Μετά από χρόνια, ξανά εδώ.
Ο τίτλος δανεισμένος από τη Μαργαρίτα Καραπάνου, "Κάθε χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος", επαναλαμβανόταν στη θεατρική διασκευή του βιβλίου της "Η ζωή είναι αγρίως απίθανη" - είναι γαλλικό ρητό, αλλά εγώ από εκεί το έμαθα.
Περί χωρισμού λοιπόν η ανάρτηση... Αν για έναν κοινό θνητό ο χωρισμός είναι μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση, για ένα διπολικό είναι κάτι... απλά παραλυτικό.
Δε θα μπω σε λεπτομέρειες, δεν έχω ακόμα το σθένος που απαιτείται. Αυτό που ήρθα μετά από τόσο καιρό να γράψω εδώ είναι ένα επαναλαμβανόμενο όνειρο, που έρχεται συχνά πυκνά και με ξυπνάει...
Βλέπω ότι έχουμε χωρίσει. Καθησυχάζω τον εαυτό μου στον ύπνο μου, λέγοντάς του "Ηρέμησε, είναι απλά ένας εφιάλτης...", έτσι ξυπνάω για να σταματήσω να βλέπω κάτι τόσο δυσάρεστο... Ξυπνάω με μια ανακούφιση στην αρχή, "Ευτυχώς, ήταν μόνο ένας εφιάλτης, πέρασε, θα του το πω μόλις ξυπνήσει κι εκείνος να με καθησυχάσει!", μέχρι που προσγειώνομαι στην πραγματικότητα και συνειδητοποιώ ότι δεν ήταν εφιάλτης, ότι δεν κοιμόμαστε πια στο ίδιο κρεβάτι, ούτε καν στο ίδιο σπίτι, ότι δεν υπάρχει κανένας να το πω για να με καθησυχάσει- έχει φύγει...
Ενώ λοιπόν στους υπόλοιπους εφιάλτες, το πιο δυσάρεστο κομμάτι είναι εκείνο που σε ξυπνάει, στο συγκεκριμένο "εφιάλτη" (μέσα σε εισαγωγικά, γιατί δεν ξέρω αν μπορώ να χαρακτηρίσω εφιάλτη κάτι που όντως συμβαίνει), το χειρότερο κομμάτι έρχεται μετά το ξύπνημα, όταν συνειδητοποιώ ότι όντως έτσι έχουν τα πράγματα...
Λοιπόν, μπορεί να υπάρχουν 50 τρόποι να φύγει κανείς από μία σχέση, αλλά για να μην προκληθεί πόνος στο άτομο που πρόκειται να εγκαταλειφθεί, σωστός είναι μόνο ο 51ος: I'd rather you have killed me, now I'm dying constantly...
Τραγούδι για σήμερα, ποιο άλλο...
Ο τίτλος δανεισμένος από τη Μαργαρίτα Καραπάνου, "Κάθε χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος", επαναλαμβανόταν στη θεατρική διασκευή του βιβλίου της "Η ζωή είναι αγρίως απίθανη" - είναι γαλλικό ρητό, αλλά εγώ από εκεί το έμαθα.
Περί χωρισμού λοιπόν η ανάρτηση... Αν για έναν κοινό θνητό ο χωρισμός είναι μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση, για ένα διπολικό είναι κάτι... απλά παραλυτικό.
Δε θα μπω σε λεπτομέρειες, δεν έχω ακόμα το σθένος που απαιτείται. Αυτό που ήρθα μετά από τόσο καιρό να γράψω εδώ είναι ένα επαναλαμβανόμενο όνειρο, που έρχεται συχνά πυκνά και με ξυπνάει...
Βλέπω ότι έχουμε χωρίσει. Καθησυχάζω τον εαυτό μου στον ύπνο μου, λέγοντάς του "Ηρέμησε, είναι απλά ένας εφιάλτης...", έτσι ξυπνάω για να σταματήσω να βλέπω κάτι τόσο δυσάρεστο... Ξυπνάω με μια ανακούφιση στην αρχή, "Ευτυχώς, ήταν μόνο ένας εφιάλτης, πέρασε, θα του το πω μόλις ξυπνήσει κι εκείνος να με καθησυχάσει!", μέχρι που προσγειώνομαι στην πραγματικότητα και συνειδητοποιώ ότι δεν ήταν εφιάλτης, ότι δεν κοιμόμαστε πια στο ίδιο κρεβάτι, ούτε καν στο ίδιο σπίτι, ότι δεν υπάρχει κανένας να το πω για να με καθησυχάσει- έχει φύγει...
Ενώ λοιπόν στους υπόλοιπους εφιάλτες, το πιο δυσάρεστο κομμάτι είναι εκείνο που σε ξυπνάει, στο συγκεκριμένο "εφιάλτη" (μέσα σε εισαγωγικά, γιατί δεν ξέρω αν μπορώ να χαρακτηρίσω εφιάλτη κάτι που όντως συμβαίνει), το χειρότερο κομμάτι έρχεται μετά το ξύπνημα, όταν συνειδητοποιώ ότι όντως έτσι έχουν τα πράγματα...
Λοιπόν, μπορεί να υπάρχουν 50 τρόποι να φύγει κανείς από μία σχέση, αλλά για να μην προκληθεί πόνος στο άτομο που πρόκειται να εγκαταλειφθεί, σωστός είναι μόνο ο 51ος: I'd rather you have killed me, now I'm dying constantly...
Τραγούδι για σήμερα, ποιο άλλο...
