτη που θα αυτοκτονούσες, αλλά μάλλον θα έπαιρνες καμμιά ουσία να έρθεις στα ίσια σου!
Αυτός είναι και ο λόγος που ήρθα σ'αυτό το blog, μπας και βρώ καμμιά συνταγή για αντιμετώπιση της κατάθλιψης με ναρκωτικά του (μαύρου) εμπορίου και όχι του φαρμακείου, έμαθα ότι στο εξωτερικό γίνονται πειράματα με ketamine (special K) και έχουν πάει πολύ καλά...
Αν μάθεις κάτι πάνω σ'αυτό το θέμα- αντιμετώπιση ψυχικών διαταραχών με ναρκωτικά- θα ήθελα πολύ να το δώ αναρτημένο σε επόμενο post σου!
Αυτά... και, όπως λες κι εσύ, PLUR!