Συνήθως αποφεύγω να γράφω για γεγονότα που συνέβησαν σε εμένα προσωπικά, προτιμώ να παραθέτω απλά απόψεις φοβούμενη την υπερβολική αυτοέκθεση.
Σήμερα όμως τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Ακόμα φοβάμαι την αυτοέκθεση, αλλά αυτό έχω την ανάγκη να το γράψω. Κακό, πολύ κακό... φοβάμαι ότι θα μου βγεί σε κακό!
Είμαι κατά των φαρμάκων και της φαρμακευτικής αγωγής, αλλά από την Πέμπτη αποφάσισα να υποκύψω στις παραινέσεις της οικογένειας και τον ψυχολογικό εκβιασμό του γιατρού (που "απείλησε" ότι αν δε συνεργάζομαι μαζί του, δηλαδή αν δεν πάρω φάρμακα, δεν έχει να μου προσφέρει τίποτα και θα σταματήσει να με βλέπει) και να συμμορφοθώ. Να πάρω φάρμακα.
Πάτησα πόδι βέβαια, αρνούμενη κατηγορηματικά να πάρω ολανζαπίνη, το γνωστό ζυπρέξα για το οποίο έχω γράψει αρκετά εγκώμια εδώ, και έτσι κατέληξε να μου προτείνει κάποιο άλλο αντιψυχωσικό (ρισπεριδόνη).
Αποφασισμένη λοιπόν για μία φορά να ακολουθήσω μία αγωγή, με στόχο να προλάβω τη μανία σε αυτό το αρχικό, ευχάριστο στάδιο, ώστε να μη γίνει ανεξέλεγκτη και να μην πέσω σε τόσο βαριά κατάθλιψη μετά, όσο θα έπεφτα χωρίς τα χάπια, τα πήρα...
Και όχι μόνο τα πήρα, πήρα και έναν τρίφτη και κόπτη χαπιών με αποθηκευτικό χώρο, για να τα έχω πάντα μαζί μου και να μην "ξεχνάω" δόσεις...
Τρίφτη δε χρειαζόμουν, τα καταπίνω όπως είναι (ναί, αυτό που νομίζεις), ο κόφτης όμως είναι χρήσιμος αφού το πρωί πίνω μισό χάπι και κάπως πρέπει να το κόβω.
Πήρα λοιπόν και το καρτελάκι με τα χάπια, το έκοψα σε μικρά κοματάκια που το καθένα περιείχε από ένα χάπι και τα στρίμωξα στον τρίφτη/κόφτη/κουτί αποθήκευσης χαπιών, τον οποίο έβαλα στην τσάντα μου...
Αυτός λοιπόν ο τρίφτης/κόφτης/κτλ καθόταν ήσυχα στη θέση του, μέχρι χθες το βράδυ που άνοιξα την τσάντα μου για να βρω τσιγάρα νομίζω, δε θυμάμαι γιατί, στο γνωστό μέρος που καθόμασταν και πίναμε... (ναί, πίνω ενώ παίρνω χάπια, όχι πολύ, και όχι βαριά ποτά).
Πέφτει λοιπόν από την τσάντα ο κύριος, τον μαζεύω και παίρνω ένα μαντηλάκι με οινόπνευμα για να τον καθαρίσω...
Εκεί που έτριβα πετάγεται ωσάν άλλο τζίνι τυπάς με τον οποίο λίγο νωρίτερα είχα σπαστεί επειδή αποκάλεσε πατσαβούρα μία άλλη θαμώνα του καταστήματος και με ρωτάει τί είναι αυτό!
Αρχίζω περήφανη να του εξηγώ τις λειτουργίες του δικού μου λύχνου, μέχρι που φτάνω στον αποθηκευτικό χώρο- με το που βλέπει τα χάπια και χωρίς να με ρωτήσει, απλώνει το χέρι του, παίρνει ένα και το πίνει- νομίζω μαζί με λίγο από το ποτό του...
Δεν τα πήρα, δε στράβωσα, πάγωσα. Οκ, δική του η πρωτοβουλία, δική του η ευθύνη, πρέπει να είχε πιεί αρκετά πριν αλλά ένα χάπι μόνο δεν κάνει τίποτα, θέλω να πιστεύω, στην τελική δεν του τα έδωσα εγώ ούτε τον προέτρεψα να πάρει, ούτε του πούλησα τίποτα, ούτε παράνομα είναι τα χάπια μου- με αυτό εννοώ ότι δε χρειάζονται ειδική συνταγή ναρκωτικών- φαντάζομαι ότι το ποινικό αδίκημα θα ήταν κλοπή εκ μέρους του, αλλά αν πάθαινε κάτι, πρόκληση σωματικής βλάβης από αμέλεια δικιά μου; Ίσως και με ενδεχόμενο δόλο, αφού τί λόγο είχα να του δείξω τα χάπια μου;
Τέλος πάντων τέτοιες σκέψεις περνάγανε από το μυαλό μου, ποτέ δε θα έδινα χάπια σε κανέναν, εδώ δε θέλω να τα παίρνω εγώ, αλλά αισθάνθηκα ενοχές που εξαιτίας μου ένα χάπι βρέθηκε στον οργανισμό ενός ανθρώπου...
Για να παρηγορήσω τον εαυτό μου, άρχισα να σκέφτομαι ότι ίσως πραγματικά να το χρειαζότανε το χάπι, δε μπορείς ρε φίλε όποιον βλέπεις να του τη λες, κατι δεν πάει καλά μ'εσένα... όχι ότι θα αλλάξει αυτό με ένα χάπι, λέμε τώρα...
Είμαι ακόμα τρομοκρατημένη. Αν τα χάπια μου δεν μπορούν να είναι ασφαλή μαζί μου... αν έπαιρνα ηρεμιστικά, θα ήμουν ακόμα πο τρομαγμένη. Εκεί θα ήταν και παράνομο να μου τα πάρει κάποιος άλλος, θα μπορούσα να περάσω ως διακινητής ναρκωτικών και δε θέλω προβλήματα με το νόμο. Πάντως λεφτά δε ζήτησα, έχω ένα ελαφρυντικό.
Αλλά έχω προβληματιστεί πολύ. Από εδώ και πέρα δε θα παίρνω τα χάπια μου μαζί μου, έτσι κι αλλιώς οι θερμοκρασίες που αναπτύσσονται σε μία τσάντα δεν είναι ιδανικές για τη φύλαξη φαρμάκων.
Κι όσο για σένα μικρέ καμμένε, μην το ξανακάνεις αυτό. Δεν πρόλαβα να αντιδράσω επειδή έπαθα σοκ όταν έκανες την κίνηση να πάρεις το χάπι μου, αυτό όμως δε σημαίνει ότι ήθελα, επιθυμούσα, συναίνεσα ή συμφώνησα να το πάρεις.
Με βίασες, με γάμησες, (μεταφορικά πάντα), δε μπορείς να φανταστείς πόσο δυνατό χαστούκι ήταν αυτή σου η κίνηση για εμένα.
Ξέρω, στ'αρχίδια σου. Εκεί που γράφεις όλους τους άλλους, εκτός από τον εαυτό σου.
Έχω παρατηρήσει εδώ και χρόνια ότι η διάθεσή μου αλλάζει ανάλογα με την εποχή του χρόνου, τον καιρό, την ηλιοφάνεια, τη θερμοκρασία, τις φάσεις της σελήνης και τα επίπεδα ηφαιστειακής τέφρας στην ατμόσφαιρα...
Σήμερα θα προσπαθήσω να προσδιορίσω χοντρικά, τις διακυμάνσεις της διάθεσής μου ανάλογα με το μήνα του χρόνου και, ναι, θα τις χρωματίσω! Θα διαλέξω αυθαίρετα ένα χρώμα που νομίζω ότι τους ταιριάζει και θα τους το δώσω...
Ποιόν ενδιαφέρει αυτό; Κανέναν!
Τότε, γιατί θα το κάνω; Έτσι, γιατί μπορώ!
Και αφού απαντήσαμε τα δύο θεμελιώδη ερωτήματα της ύπαρξης του post, πάμε στο κυρίως θέμα...
Σεπτέμβριος: στην αρχή σκέφτηκα να αρχίσω από τους ανοιξιάτικους μήνες, τότε που εγώ και η φύση αρχίζουμε να ξυπνάμε από τη χειμερία νάρκη μας, αλλά τελικά αποφάσισα να αρχίσω από το μήνα που άρχισαν όλα (όλα= η ζωή μου), το γενέθλιο μήνα μου, το Σεπτέμβριο...
Αγαπημένος κατά τα άλλα λόγω γενεθλίων, αλλά και με τη γλυκιά νοσταλγία του τέλους του καλοκαιριού, την κούραση από την υπερδραστηριότητα των προηγούμενων μηνών, και- αν στους προηγούμενους μήνες είχα αποθρασυνθεί εντελώς- η εγκατάσταση των πρώτων τύψεων, ενοχών και αισθημάτων αυτοτιμωρίας που θα με συνοδεύουν καθ'όλη τη διάρκεια του χειμώνα...
Αρχίζω να κλείνομαι, να περιορίζω τις εξόδους, να μπαίνω σε sleep mode... Χρώμα: ανοιχτό γαλάζιο (της κουβερτούλας για νεογέννητα αγοράκια).
Οκτώβριος: Τα πράγματα αρχίζουν και δυσκολεύουν, η βροχή μου τη σπάει και η συννεφιά μου ρίχνει τη διάθεση, την ενεργητικότητα και την όρεξη για ζωή... Είμαι μονίμως κουρασμένη, οι ώρες του ύπνου μου αυξάνονται αλλά και πάλι το πρωί με δυσκολία σηκώνομαι από το κρεβάτι- όταν χρειάζεται, γιατί αν δε χρειάζεται, δε σηκώνομαι...
Κλείνομαι ακόμα περισσότερο, μπορώ να διαβάζω, να βλέπω ταινίες, αντλώ κάποια ευχαρίστηση από αυτές τις διαδικασίες αλλά το γενικότερο συναίσθημα παραμένει δυσάρεστο. Χρώμα: γκρίζο, μουντό, του συννεφιασμένου και νεφώδους "αττικού ουρανού".
Νοέμβριος: Τώρα δεν είμαι απλά κουρασμένη, αλλά εξαντλημένη! Κοιμάμαι ακόμα περισσότερο, και το βράδυ αλλά και τα μεσημέρια, παρασκευοσαββατοκύριακα δε, σερί, αλλά όταν σηκώνομαι από το κρεβάτι αισθάνομαι σα να έσκαβα όλο το προηγούμενο δωδεκάωρο... Δε μπορώ να πάρω τα πόδια μου και εκτός από αυτό, αισθάνομαι ξαφνικά ότι γέρασα- εκτιμώμενη ηλικία: σα γριά 87 χρονών, και αμα δω καμμιά γριά 87 χρονών να κάνει δουλειές, αισθάνομαι ακόμα πιο γριά... Δεν έχω όρεξη για ζωή, δεν έχω επιθυμία για ζωή, η ζωή μου φαίνεται ένα μαρτύριο, ένα βάρος, ένα βουνό το οποίο κουβαλάω στην πλάτη μου...
Τίποτα πια δε με ευχαριστεί, τίποτα δε με συγκινεί, αισθάνομαι ότι άνετα θα μπορούσα να γίνω καλόγρια γιατί δεν έχω καμμία όρεξη, διάθεση ή επιθυμία για σεξ- ούτε για φαγητό. Ούτε για γλυκό. Ούτε για τσιγάρο. Βασικά για τίποτα. Το μόνο που θέλω είναι να πεθάνω, ή να έρθει το καλοκαίρι... Χρώμα: γκρίζο σκούρο, μολυβί.
Δεκέμβριος: Το δράμα του προηγούμενου μήνα συνεχίζεται, σε μεγαλύτερη ένταση. Το γεγονός ότι πλησιάζουν τα Χριστούγεννα δε βοηθάει καθόλου. Τα σιχαίνομαι τα Χριστούγεννα! Τα μισώ! Θα προτιμούσα να περάσω τα χριστούγεννα σε μια σπηλιά, αγκαλιά με μια αρκούδα σε χειμερία νάρκη και τα μικρά της, παρά ανάμεσα σε χαρούμενο και καλοντυμένο κόσμο- η αντίθεση της διάθεσης και της εμφάνισης όλων των υπόλοιπων ανθρώπων με τη δικιά μου τονίζει το mess I'm in- το μαύρο μου το χάλι δηλαδή- και με κάνει να αισθάνομαι (ακόμα πιο) μειονεκτικά απέναντί τους...
Χώρια που αυτός ο μήνας είναι γεμάτος από κοινωνικές επαφές, μερικές αναπόφευκτες- αναγκαστικές επισκέψεις, οικογενειακά τραπέζια, reunions και κάθε είδους τυχαίες ή μη συναντήσεις- όχι ότι αυτό είναι κάτι κακό γενικά, αλλά εκείνο το μήνα που είμαι στα πιο κάτω μου και δε θέλω να βλέπω κανέναν ούτε να μιλάω σε κανέναν, εκείνο το μήνα που με πιάνει στον εντονότερο βαθμό της η αγοραφοβία μου... αποφάσισαν κάποιοι ρασοφόροι να τοποθετήσουν τη γέννηση του Χριστούλη μας! (Ο ίδιος μου έχει πεί ότι γεννήθηκε Μάρτιο και είναι Κριός, γι'αυτό και σας αποκαλεί όλους πρόβατα, αλλά μην πείτε πουθενά ότι σας το είπα αυτό, γιατί θα με κλείσουν στο φυσικό μου περιβάλλον- το ψυχιατρείο ντε! Όχι ότι θα πέρναγα άσχημα, αν δεν υπήρχαν οι ρουφιάνοι με τις άσπρες στολές και οι ασφαλίτες με τις άσπρες μπλούζες, θα πήγαινα και οικειοθελώς, μια χαρά θα τα περνάγαμε με τους υπόλοιπους σύντρολλους, αλλά αυτοί οι εισβολείς θέλουν να εξαφανίσουν το είδος μας από το χάρτη, να μας κάνουν σαν και του λόγου τους...)
Αν έγραφα το Δεκέμβριο (σε πέντε μήνες από τώρα) την παράγραφο για το Δεκέμβριο, το ύφος θα ήταν τελείως διαφορετικό... τώρα δεν έχω μπει σε διάθεση Δεκεμβρίου, θα προσπαθήσω ωστόσο να την περιγράψω ως εξωτερικός παρατηρητής...
Το βουνό που κουβάλαγα στην πλάτη μου τον προηγούμενο μήνα, τώρα έχει γίνει οροσειρά και με έχει πλακώσει- πλέον δε σηκώνομαι από το κρεβάτι ούτε για τα απαραίτητα, χάνω δουλειές, υποχρεώσεις, ραντεβού- ακόμα και τα ραντεβού με το γιατρό μου, τα οποία τον υπόλοιπο χρόνο τηρώ ευλαβικά...
Αν το Νοέμβριο αισθανόμουν 87 χρονών, το Δεκέμβριο αισθάνομαι ήδη πεθαμένη, μια μούμια, ένα νεκρό μυαλό μέσα σε ένα ζωντανό σώμα... Παραμελώ όχι μόνο την εμφάνισή μου, αλλά πλέον και τη σωματική μου υγιεινή- αν κάνω ένα ολόκληρο μπάνιο αυτό το μήνα, θα είναι κατόρθωμα...
Το ένα μπάνιο του μήνα αυτού το κάνω αναγκαστικά παραμονή Χριστουγέννων, που έρχεται κόσμος στο σπίτι και δε θέλω να βρωμάω...
Τα βλέπω όλα μαύρα, κυριολεκτικά, τα χρώματα έχουν χάσει τη ζωντάνια τους για κάποιο λόγο (μάλλον επειδή έχω καιρό να καθαρίσω τα γυαλιά μου), δε βρίσκω ευχαρίστηση σε τίποτα, δε μπορώ να συγκεντρωθώ όσο απαιτείται για να διαβάσω ένα βιβλίο, ούτε έχω το κουράγιο να δω μια ταινία- με παίρνει ο ύπνος πριν τη μέση, όσο γαμάτη και να είναι. Όσο για έρωτα/σεξ; Ούτε λόγος, τώρα εκτός από αδιάφορο, μου φαίνεται και βρώμικο, ανήθικο, αηδιαστικό... απωθητικό, δυσάρεστο- το αντιλαμβάνομαι ως πράξη βίας, ως σωματική κακοποίηση, ως παραβίαση του ιδιωτικού μου κόσμου και του ζωτικού μου χώρου- είπαμε, κρατάω αποστάσεις, και παίρνω τη φράση αυτή και την πηγαίνω σε ένα τελείως διαφορετικό επίπεδο...
Δε θέλω να με βλέπει κόσμος επειδή ντρέπομαι, και ντρέπομαι επειδή αισθάνομαι ένα σκουπίδι, ένα τίποτα, δεν έπρεπε να υπάρχω, δεν προσφέρω τίποτα πουθενά, μόνο πιάνω χώρο και καταναλώνω χρήματα που δε μου ανήκουν, ταλαιπωρώ τους γύρω μου απλά και μόνο με την παρουσία μου- και σα να μην έφταναν όλα αυτά, ακόμα και με το να αναπνέω βλάπτω το περιβάλλον εκπνέοντας διοξείδιο του άνθρακα!
Προσπαθώ να ξεφύγω από όλες αυτές τις σκέψεις βρίσκοντας καταφύγιο στον ύπνο, αλλά ακόμα και εκεί δεν τα καταφέρνω- βλέπω εφιάλτες και ξυπνάω τρέμοντας και με την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά.
Έτσι, κάνω το next best thing στον ύπνο- ξαπλώνω, κουκουλώνομαι με την κουβέρτα μου και κάνω πως κοιμάμαι, ενώ φαντασιώνομαι τη στιγμή του θανάτου μου και αναζητώ τον πιο ανώδυνο τρόπο επίτευξής του...
Χρώμα: Πίσσα μαύρο, της αβύσσου... (πού ξέρω πώς είναι το χρώμα της αβύσσου; την ατενίζω κάθε Δεκέμβριο!)
Κάπου εδώ ένας φυσιολογικός άνθρωπος θα συνειδητοποιούσε ότι το θέμα πήρε τεράστια έκταση και θα αποφάσιζε να το κλείσει εδώ για σήμερα και να επανέλθει με δεύτερο, ισως και τρίτο μέρος- κάποιος άλλος, όχι εγώ, γιατί ξέρω ότι αν το κάνω αυτό δε θα επανέλθω ποτέ με δεύτερο και τρίτο μέρος, ακριβώς όπως έχει γίνει όλες τις προηγούμενες φορές που είπα ότι θα επανέλθω σε ένα θέμα...
Ξέρω ότι όποιος κι αν διαβάζει ακόμα, θα σταματήσει κάπου εδώ- καταλαβαίνω, κι εγώ κάπου εδώ θα σταματούσα να διαβάζω, no hard feelings, έλα ξανά όποτε θέλεις, το κείμενο εδώ θα είναι!
Οπότε, συνεχίζω!
Ιανουάριος: Το ότι ξεκίνησε ένας καινουριος χρόνος με φορτώνει με περισσότερες προσδοκίες, ευθύνες και αυτο-επιβαλλόμενες υποχρεώσεις, κάτι που προσδίδει στη θλίψη μου και μια εσσάνς άγχους, τρόμου, ανησυχίας, πανικού...
Έχω ταχυκαρδίες χωρίς προφανή λόγο, οι εφιάλτες αυξάνονται, η ζωή συνεχίζει να μην είναι ωραία, αλλά τουλάχιστον το άγχος αυτό με ξυπνάει από τη χειμερία νάρκη, μου δίνει μια εγρήγορση- αυτό δεν είναι πάντα καλό, έναν Ιανουάριο πριν κάμποσα χρόνια, ήταν -ίσως- το άγχος αυτό που μου έδωσε τη "δύναμη", που με κινητοποίησε, που με ώθησε, τέλος πάντων, να κάνω την πρώτη και μόνη μου απόπειρα... Αλλά γι'αυτή θα μιλήσω άλλη φορά (ξέρεις τί σημαίνει αυτό!)
Έτσι, αν και ο Ιανουάριος είναι επίσης δυσάρεστος και αγχώδης, έχει και εκείνη την καλή στιγμή της, την ηλιαχτίδα που διαπερνάει το σκοτάδι... τον εορτασμό της επετείου της αποτυχημένης μου απόπειρας- το γιορτάζω φυσικά, επειδή αν είχε πετύχει δε θα ήμουνα εδώ και θέλω να είμαι εδώ- αυτό που δε θέλω είναι να υποφέρω... γιορτάζω λοιπόν την αποτυχία μου ως επιτυχία- απότυχα να αποτύχω στη ζωή, ίσον πέτυχα να μείνω στη ζωή, η λογική του παραλόγου, το ξέρω... Χρώμα: Το καφέ του σκατού, γιατι όλα είναι σκατά αυτόν το μήνα... επίσης από τη φράση "μου πηγε το σκατό στην κάλτσα", που περιγράφει ακριβώς το πώς αισθάνομαι την ώρα που προσπαθώ να ξυπνήσω από εφιάλτη...
Φεβρουάριος: Επιτέλους, φως στο τούνελ... Ακόμα η μελαγχολία και το άγχος είναι αρκετά έντονα, αλλά με παρηγορεί το γεγονός ότι οδεύουμε προς την άνοιξη... Αισθάνομαι χάλια, αλλά πλέον έχω κάτι να περιμένω (ότι σύντομα, θα αυξηθεί η ηλιοφάνεια και κατά συνέπεια θ'αρχίσω να αισθάνομαι καλύτερα), σφίγγω τα δόντια και κάνω υπομονή...
Το καρναβάλι και οι απόκριες σηματοδοτούν επίσημα το intro μου στην επόμενη φάση, την καλύτερη φάση... Χρώμα: Ώχρα (μπορεί να είναι μουντό, αλλά ταυτόχρονα είναι και ζεστό).
Μάρτιος: Η επιστροφή. Κάνω το comeback μου στον κόσμο και στη ζωή- βγαίνω για καφέ, για ποτό, για φαγητό, για βόλτα, για ταινία, βλέπω κόσμο που είχα χάσει εδώ και μήνες, με βλέπει κόσμος στη γειτονιά που επειδή δε με είχε ξαναδεί νομίζει ότι είμαι εγώ εκείνη που μετακόμισε πρόσφατα...
Τα πουλάκια τραγουδάνε, οι πεταλούδες πετάνε, τα λουλούδια ανθίζουν κι εγώ το ίδιο!
Σιγά σιγά ξυπνάω από τη χειμερία νάρκη μου, είμαι ακόμα λίγο μουδιασμένη από τον ύπνο στην αρχή, αλλά ανθίζω, ξεδιπλώνω τα φτερά μου και τα αφήνω να λιαστούν...
Γελάω πιο συχνά, τρώω με όρεξη, παίρνω μερικά κιλά αλλά δε με νοιάζει, λούζομαι συχνότερα και προσέχω λίγο την εμφάνισή μου, μερικές φορές φτάνω ακόμα και στο σημείο να βάφομαι! Αρχίζω να απολαμβάνω και πάλι το σεξ, και μάλιστα να το επιδιώκω- in total harmony with nature... (Κουίζ: πόσα ονόματα γιαουρτιών χρησιμοποίησα στην παραπάνω φράση;) Χρώμα: Πράσινο ανοιχτό, του φρέσκου βλαστού.
Απρίλιος: Όλα τα παραπάνω. Είναι γενικά ένας πολύ καλός και ισορροπημένος μήνας, δεν έχει εξάρσεις ούτε προς τα πάνω, ούτε προς τα κάτω. Η διάθεσή μου είναι "φυσιολογική", αισθάνομαι κι εγώ φυσιολογική, τόσο φυσιολογική που αναρωτιέμαι μήπως δεν είχα ποτέ διπολική διαταραχή, μήπως είχα λάθος διάγνωση και όλα τα προηγούμενα συμπτώματα ήταν απλά υπερβολικές αντιδράσεις, υστερίες, μήπως οφείλονταν σε άλλα αίτια, οπως προβλήματα με το θυρεοειδή ή με τις ορμόνες του φύλου...
Αισθάνομαι όμορφα που επιτέλους είμαι καλά, αλλά μέσα μου φωλιάζει ένα υποχθόνιο άγχος, ότι όπου νά'ναι έρχεται η αποσταθεροποίηση, ή ακόμα χειρότερα, ότι έρχεται κάτι πολύ κακό, ότι "this is the calm before the storm"... Χρώμα: Ροζ- la vie en rouge?
Μάιος: Η αίσθηση φυσιλογικότητας συνεχίζεται, είμαι καλά, νιώθω άνετα με τον εαυτό μου, με το σώμα μου, αποκτώ καινούρια ενδιαφέροντα, επισκέπτομαι μουσεία, εκθέσεις ζωγραφικής, κάνω πράγματα που μου αρέσουν, περπατάω περισσότερο, κοιμάμαι λιγότερο... βρίσκω νόημα στη ζωή-όχι, δε βρίσκω ξαφνικά το νόημα της ζωής, αλλά βρίσκω ότι η ίδια η ζωή έχει νόημα, η ζωή είναι ωραία και τα έχει μ'εμένα, επιτέλους! Χρώμα: Κόκκινο. Της ζωής, της φωτιάς... της αγάπης!
Ιούνιος: Κοιμάμαι ακόμα λιγότερο, αισθάνομαι ακόμα καλύτερα... Ο ήλιος μου φιάχνει τη διάθεση, αρχίζω να αισθάνομαι νεότερη από όσο είμαι-πώς αισθανόμουν το χειμώνα 87 χρονών; Ε, τώρα αισθάνομαι έφηβη, δεκαεξάχρονη... και συμπεριφέρομαι αναλόγως! Χρώμα: Κίτρινο-χρυσαφί, του ήλιου.
Ιούλιος: Η διάθεση ανεβαίνει κιάλλο, η ενεργητικότητα το ίδιο, ο ύπνος ελαττώνεται υπερβολικά, σε σημείο να χαρακτηρίζεται αϋπνία... Αγαπάω τη ζωή, εμένα, και όλο τον κόσμο, κι εσένα, είμαστε όλοι ένα, είμαστε όλοι αδέρφια... I am a passenger, everything looks good tonight, everything was made for you and me, and all of it is yours and mine... Όλος ο κόσμος στα πόδια μας, όλα είναι τέλεια... είναι ο μήνας που θα με δεις να χορεύω, εμένα, που δε χορεύω ποτέ και που δεν ξέρω να χορεύω, είναι ο μήνας που θα τσακωθώ με τον οποιονδήποτε, για την οποιαδήποτε αφορμή και μετά από τρία λεπτά θα μου έχει οεράσει, είναι ο μήνας που θα σου μιλήσω στο δρόμο χωρίς να σε ξέρω και από αυτά που θα σου πώ, θα μείνεις να αναρωτιέσαι τί ναρκωτικά έχω πάρει... Ενδορφίνες, baby! Χρώμα: Ουράνιο τόξο. Όλο το φάσμα... Η ζωή είναι επιτέλους έγχρωμη!
Αύγουστος: Retreat. Υποχώρηση. Η μέρα μικραίνει επικίνδυνα, οι αντοχές μου το ίδιο, αρχίζω να κουράζομαι, η ευφορία φεύγει και μένει μόνη η ευερεθιστότητα, είμαι θυμωμένη με όλους και με όλα, μου φταίνε τα πάντα, είμαι η γκρίνια η ίδια προσωποποιημένη, θέλω να σκοτώσω κόσμο, από τους γιατρούς που περιμένουν το φακελάκι για να βάλουν τον ασθενή στο χειρουργείο, μέχρι το Σαρκοζί, θέλω να ζωστώ με εκρηκτικά και να ανατιναχτώ μέσα στη Βουλή, παίρνοντας μαζί μου και τους 300- αν σχεδιάζεις επίθεση αυτοκτονίας, τον Αύγουστο είμαι ο άνθρωπός σου...
(Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και γεγονότα είναι εντελώς συμπτωματική, ωστόσο δε θα μου κάνει εντύπωση αν μετά από την προηγούμενη πρόταση, ο φετινός Αύγουστος με βρεί να κάνω διακοπές σε κάποια φυλακή ή και στα κεντρικά της αντιτρομοκρατικής στη ΓΑΔΑ...) Χρώμα: Το κοκκινο-πορτοκαλί του ηλιοβασιλέματος...
Το τραγούδι του Ιουλίου...
...το ίδιο, σε μια διασκευή που τα σπά και ανακάλυψα σήμερα...
Τί λέω; Πού ζώ; Όχι στην Ελλάδα, φυσικά...
Στο Αμέρικα, λοιπόν, εκτός από ζώα-οδηγούς τυφλών και βοηθούς κωφών,και γενικά ανάπηρων, υπάρχουν και τα ζώα με μοναδικό σκοπό τη συναισθηματική υποστήριξη σε άτομα με ψυχικές παθήσεις- και δε μιλάμε μόνο για τις σοβαρές, αλλά και για τόσο απλές όπως η αγοραφοβία!
Εκεί λοιπόν στο Αμέρικα μπορούμε να πάρουμε το ζωάκι μας μαζί ακόμα και μέσα στην καμπίνα των επιβατών σε αεροπορική πτήση- αρκεί βέβαια να δηλώσουμε δυνατά και καθαρά ότι είμαστε mentally disabled- εγώ φυσικά θα το έκανα, αλλά δυστυχώς ξέρω πολλούς και πολλές που- για βάσιμους λόγους πάντα- δεν θα το τολμούσαν...
Βέβαια, εκεί πλέον η διπολική διαταραχή θεωρείται "της μόδας", ο κόσμος σε ζηλεύει όταν ακούσει ότι εσύ έχεις και οι άλλοι δεν έχουν, εσύ μπορείς να παίρνεις Prozak (Ladose) και Ativan (Tavor) με συνταγή γιατρού ενώ εκείνοι όχι, εσύ έχεις ένα σοβαρό λόγο για να γκρινιάζεις ενώ εκείνοι... τέλος πάντων, όλοι έχουν ένα σοβαρό λόγο για να γκρινιάζουν, αλλά εσύ έχεις έναν παραπάνω!
Δεν έψαξα την ελληνική νομοθεσία για να δώ αν μπορούμε και εμείς με χαρτί γιατρού να παίρνουμε το τετράποδό μας παντού μαζί μας, και δυστυχώς δεν έχω κατοικίδιο για να με καίει τόσο το θέμα, ώστε α) να το ψάξω και β) να κινήσω νομικές ενέργειες ώστε να αποκτήσουμε κι εμείς το ίδιο δικαίωμα με τους αμερικάνους ψυχασθενείς...
Τώρα, (τώρα μόλις έπεσα πάνω σ'αυτή την πληροφορία!), για τις "σοβαρές" ψυχιατρικές παθήσεις, όπως μείζουσα(;) κατάθλιψη (major depression), διπολική διαταραχή, αυτισμός και σχιζοφρένεια (και άλλες, όπως αναφέρεται εδώ), υπάρχουν και τα service animals- άλλη κατηγορία, με άλλα δικαιώματα, πχ είναι μόνο σκύλοι και ίσως και αλογάκια-μινιατούρες, ενώ τα ζώα συναισθηματικής υποστήριξης μπορεί να ανήκουν σε οποιδήποτε είδος, και μπαίνουν παντού, κυριολεκτικά παντού, ακόμα και σε μέρη όπου η είσοδος απαγορεύεται και στα ζώα συναισθηματικής υποστήριξης...
Αααχ, ονειρεύομαι τη μέρα που θα βγάλω κι εγώ ένα τέτοιο χαρτί που θα μου επιτρέπει να έχω service dog, και θα το τρίψω στη μούρη οποιουδήποτε τολμήσει να κάνει την παρατήρηση "απαγορεύονται τα σκυλιά εδώ"!
Πού θα βρώ σκυλί; Στην ανάγκη θα δανειστώ ένα...
Τα σκυλιά, και όλα τα κατοικίδια, βελτιώνουν την ψυχολογία όχι μόνο των ασθενών, αλλά και των υγιών. Δεν είμαστε όμως όλοι γεννημένοι για σκυλιά- μ'ενοχλούν οι τρίχες τους, μ'ενοχλεί η μυρωδιά τους, μ'ενοχλούν τα σάλια τους, η ενεργητικότητά τους, η υποτακτικότητά τους- εντάξει, αν μου χαρίσουν ένα εκπαιδευμένο Psychiatric Service Dog, κατά προτίμηση border collie, δε θα πώ όχι...
Το αντίθετο, θα αναθεωρήσω τις απόψεις μου περί σκυλιών και θα γίνουμε οι καλύτεροι φίλοι, θα την πάω και στη Σκωτία να γνωρίσει την πατρίδα της- ναί, αποφάσισα ήδη το φύλο, με το όνομα δυσκολεύομαι λίγο...
Τσικνοπέμπτη σήμερα, πώς θα συνδέσω αυτή τη μέρα με τη Δήμητρα, την Περσεφόνη και τη διπολική διαταραχή (μου) είναι κάτι που θα φανεί (ή δεν θα φανεί) στις επόμενες γραμμές...
Θα αρχίσω λέγοντας ότι τα ελευσίνια μυστήρια ήταν αφιερωμένα στη Δήμητρα και την κόρη της, Περσεφόνη. Τα Μικρά Ελευσίνια γινόταν το μήνα Ανθεστηριώνα, μέσα Φλεβάρη με μέσα Μάρτη, δηλαδή περίπου... τώρα! Τότε η Περσεφόνη ανέβαινε στη μητέρα της από τον Άδη, η Δήμητρα χαιρότανε και άφηνε τη Γή να ανθίσει και να πρασινίσει, να κοκκινίσει, να κιτρινήσει και γενικά να... ντυθεί τα γιορτινά της! Τί σχέση έχει αυτό με εμένα; Πάντα την άνοιξη η διάθεσή μου ανεβαίνει, η κατάθλιψη του χειμώνα φεύγει και τη διαδέχεται μία ωραία κατάσταση που αρχίζει από νορμοθυμία, προχωράει σε υπομανία και αν την αφήσει κανείς να εξελιχθεί ανενόχλητη (ναί, χωρίς φάρμακα εννοώ) το πιθανότερο είναι ότι θα φτάσει και σε μανία.
Τα Μεγάλα Ελευσίνια από την άλλη, γινόντουσαν το μήνα Βοηδρομιώνα, δηλαδή μέσα Αυγούστου με μέσα Σεπτέμβρη, όταν η Περσεφόνη επέστρεφε στον Πλούτωνα... και η Δήμητρα έπεφτε σε κατάθλιψη! Και εγώ το ίδιο, και πολλοί άλλοι διπολικοί απ'όσο ξέρω, αλλά και απλόι καταθλιπτικοί, περίπου τότε αρχίζουν να πέφτουν, προς το τέλος του καλοκαιριού με αρχές του φθινοπώρου... Υπάρχει μάλιστα και ειδική ονομασία για την εποχική κατάθλιψη στο DSM, seasonal affective disorder!
Αν λοιπόν παρατηρήσει κανείς τη συμπεριφορά της Δήμητρας σύμφωνα με τη μυθολογία, θα φτάσει ίσως στο συμπέρασμα που έφτασα κι εγώ, ότι η θεά Δήμητρα, μετά την αρπαγή της κόρης της από τον Πλούτωνα, άρχισε να υποφέρει από κατάθλιψη, η οποία εναλασσόταν με μανία κάθε φορά που η Περσεφόνη ερχόταν κοντά της... Διέγνωσα τη θεά Δήμητρα με διπολική διαταραχή! Τί κερδίζω; Η ερώτησή μου δεν είναι ρητορική, έχει απάντηση... οι αρχαίοι μας πρόγονοι έβγαλαν αυτό το μύθο παρατηρώντας και θέλοντας να εξηγήσουν, όχι φυσικά τη διπολική διαταραχή, αλλά την ίδια τη Φύση... Η ίδια η (ελληνική, γιατί κάθε χώρα έχει το δικό της κλίμα) Φύση λοιπόν είναι που πέφτει σε κατάθλιψη το χειμώνα, σε ευφορία/υπομανία την άνοιξη και σε πύρινη μανία το καλλοκαίρι... Άρα, εγώ και όσοι την ακολουθούμε, είμαστε "συντονισμένοι" μαζί της, συμπάσχουμε, συμμετέχουμε... Θα πεί κάποιος, είμαστε τόσο ευαίσθητοι/αδύναμοι, που μας επηρεάζουν ακόμα και τόσο "μικρές" αλλαγές όπως η διάρκεια της μέρας, ή το ποσοστό ηλιοφάνειας... Ναί, το παραδέχομαι, είμαι ευαίσθητη... πού είναι το κακό; Αν το αντίθετο είναι το "αναίσθητος", προτιμώ να είμαι ευαίσθητη!
Είμαι η Δήμητρα, είμαι η Περσεφόνη... Είμαι ο Πλούτωνας και ο Διόνυσος ταυτόχρονα, και φυσικά ούτε παραλήρημα μεγαλείου έπαθα, ούτε πιστεύω στο δωδεκάθεο... Απλά, γιορτάζω την έλευση της Άνοιξης με το δικό μου τρόπο... ανακαλύπτοντας κοινά χαρακτηριστικά, έστω και με μυθολογικές θεότητες, που κάνουν το "άγνωστο" και "ξένο" λίγο πιο "γνωστό" και "οικείο"!
Ο νόμος είναι ιδιαίτερα ευνοϊκός με όλους εμάς τους ψυχασθενείς! Όταν λένε "άστον αυτόν, έχει το ακαταλόγιστο"... το λένε για κάποιον ειρωνικά, θέλοντας να εννοήσουν ότι δεν έχει επίγνωση των πράξεών του, ή μάλλον ότι δεν ξέρει τί του γίνεται. Για το τί ακριβώς λέει ο νόμος, παραπέμπω στην τρίτη σελίδα του πρώτου τεύχους του περιοδικού "Ψυχιατροδικαστική": http://www.psych.gr/documents/psychiatrodikastiki/Issue01.pdf
Λέει λοιπόν ο συγγραφέας:
"Στην ιστορική εξέλιξη της έννοιας και του τρόπου απονομής της δικαιοσύνης ένας από τους σημαντικότερους σταθμούς είναι η δημόσια αναγνώριση, ότι ορισμένοι δράστες εγκλημάτων δεν έχουν ευθύνη για τις πράξεις τους και δεν πρέπει να τιμωρούνται. Η διαπίστωση της ανευθυνότητας του δράστη είχε ως επακόλουθο να μη του καταλογίζεται η πράξη και να απαλλάσσεται από κάθε ποινή. Μερικές νομοθεσίες έφθασαν στο σημείο να καταργούν τον «άδικο χαρακτήρα» της πράξης, δηλαδή όχι μόνο ο δράστης ήταν ανεύθυνος, αλλά δεν υπήρξε καν έγκλημα."
Τί κάνανε λοιπόν εδώ οι νομοθέτες; Είδανε ότι κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούσανε να ξεχωρίσουν το σωστό από το λάθος και τους αθωώσανε! Είδανε ότι κάποιοι άλλοι, παρ'όλο που μπορούσανε να ξεχωρίσουν το σωστό από το λάθος, δεν μπορούσανε να συγκρατήσουνε τον εαυτό τους, they lost control, και... τους αθωώσανε κι αυτούς!
Συγκεκριμένα, στις παθήσεις όπου εφαρμόζεται ο μη καταλογισμός περιλαμβάνονται "όλες οι μορφές παραφροσύνης ή φρενοβλάβειας ή ολιγοφρένειας (ψυχώσεις, ψυχοπάθειες, νευρώσεις )."
"Τί;;; Και οι νευρώσεις; Μα... σχεδόν όλος ο πληθυσμός της χώρας έχει από μία νεύρωση!" Περίμενε, σου έχω και καλύτερο... ο μη καταλογισμός μπορεί να εφαρμοστεί ακόμα και σε... ψυχικά υγιείς, αρκεί να μπορέσουν να αποδείξουν ότι τη στιγμή που τέλεσαν το έγκλημα, έπασχαν ΠΑΡΟΔΙΚΩΣ από κάποια ψυχική διαταραχή! Δε με πιστεύεις; Άρθρο 34 ΠΚ, παράγραφος Δ:
Η διατάραξη της συνείδησης συνεπάγεται στέρηση της συνείδησης των ενεργειών, από τον κατά τα άλλα υγιή διανοητικώς δράστη. Στη διατάραξη της συνείδησης συγκαταλέγονται όλες οι ψυχικές διαταραχές που δεν πηγάζουν από παθολογική αίτια του εγκεφάλου, αλλά εμφανίζονται σε καταρχήν ψυχικώς υγιή άτομα και είναι εξ ορισμού παροδικές.
Οι μόνοι που δε σώζονται με τίποτα, είναι όσοι βρέθηκαν σκόπιμα σε κατάσταση μέθης! Από το Άρθρο 36, ΠΚ:
Η διάταξη της προηγούμενης παραγράφου δεν εφαρμόζεται στην περίπτωση της υπαίτιας μέθης.
...Δηλαδή, ένας αλκοολικός, που και ψυχικά ασθενής είναι (εφόσον ο αλκοολισμός θεωρείται ψυχική ασθένεια, όποιος δε με πιστεύει ας ρωτήσει ένα γιατρό)... θα έχει καταλογισμό, ενώ ένας νευρωτικός θα έχει το ακαταλόγιστο;
Επίσης, ένας ψυχικά υγιής θα μπορεί να ισχυριστεί ότι ήταν... παροδικά ψυχικά ασθενής και να αθωωθεί;
Όσο για τον ψυχικά ασθενή... (εμένα δηλαδή), ξέρω ήδη ότι έχω το ακαταλόγιστο, οπότε αν μου έρθει η παρόρμηση να σε σκοτώσω, δε θα με κρατήσει ο φόβος της τιμωρίας... αυτό που θα σε σώσει θα είναι η συνείδησή μου- αν έχω και αν δε μου έχεις κάνει κάτι τόσο κακό, ώστε ακόμα και η συνείδησή μου να μου υπαγορεύει να σε σκοτώσω!
Τί εννοεί ο ποιητής; Εννοώ ότι αισθάνομαι αδικημένη... Σίγουρα κάποιος θα απορούσε με αυτή τη δήλωση, αλλά προτιμώ να μην έχω το ακαταλόγιστο. Πρώτον, γιατί έχοντάς το στο τσεπάκι, έχω ένα αντικίνητρο λιγότερο για να είμαι νομοταγής πολίτης... Δεύτερον, επειδή οποιοσδήποτε εγκληματίσει, θα ισχυριστεί ότι δεν έχει/δεν είχε σώας τας φρένας, άρα θα πάρει το ακαταλόγιστο, άρα θα μπει στις στατιστικές ως εγκληματίας ψυχικά ασθενής. Κι ας μην είναι. Και η πρώτη, και η δεύτερη υπόθεση, έχουν ένα επικίνδυνο για μένα αποτέλεσμα: αυξάνουν πλασματικά τα ποσοστά εγκληματικότητας των ψυχικά ασθενών σε σχέση με τους ψυχικά υγιείς! Θα μου πείς, "Καλά, για το δεύτερο το δέχομαι, αλλά το πρώτο γιατί λες ότι αυξάνει τα ποσοστά πλασματικά; Αφού όντως οι εγκληματίες της πρώτης κατηγορίας θα είναι όντως ψυχικά ασθενείς!" Ναί, αλλά... αυτοί οι ψυχικά ασθενείς, θα είχανε διαπράξει έγκλημα, αν δεν είχαν το ακαταλόγιστο; Να το θέσω αλλιώς... το ότι διέπραξαν έγκλημα, ήταν συνέπεια της ψυχικής τους ασθένειας, ή του γεγονότος ότι είχαν το μη καταλογισμό (το ακαταλόγιστο δηλαδή); Και να το ξαναθέσω αλλιώς... αν ένας ψυχικά υγιής είχε το ακαταλόγιστο, ας πούμε για παράδειγμα, εμμμ... επειδή είναι βουλευτής, θα ήτανε περισσότερο ή λιγότερο επιρρεπής στο να διαπράξει έγκλημα; (Ναί, έγκλημα είναι και το οικονομικό έγκλημα, δεν αναφέρομαι μόνο στο φόνο!)
Άρα, ποιό είναι το συμπέρασμά μου;
Ότι θέλω ισότητα ακόμα και στην αντιμετώπιση από τη δικαιοσύνη! Δε θέλω να έχω το μη καταλογισμό, μου κάνει κακό!
Δεν εννοώ φυσικά ότι με βάζει σε πειρασμό να κάνω έγκλημα, είμαι αρκετά ηθική και ευσυνείδητη από μόνη μου- πολλοί άλλοι όμως δεν είναι, και δεν αναφέρομαι στους συντρόφους ψυχικά ασθενείς, αλλά στην υπο-ομάδα των ३०० που έχουν τη βουλευτική ασυλία! (Τώρα βέβαια, το ακαταλόγιστο θα μου φανεί πολύ χρήσιμο αν ένας από τους ३०० αποφασίσει να μου κάνει μήνυση για εξύβριση, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα!)
Αυτό που εννοώ είναι ότι ο μη καταλογισμός μου κάνει κακό με τον τρόπο που περιέγραψα παραπάνω... ανεβάζοντας τα ποσοστά εγκληματιών στην υπο-ομάδα των ψυχικά ασθενών σε σχέση με τα ποσοστά εγκληματιών στον υγιή πληθυσμό, συντηρεί την προκατάληψη, το στιγματισμό και τις διακρίσεις που υφίσταμαι ως ψυχικά ασθενής από τους συμπολίτες μου!
Αυτά είχα να πώ ως άτομο... τώρα, ως μέλος του κοινωνικού συνόλου, θα μιλήσω για το κακό που μπορεί να κάνει σε όλους μας ο μη καταλογισμός... Ας πάρουμε πάλι ως υποθετική περίπτωση τον κύριο Γιάννη, ελεύθερο επαγγελματία 45 χρονών. Ο κύριος Γιάννης δεν ήθελε να υπηρετήσει στο στρατό, και έτσι πήρε το περιβόητο "τρελόχαρτο". Έχοντας πλέον τη διάγνωση αυτή και άρα το μη καταλογισμό, αποφασίζει να ασχοληθεί επαγγελματικά με τις μικροκλοπές και τη διακίνηση ναρκωτικών, ενώ αποπλανεί και ανήλικες κορασίδες που γνωρίζει στο διαδίκτυο. Μια μέρα ο κύριος Γιάννης συλλαμβάνεται για διακίνηση ναρκωτικών και παιδεραστία, αλλά, έχοντας το μη καταλογισμό... αθωώνεται! Τώρα, πες μου εσύ αν αυτό είναι δίκαιο και ακίνδυνο για το κοινωνικό σύνολο...
Υ.Γ.: Αν βρείς τον κύριο Γιάννη, πες μου πού είναι και θα του δείξω εγώ, μην ξεχνάς ότι έχω κι εγώ το μη καταλογισμό! Θα του κάνω ακριβώς ότι περιγράφει εδώ ο αγαπητός Zyklon B! Με διαφορετική σειρά όμως... πρώτα τα αντιπηκτικά, μετά τα τριμμένα γυαλιά και τέλος τα οργανοφωσφορικά, για να αρχίσει να ξερνάει και τα γυαλιά που έχει καταπιεί!
Υ.Γ.2: Φίλτατη Zyklon, αν δεις αυτό το κείμενο, είσαι ελεύθερη να σχολιάσεις τί θα συνέβαινε στον κύριο Γιάννη μετά την τριπλή φόλα που θα τον τάιζα... I can only imagine!
Υ.Γ.3: Παρά τα πιθανά λάθη που ενέχουν τα ποσοστά "ψυχοπαθών δολοφόνων" στις έρευνες... ή μάλλον, ακόμα και με αυτά τα λάθη, τα αποτελέσματα είναι πάλι υπέρ μας (υπέρ των ψυχικά ασθενών, εννοώ). Υπάρχουν μελέτες που καταρρίπτουν το μύθο του "σχιζοφρενή δολοφόνου με το πριόνι", του "επικίνδυνου ψυχασθενή" και πάει κλαίγοντας, αλλά με αυτό το θέμα θα ασχοληθώ κάποια άλλη φορά...
Το αντι-ψυχιατρικό μου παραλήρημα συνεχίζεται λοιπόν, αυτή τη φορά με αφορμή την Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρεία και τις εκδηλώσεις της με αφορμή την έκθεση "Αιτία θανάτου: Ευθανασία" στο μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς. Καμπανάκι πρώτο: ο τίτλος της έκθεσης, ειδικά αν τον επέλεξαν ψυχίατροι. Για να εξηγηθώ, η έκθεση φιλοξενεί έργα ψυχασθενών που θανατώθηκαν με εντολή του Χίτλερ από τους ναζιστές (εθνικοσοσιαλιστές) ψυχιάτρους, είτε σε θαλάμους αερίων είτε μέσω σκόπιμου υποσιτισμού. Απ'όσο ξέρω, στην ευθανασία, είτε θανατώνουμε το άρρωστο σκυλάκι μας είτε το διάσημο ηθοποιό που την επέλεξε ως μέσο για να ελευθερωθεί από τα δεινά της σκλήρυνσης κατά πλάκας, λαμβάνεται μέριμνα ώστε ο ασθενής/μελλοθάνατος να μην υποφέρει (ή έστω, να υποφέρει όσο το δυνατόν λιγότερο). Κάτι που δε νομίζω να λήφθηκε υπόψιν από τους τότε δήμιους- άρα, για ποιό λόγο, σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, η έκθεση περιέχει τη λέξη ευθανασία, και μάλιστα ούτε καν μέσα σε εισαγωγικά; Μήπως για να ελαφρύνει το βαρύτατο κατηγορητήριο εναντίον των τότε ψυχιάτρων; Συναδελφική αλληλεγγύη, τόσες γενιές μετά δηλαδή;
Το αφήνω να πλανάται σαν ερώτημα και δεν το αναλύω εκτενέστερα, μόνο και μόνο επειδή έχω κι άλλα να πώ και δε θα μου φτάσει ο χρόνος (όχι ότι δεν είναι δικός μου ο χρόνος, αλλά θέλω να κάνω κι άλλα πράγματα σήμερα). Το δεύτερο καμπανάκι χτύπησε στην ομιλία (διεπιστημονική συνάντηση τη λέγανε) με θέμα "Δημιουργικότητα και Παραφροσύνη" στο Ινστιτούτο Γκαίτε. Πρόλαβα το δεύτερο μισό μόνο, από το διάλειμμα και μετά, με θέμα "η εκφραστική δύναμη της παραφροσύνης". Είχα κι εδώ πρόβλημα με τον τίτλο- γιατί παραφροσύνη και όχι ψυχική ασθένεια; Παραφροσύνη σημαίνει εκτός λογικής, έχει μία αρνητική χροιά δηλαδή, και επίσης δεν βρίσκεται σε κανένα επίσημο ιατρικό λεξικό νομίζω, δεν αποτελεί επίσημη διάγνωση αλλά χαρακτηρισμό- ενώ η ψυχική ασθένεια μπορεί κάλλιστα να συμβαδίζει με τη λογική. Οξύμωρο ίσως, αλλά αληθινό, τουλάχιστον για τη διπολική διαταραχή. Το καμπανάκι όμως δε χτύπησε λόγω τίτλου, αλλά αργότερα, όταν στη διάρκεια της συζήτησης πήρε το λόγο ένας ψυχίατρος και είπε ότι οι ψυχασθενείς είναι αποκλεισμένοι και "δυστυχώς δεν υπάρχουν ψυχασθενείς σ'αυτή την αίθουσα" (μάλλον θα εννοούσε, για να μας πούν πόσο αποκλεισμένοι είναι; Ή το έφερε απλά ως παράδειγμα για να επιβεβαιώσει το πόσο αποκλεισμένοι είμαστε;)- εκεί χτύπησε το καμπανάκι! Ώπα, ρε μεγάλε, πώς ξέρεις ότι δεν υπάρχουν ψυχασθενείς σ'αυτή την αίθουσα; Έχεις το διορατικό χάρισμα ή μήπως είσαι τόσο μεγάλος και τρανός ψυχίατρος, που περνώντας/σκαννάροντας όλους τους παρευρισκόμενους με το βλέμμα σου, μπόρεσες να καταλάβεις αν είναι κάποιος ψυχασθενής και από τί πάσχει; Όπως και να έχει, έκανες λάθος... αλλά την ίδια στιγμή, με έκανες να αισθάνομαι παρείσακτη, intruder! Κάτσε, έχω κι άλλα να σε ρωτήσω... γιατί να μην υπάρχουν ψυχασθενείς σ'αυτή την αίθουσα; Μήπως επειδή δεν τους καλέσατε οι ψυχίατροι; Τόσους ασθενείς έχετε, λέτε να μην τους ενδιέφερε το θέμα; Ή μήπως μας βλέπετε μόνο ως ασθενείς, ως αντικείμενο μελέτης, και σε καμμία περίπτωση ως ισότιμο συνομιλητή; Μήπως κατά βάθος θα θέλατε στην είσοδο να βάλετε μια ταμπελίτσα, "Απαγορεύεται η είσοδος στους ψυχικά ασθενείς"; Έτσι αισθάνθηκα, ότι μάλλον υπήρχε μια ταμπέλα που δεν είδα και κατά λάθος μπήκα μέσα, γιατί στο αθηνόραμα έγραφε "Είσοδος ελεύθερη", όχι "Είσοδος ελεύθερη στους ψυχικά υγιείς", ούτε "Είσοδος ελεύθερη- εξαιρούνται οι ψυχασθενείς". Μπορεί και άλλοι ψυχασθενείς να έκαναν το ίδιο λάθος μ'εμένα, αναρωτιέμαι πώς να εξέλαβαν αυτή τη δήλωσή σας... Πάντως ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δώσατε, να συνειδητοποιήσω ότι είμαι σε απόλυτη νορμοθυμία (αν ήμουν σε μανία, θα έπαιρνα σίγουρα το λόγο για να πώ μπροστά σε όλους αυτά που λέω εδώ, το ότι συγκρατήθηκα δείχνει ότι έχω τον έλεγχο, ενώ το ότι βγήκα από το σπίτι και βρέθηκα σε ένα αμφιθέατρο γεμάτο κόσμο δείχνει ότι δε βρίσκομαι σε φάση κατάθλιψης!) Θα επανέλθω με μέρος β', γιατί πρέπει να φύγω και έχω κι άλλα να πώ, αυτή τη φορά για τη συζήτηση που ακολούθησε την προβολή της ταινίας "Εγώ, ο Γιαννούλης Χαλεπάς", πάλι στα πλαίσια των παράλληλων εκδηλώσεων της έκθεσης... Το γενικό συμπέρασμα (και μήνυμα) είναι: Ψυχίατροι, μη μιλάτε... όσο περισσότερο μιλάτε, τόσο περισσότερο εκτίθεστε- και επιβεβαιώνετε τη γνώμη μου/τις προκαταλήψεις μου για εσάς! Η σχέση ψυχιάτρου με τον ψυχασθενή έχει ακόμα τόσο δρόμο να διανύσει για να γίνει αρμονική, όσο και η σχέση του ψυχασθενή με τον ψυχίατρο... για όποιον δεν κατάλαβε, υπάρχουν προκαταλήψεις και από τις δύο μεριές- αλλά περιμένω ν'αφήσετε πρώτα εσείς τις δικές σας για να αφήσω μετά κι εγώ τις δικές μου, στο κάτω- κάτω εσείς επιλέξατε συνειδητά να γίνετε ψυχίατροι, εγώ δεν επέλεξα να γίνω ψυχασθενής! (Ναί, το "συνειδητά" το έβαλα ως δώρο για εσάς, για να μπορείτε να μου πείτε ότι εγώ όμως, το επέλεξα ασυνείδητα να γίνω ψυχασθενής! Ρε δεν πάτε να... ψυχαναλυθείτε!)
Ήταν ένα σχόλιο που δε χώραγε στο blog για το οποίο προοριζόταν...
"Σε παρακαλώ!!! Σε παρακαλώ!!! Μή με διαγράψεις..."
Ε, τί να κάνω κι εγώ, το λυπήθηκα και το άφησα να γυρίσει πίσω από εκεί που ξεκίνησε, για να μην περιφέρεται άστεγο στους δρόμους...
Το σχόλιο απαντάει σε ένα άλλο blog, και μάλιστα σε ένα σχόλιο ενός post, το οποίο βρίσκεται κάπου εδώ: http://lne78poi.blogspot.com/2009/02/blog-post.html
(Από εδώ και πέρα αρχίζει το σχόλιο, όπως θα φαινότανε αν υπήρχε χώρος:)
Θέλω να σχολιάσω ένα σχόλιό σου και το θέλω τώρα! Γράφεις "Τάσεις αυτοκτονίας έχει περισσότερος κόσμος από τις αυτοκτονίες που πραγματικά γίνονται κάθε χρόνο. Οι υπόλοιποι έχουν περισσότερο μυαλό, απλά. Και αυτοί που αντί να ζητήσουν βοήθεια καταλήγουν να πηδάνε από κάποιο κτίριο είναι είτε φυγόπονοι μαλάκες, είτε αρκετά ηλίθιοι ωστε να μη παραδέχονται οτι χρειάζονται ψυχίατρο. Οι υπόλοιποι που την παλεύουν δεν είναι ούτε πιό τυχεροί, ούτε οπωσδήποτε σε καλύτερη κατάσταση, είναι απλώς πιό ξύπνιοι. Deal? " Ε λοιπόν, όχι deal, lneτσα, οχι deal, γιατί πολλά μπορείς να λες έξω από το χωρό αλλά αν δεν έχεις ζήσει στο πετσί σου την εμπειρία δεν έχεις δικαίωμα να χαρακτηρίζεις τον αυτόχειρα βλάκα, ηλίθιο, δειλό, μαλάκα ή ότι άλλο. Δε μιλάω ως επίδοξος αυτόχειρας, μακάρι να τα καταφέρω να μην αυτοκτονήσω ποτέ, αλλά ως πάσχουσα από διπολική διαταραχή την οποία κληρονόμησα και δεν προκάλεσα σκόπιμα ή άσκοπα στον εαυτό μου, όπως πολλοί αναγνώστες σου προσπαθούν ή θα καταφέρουν συνεχίζοντας τα παιχνίδια με τη φωτιά. Ήθελα να δείς λίγο και τα πράγματα από τη δική μου μεριά, αν δε βαριέσαι να διαβάσεις... Νομίζεις ότι ο κάθε καταθλιπτικός μπορεί να αποφύγει τις τάσεις αυτοκτονίας βρίσκοντας τον κατάλληλο ψυχίατρο; Νομίζεις ότι κάθε κατάθλιψη μπορεί να περάσει με τα φάρμακα; Είσαι λάθος και στα δύο, οι ψυχίατροι δεν ξέρουν ακόμα σχεδόν τίποτα για το μηχανισμό της κατάθλιψης, πόσο μάλλον να τη θεραπεύσουν! Τα ψυχοφάρμακα δρουν απλά αντιμετωπίζοντας τα συμπτώματα και όχι θεραπεύοντας την αιτία, σα να έχεις πυρετό και να παίρνεις αντιπυρετικό για να πέσει χωρίς να εξετάζεις τί τον προκάλεσε. Και δεν δρουν σε όλους το ίδιο- googlαρε τη φράση "κατάθλιψη ανθεκτική στη φαρμακευτική αγωγή" και θα καταλάβεις τί εννοώ... Λες μετά, ότι αυτοί που αυτοκτονούν δεν σκέφτονται τί συνέπειες θα έχει αυτό σε αυτούς που αφήνουν πίσω! Πας καλά παιδάκι μου; Εδώ αποφασίζω να σκοτώσω τον ίδιο μου τον εαυτό, δε σκέφτομαι εμένα, θα σκεφτώ οποιονδήποτε άλλο;;; Ή θα ζήσω με το ζόρι για να μη στενοχωρήσω τους "οικείους", τους συγγενείς μου, που αν τους ένιωθα κοντά μου από την αρχή δε θα έφτανα στο σημείο να θέλω να πεθάνω; (Εδώ δεν εννοώ ότι οι συγγενείς απομακρύνονται, αλλά ότι ο καταθλιπτικός αισθάνεται μακριά απ'όλους). Και επιτέλους, σε ποιον ανήκει η ζωή μου; Σ'εμένα ή σ'εσάς; Έχω δικαίωμα να αποφασίσω πότε θα πεθάνω; Και αν όχι εγώ, το έχει ο καρκινοπαθής που υποφέρει από φριχτούς πόνους; Δε λέω ότι είναι λογική ενέργεια η αυτοκτονία ούτε ότι τη δικαιολογώ, λέω ότι την κατανοώ και θα ήθελα κατανόηση από όλους. Δεν αξίζει σε κανέναν να πεθαίνει από το ίδιο του το χέρι και οι άλλοι να λένε "α, τον πανύβλακα!", χωρίς να αναρωτιούνται πώς μπορεί να ένιωθε για να φτάσει σε εκείνο το σημείο. Εκτός από το σωματικό πόνο υπάρχει και ο ψυχικός, που μπορεί να είναι πολύ χειρότερος και μπορεί να μην οφείλεται σε γεγονότα του παρελθόντος, όπως αποτέλεσε για την προγιαγιά σου ο βιασμός στα 12 και κατόπιν ο αναγκαστικός γάμος με το χήρο, αλλά να οφείλεται σε παθολογία του εγκεφάλου, σε ελαττωμένη έκκριση σεροτονίνης και δεν ξέρω κι εγώ ποιών άλλων ουσιών που σε κάνουν να ξυπνάς το πρωί και να θέλεις να σηκωθείς από το κρεβάτι σου... Θα μου πεις, όπου και να οφείλεται, είσαι βλάκας να μην το αντιμετωπίσεις με τη βοήθεια της (ψυχ)ιατρικής, κι εδώ έχω να σου πώ ότι οι περισσότεροι αυτοκτονικοί παρακολουθούνται στενά από ψυχίατρο, παίρνουν φαρμακευτική αγωγή και πολλοί είναι αυτοί που αυτοκτονούν με τα ίδια τους τα χάπια... Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια πώς αισθάνεσαι όταν θέλεις να αυτοκτονήσεις, σκέψου την κόλαση και φαντάσου ότι τη ζείς καθημερινά... θέλεις να ξεφύγεις από αυτή την κατάσταση, και ο μόνος τρόπος (που βλέπεις εσύ) είναι ο θάνατος, τουλάχιστον μετά υπάρχει η ελπίδα να είναι καλύτερα τα πράγματα αν υπάρχεις, ή τουλάχιστον να πάψεις να υποφέρεις, αν δεν υπάρχεις... Τώρα, το γεγονός να υπάρχει όντως η κόλαση και να καταλήξεις εκεί, δε σε φοβίζει, αφού τη βιώνεις ήδη καθημερινά! Θα περιγράψω τώρα αυτό το καθημερινά... Κόλαση όχι με καζάνια που βράζουν, αλλά με κρύο, μοναξιά (ακόμα κι όταν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω σου, να αισθάνεσαι εντελώς μόνος!) και μαυρο σκοτάδι... Σωματική κόπωση, είσαι όλη μέρα στο κρεβάτι κι όμως δεν μπορείς να πάρεις τα πόδια σου, αδιαφορία και απάθεια για τον έξω κόσμο, απομόνωση, δεν έχεις όρεξη να πλυθείς και να ντυθείς, είσαι ατημέλητη και άρα ντρέπεσαι να σε δεί ο κόσμος και δε βγαίνεις από το σπίτι για μήνες, ντροπή και παράλογες σκέψεις (είμαι ένα βάρος στην κοινωνία και στους δικούς μου, καλύτερα να φύγω για να μη ντρέπονται για μένα, ακόμα και με το να αναπνέω βλάπτω το περιβάλλον εκπέμποντας CO2, είμαι ένα παράσιτο)... βουλιάζεις σε μια κινούμενη άμμο και όλα φαίνονται τόσο δύσκολα, τόσο ακατόρθωτα, δεν υπάρχει σωσίβιο και κανείς για να σε κρατήσει... Η πραγματικότητα φαίνεται εφιαλτική και τα όνειρά σου είναι επίσης εφιάλτες, δε μιλάς γιατί θεωρείς ότι δεν έχεις τίποτα σημαντικό να πείς, αφού μια ασήμαντη, μια τιποτένια είσαι, τί τρώς το φαγητό και χαλάς το νερό και το οξυγόνο, είναι σπάνιοι πόροι και δεν τους αξίζεις εσύ... αυτό το βάρος στην καρδιά λες και σ'έχουνε καρφώσει στο κρεβάτι κι έχουνε βάλει πάνω σου έναν ελέφαντα για να μη μπορείς να κουνηθείς... αυτή η πίκρα στο στόμα, δεν εννοώ πικρή γεύση ως αισθηση, αλλά ως συναίσθημα- φτάνει, σταματάω εδώ, δεν ξέρω αν κατάλαβες και πάλι ίσως να μην αλλάξει η γνώμη σου αλλά κράτα τουλάχιστον αυτό στο μυαλό σου, ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΒΙΩΝΕΙ ΚΑΙ ΤΙ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΜΙΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ. Αφού δεν έχεις βιώσει την κατάσταση αυτή, κρίνεις εκ του ασφαλούς- μπορεί κι εσύ αν πέρναγες τα ίδια να ήσουν η πρώτη που θα αυτοκτονούσες, αλλά μάλλον θα έπαιρνες καμμιά ουσία να έρθεις στα ίσια σου! Αυτός είναι και ο λόγος που ήρθα σ'αυτό το blog, μπας και βρώ καμμιά συνταγή για αντιμετώπιση της κατάθλιψης με ναρκωτικά του (μαύρου) εμπορίου και όχι του φαρμακείου, έμαθα ότι στο εξωτερικό γίνονται πειράματα με ketamine (special K) και έχουν πάει πολύ καλά... Αν μάθεις κάτι πάνω σ'αυτό το θέμα- αντιμετώπιση ψυχικών διαταραχών με ναρκωτικά- θα ήθελα πολύ να το δώ αναρτημένο σε επόμενο post σου! Αυτά... και, όπως λες κι εσύ, PLUR!
Με το ζόρι γράφω, γράφω για να μην ξεχάσω και όχι επειδή θέλω να γράψω τώρα...
Θα ήθελα να γράψω αργότερα, που θα έχω όρεξη και πράγματα να πώ, τώρα το μόνο που θέλω να κάνω είναι να βάλω δύο link από ειδήσεις και να κλείσω το Post...
Θα είχα πολλά να σχολιάσω, για το στιγματισμό, το ρατσισμό, τη λανθασμένη προ(σ)βολή του θέματος από τα ΜΜΕ...
Η μία είδηση μετά την άλλη, γινόμαστε στόχος και από τους δημοσιογράφους οι ψυχοπαθείς, ψυχασθενείς, τρελοί, ψυχωσικοί, όπως θέλεις πες μας αρκεί να μη μπλεκόμαστε στα πόδια σου...
Ποτέ δεν είμαι της άποψης ότι τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους και τα συμπεράσματα δικά σας, ίσως έχω φορτιστεί υπερβολικά για να εκφραστώ κατανοητά αυτή τη στιγμή...
Υπενθύμιση προς τον εαυτό μου θα αποτελεί το σημερινό σχόλιο... Μάλλον τα περισσότερα από εδώ και πέρα θα είναι συλλογή σχολίων και στοιχείων σαν αυτό, για να τα έχω κάπου συγκεντρωμένα και να τα βρίσκω εύκολα όποτε τα θελήσω...
Το συγκεκριμένο εναντίον του φαρμάκου που αγαπάω να μισώ... Έμαθα ότι υπάρχει και ολόκληρη εκστρατεία εναντίον του!
