Θα μου πείτε, τί σχέση έχει ο τίτλος με τη διπολική διαταραχή;
Καμμία. Ή μάλλον, σχεδόν καμμία. Θα καταλάβετε στη συνέχεια.
Χθες λοιπόν, μετά το ραντεβού με τον ψυχίατρο, επισκέφτηκα μερικά κολλέγια για να δώ πού θα καταλήξω για να συνεχίσω τις σπουδές μου.
Το τελευταίο ήταν αυτό που αναγράφεται στον τίτλο.
Αφού κατέληξα στη Λογοθεραπεία, και συμφωνήσαμε και στην τιμή, ήρθε η ώρα να συμπληρώσω την αίτηση...
Το τελευταίο πράγμα που ζήταγε ήταν "Τηλέφωνα για συστάσεις".
"Συστάσεις; Τί είναι αυτό; Δεν έχω!", λέω.
Η υπάλληλος με καθησυχαστική φωνή μου λέει "Δεν είναι τίποτα, γράψτε δύο τηλέφωνα από φίλες σας να μας διαβεβαιώσουν ότι δεν είστε ψυχοπαθής!"
Για λίγα δευτερόλεπτα το χαμόγελο πάγωσε στα χείλια μου, τα αυτιά μου άρχισαν να βουίζουν (πρέπει να μου ανέβηκε η πίεση γιατί αισθάνθηκα και τις φλέβες στους κροτάφους μου να χτυπάνε έντονα), πήγε να μου βγεί μια έκρηξη οργής αλλά αφού τη συγκράτησα, ρώτησα, έκπληκτη ακόμα: "Τί να διαβεβαιώσουν;"
"Ότι δεν είστε ψυχοπαθής!"
...Και για να το επιβεβαιώσω, γιατί αρνιόμουν να πιστεψω στ'αυτιά μου: "Ότι δεν είμαι τί;"
"Ψυχοπαθής!"
(Τραυλίζοντας και μπερδεύοντας τα λόγια μου): "Δηλαδή αν είμαι ψυχοπαθής δεν μπορώ να παρακολουθήσω;"
"Είστε;"
"Ε... έχω πάθει κατάθλιψη..."
Βεβαίως το μάζεψε αμέσως και μου είπε ότι κι εκείνη είχε πάθει κατάθλιψη και πήγε σε ψυχολόγο, και ότι έχουν και ομάδα υποστήριξης αν χρειάζομαι, είπα ότι είμαι ήδη υπό ψυχοθεραπεία και έτσι οι ανάγκες μου είναι καλυμμένες, ευχαρίστησα κι έφυγα.
Αλλά ενώ το σκεφτόμουν σοβαρά, δε θα πάω στο συγκεκριμένο κολλέγιο. Είμαι ψυχοπαθής και δεν δέχονται ψυχοπαθείς.
Ακόμα και να με δεχτούνε χαριστικά, χάρες δε θέλω από κανέναν, ή δέχεστε ψυχοπαθείς και έρχομαι ή δεν δέχεστε και δεν έρχομαι ούτε εγώ.
Απίστευτο να αντιμετωπίζω τέτοιο ρατσισμό ως ψυχοπαθής ακόμα και στο να φοιτήσω σε ένα ιδιωτικό κολλέγιο, από απίστευτο έως παράνομο- θα ρωτήσω δικηγόρο και θα πράξω αναλόγως, αν είναι παράνομο θα έχουν να κάνουν μαζί μου, αλλά και να μην είναι, είναι προσωπικό δεδομένο και καλύπτεται από το ιατρικό απόρρητο, ο άλλος άμα θέλει στο λέει.
Πάνω που είχα γυρίσει ήρεμη από τις διακοπές, άλλη μια αφορμή για να ξυπνήσει η κοιμισμένη οργή και το μίσος μέσα μου...
Έχω ξαναπεί ότι εμείς οι διπολικοί (όπως θέλουν να μας λένε οι γιατροί) έχουμε μια ασθένεια στο μυαλό. Στο μυαλό και όχι στην ψυχή. Αυτή η ασθένεια (ή αλλιώς, η διαφορετική λειτουργία του εγκεφάλου μας) μας επιτρέπει να κατανοήσουμε την έννοια του απείρου, τουλάχιστον στη σφαίρα των συναισθημάτων. Συν άπειρο στη φάση της μανίας, η αγάπη, το μίσος, ο θυμός, η ευχαρίστηση, όλα τείνουν στο συν άπειρο. Πλην άπειρο στη φάση της κατάθλιψης, η απογοήτευση, ο πόνος, η απόγνωση, η δυστυχία, βιώνονται όλα σε τέτοια ένταση, που προσεγγίζει το πλην άπειρο. Και οι γιατροί, αντί να μας μαθαίνουν πώς να εκμεταλλευόμαστε αυτά τα έντονα συναισθήματα προς όφελος δικό μας και του κοινωνικού συνόλου (βλέπε Τέχνη- ποίηση, ζωγραφική, λογοτεχνία, μουσική, γλυπτική και οποιαδήποτε άλλη μορφή έκφρασης), θέλουν να καταπνίξουν αυτό το συναισθηματικό πλούτο με τα ψυχοφάρμακα! Επειδή εσύ είσαι καθηλωμένος στο πάτωμα και αυτό σου φαίνεται φυσιολογικό, δεν αφήνεις ούτε εμένα (που έχω από τη φύση μου αυτή τη δυνατότητα) να πετάξω με τα φτερά της μανίας ή να καταδυθώ με τους αναπνευστήρες της κατάθλιψης; Με θεωρείς επικίνδυνη για τον εαυτό μου και τους γύρω μου και αυτή είναι η δικαιολογία σου για να υπογράφεις τον ακούσιο εγκλεισμό μου και να με ποτίζεις με το ζόρι ναρκωτικά, και παρ'όλα αυτά να έχεις τη συνείδησή σου ήσυχη! Ε, λοιπόν, να μην την έχεις, κύριε "ψυχ"ίατρε, όσο δε σκίζεις το πτυχίο σου και δε διεκδικείς να αποκαλείσαι εγκεφαλίατρος, μυαλίατρος, νευρίατρος ή κάτι ανάλογο, όσο πιστεύεις ότι είσαι εδώ για να γιατρεύεις ψυχές, είσαι ένας μεγάλος ψεύτης, κύρια προς τον εαυτό σου και μετά προς όλο τον κόσμο. Άσε εμένα τουλάχιστον να πετάω πάνω από το ταβάνι και να καταδύομαι κάτω από το υπόγειο, και μην προσπαθείς να με καρφώσεις μαζί σου στο πάτωμα επειδή αυτό σου φαίνεται φυσιολογικό. Για τα φίδια σαν εσένα, ίσως και να είναι. (Τυχαίο που το σήμα της ιατρικής είναι δύο φίδια τυλιγμένα σ'ένα μπαστούνι;) Λοιπόν εγώ είμαι τζιτζίκι, το καλοκαίρι βγάζω φτερά, πετάω και τραγουδάω, και το χειμώνα σκάβω βαθιά στη γη, μένω στο λαγούμι μου και κοιμάμαι... μέχρι το επόμενο καλοκαίρι!
Κάπως έτσι γίνεται η δουλειά με τα φάρμακα... Με όλα τα φάρμακα φυσικά, αλλά ιδιαίτερα με τα ψυχοφάρμακα οι εταιρείες έχουνε βρεί την υγειά τους! Γι'αυτό άραγε συστήνουν θεραπεία από την έναρξη των συμπτωμάτων της ψυχικής ασθένειας (διπολική διαταραχή στην περίπτωσή μου) μέχρι το τέλος της ζωής του ασθενούς, και όχι μέχρι την υποχώρηση των συμπτωμάτων; Να τονίσω για ακόμα μία φορά ότι τα φάρμακα αυτά (ψυχοφάρμακα/ναρκωτικά) δεν αντιμετωπίζουν την αιτία της ασθένειας, αλλά μόνο τα συμπτώματα... Σα να λέμε, τα αντιπυρετικά δεν αντιμετωπίζουν την αιτία του πυρετού, αλλά μόνο τον ίδιο τον πυρετό... Όταν κάποιος όμως έχει πυρετό, δεν του λένε να αρχίσει τα αντιπυρετικά εφ'όρου ζωής, αλλά μέχρι να πέσει ο πυρετός (λογικό). Όταν λοιπόν κάποιος έχει μανία ή κατάθλιψη, δε θα ήταν εξίσου λογικό να του λένε να πάρει τα ψυχοφάρμακα μέχρι να περάσει η μανία ή η κατάθλιψη; Γιατροί και εταιρείες, κι εσείς ιατρικοί επισκέπτες (ουάου! εσάς τόσο καιρό σας είχα αφήσει στο απυρόβλητο, πρώτη φορά σας πιάνω στο στόμα μου!), πάρτε τα εσείς τα ψυχοφάρμακά σας και βάλτε τα στον κώλο σας, εγώ δεν τα παίρνω! Θα ζήσω ελεύθερο πουλί... και δε θα με πιάσετε από τη μύτη, γιατί δεν είμαι απλά έξυπνη, είμαι πανέξυπνη! Προτείνω λοιπόν, για εμάς τους ψυχοπαθείς (όπως μας χαρακτηρίζετε) που δε θέλουμε να παίρνουμε τα ναρκωτικά σας κι ας είναι νόμιμα, κι ας έχουμε 0% συμμετοχή (ναί, δωρεάν τα παίρνουμε, τα πληρώνει όλα το ταμείο!), να ιδρυθεί ένα αυτοδιαχειριζόμενο κοινόβιο... στη Μακρόνησο (θα έλεγα στην Ικαρία, αλλά εκεί θα αντιδρούσαν οι μόνιμοι κάτοικοι του νησιού), όπου θα πηγαίνουμε όποτε είμαστε σε φάση μανίας ή κατάθλιψης και κρινόμαστε "επικύνδυνοι για τον εαυτό μας ή/και για τους άλλους" ή απλά ενοχλητικοί, μέχρι να γίνουμε πάλι ακίνδυνοι ή απλά μη ενοχλητικοί... Σ'αυτό το κοινόβιο τα δωμάτια να είναι δίκλινα και στο κάθε ένα θα υπάρχει απαραίτητα κάποιος σε φάση μανίας και κάποιος άλλος σε φάση κατάθλιψης, ώστε ο μανιακός να "ανεβάζει" τον καταθλιπτικό, να του δείχνει τη χαρά και τη μαγεία της ζωής, ενώ ο καταθλιπτικός να "προσγειώνει" το μανιακό... Αφού θα είναι αυτοδιαχειριζόμενο δε θα χρειάζεται καν προσωπικό, μόνο ένα μεγάλο κτίριο, ρεύμα, νερό και τηλέφωνο... Την καθαριότητα φυσικά θα την κάνουν όσοι βρίσκονται σε φάση μανίας, αφού θα έχουν την ενεργητικότητα που απαιτείται και θα δρα και ως εργασιοθεραπεία, οι καταθλιπτικοί θα αναλάβουν μόνο να κοιτάνε μην καεί το φαγητό και αυτό αν έχουν διάθεση... Άδικο; Όχι, γιατί αυτός που είναι τώρα σε φάση κατάθλιψης, σε έξι μήνες, άντε το πολύ σε ένα χρόνο, θα είναι σε φάση μανίας, οπότε θα αναπληρώσει τότε το "χρέος" του προς το κοινόβιο... Θα μου πείς, γιατί όλα αυτά, αφού μπορείς να πάρεις απλά τα φάρμακα και να τελειώνει η υπόθεση έτσι απλά; Γιατί ρε φίλε, τα έχουμε ξαναπέι, δεν τα θέλω αυτά τα φάρμακα, δεν τα γουστάρω, βρες πρώτα το φάρμακο που θα αντιμετωπίζει την αιτία και όχι το σύμπτωμα και θα τρέξω να το πάρω, πρώτη εγώ! Αλλά μέχρι τότε, θα κάνω "απεργία μη συμμόρφωσης στη φαρμακευτική αγωγή"... Δεν είμαι η πρώτη, δεν είμαι η μόνη που θέλει να σκέφτεται καθαρά χωρίς τη χημική λοβοτομή που προσφέρουν τα αντιψυχωτικά... Αντιψυχωτικά! Η λέξη είναι παραπλανητική! Δεν εννοεί εναντίον της ψύχωσης, αλλά εναντίον του ίδιου του ψυχωτικού!
Αυτή τη φορά δεν θα βάλω κάτι δικό μου, αλλά ένα άρθρο που συνάντησα και μου έδωσε τροφή για σκέψη... Μάλλον, αντικατοπτρίζει ακριβώς τις δικές μου σκέψεις, και είναι πολύ παρήγορο να ξέρω ότι υπάρχουν κι άλλοι που σκέφτονται όπως εγώ! Ακολουθεί το πρωτότυπο κείμενο στα αγγλικά και από κάτω μεταφρασμένο στα ελληνικά, όπως το βρήκα στο πολύ ενδιαφέρον blog cchr.gr! (http://cchrgr.blogspot.com/2010/06/blog-post_22.html)
(NaturalNews) Psychiatrists have been working on the fourth revision of the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM) and, in it, they hope to add a whole slew of new psychiatric disorders. Unfortunately, many of these disorders are merely differences in personality and behavior among people.
The new edition may include "disorders" like "oppositional defiant disorder", which includes people who have a pattern of "negativistic, defiant, disobedient and hostile behavior toward authority figures." Some of the "symptoms" of this disorder including losing one's temper, annoying people and being "touchy".
Other "disorders" being considered include personality flaws like antisocial behavior, arrogance, cynicism or narcissism. There are even categories for people who binge eat and children who have temper tantrums.
Children are already over-diagnosed for allegedly being bipolar or having attention-deficit disorder (ADD), which results in their being prescribed dangerous antipsychotic drugs. To categorize even more childhood behaviors as psychiatric disorders will only further increase the number of children who will be needlessly prescribed antipsychotic drugs.
Each new revision of DSM has included controversial new additions, and this newest version is no exception. In fact, the manual has increased considerably in size over the years. What is most disturbing about the current proposed revisions is the blatantly brave, new way in which so-called medical professionals are viewing individual characteristics.
Children who exhibit unique eccentricities in accordance with their unique personalities, in general, would be categorized as having a mental illness. If this criteria had been used in past centuries to diagnose illness, there may have never been people like Mozart or Einstein who ventured outside the norm and came up with new or unique ideas.
A Washington Post article captured the essence of this concept perfectly in the following quote:
"If seven-year-old Mozart tried composing his concertos today, he might be diagnosed with attention-deficit hyperactivity disorder and medicated into barren normality."
The perception that character differences are somehow a psychic illnesses not only absolves individuals of personal responsibility, but it takes away their unique personhood. It reduces people into subjects that cannot think for themselves, but rather have to be controlled through drugs.
Which brings us to perhaps the biggest thrust behind the DSM revisions: the drug companies. Pharmaceutical companies stand to gain a lot for having virtually every person categorized as mentally ill and in need of drugs.
A more accurate approach to the situation is to assess the psychiatrists and drug lords who are contriving such nonsense as being the true possessors of mental illness. Perhaps these people are the ones that need to be institutionalized.
Οι Ψυχίατροι είναι απασχολημένοι με την τέταρτη επανέκδοση του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου Νοητικών Διαταραχών -Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM) και σ΄ αυτό ελπίζουν να προσθέσουν μια πληθώρα νέων ψυχιατρικών διαταραχών. Δυστυχώς, πολλές από αυτές τις διαταραχές είναι απλά διαφορές στην προσωπικότητα και την συμπεριφορά ανάμεσα στους ανθρώπους.
Η νέα έκδοση ίσως συμπεριλάβει «διαταραχές» όπως η «εναντιωματική συμπεριφορά», η οποία περιλαμβάνει ανθρώπους που έχουν τρόπο συμπεριφοράς «αρνητικό, περιφρονητικό, ανυπάκουο και εχθρικό απέναντι σε μορφές εξουσίας». Κάποια από τα «συμπτώματα» αυτής της διαταραχής περιλαμβάνουν το να χάνει κάποιος την ψυχραιμία του, να ενοχλεί τους άλλους και να είναι "μυγιάγγιχτος".
Άλλες «διαταραχές» που μελετώνται αφορούν ελαττώματα στην προσωπικότητα όπως η αντικοινωνική συμπεριφορά, η αλαζονεία, ο κυνισμός και ο ναρκισσισμός. Υπάρχουν κατηγορίες ακόμη και για τα άτομα που τσιμπολογάνε και τα παιδιά που έχουν ξεσπάσματα οργής.
Τα παιδιά έχουν ήδη υπερ-διαγνωστεί έχοντας υποτιθέμενο διπολικό σύνδρομο ή σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής (attention-deficit disorder -ADD), το οποίο έχει σαν αποτέλεσμα να τους χορηγούνται επικίνδυνα αντιψυχωτικά φάρμακα. Η ταξινόμηση ακόμη περισσότερων παιδικών συμπεριφορών ως ψυχιατρικές διαταραχές το μόνο που θα κάνει θα είναι να αυξήσει τον αριθμό των παιδιών στα οποία χορηγούνται αντιψυχωτικά φάρμακα.
Κάθε αναθεώρηση του DSM έχει συμπεριλάβει αμφιλεγόμενες νέες προσθήκες και αυτή η νέα έκδοση δεν αποτελεί εξαίρεση. Είναι γεγονός ότι το εγχειρίδιο έχει αυξηθεί σημαντικά σε όγκο μέσα στα χρόνια. Το πιο ανησυχητικό στην τρέχουσα προτεινόμενη αναθεώρηση είναι ο κραυγαλέος θαυμαστός, καινούργιος τρόπος με τον οποίο οι επονομαζόμενοι ιατρικοί επαγγελματίες αντιμετωπίζουν τα ατομικά χαρακτηριστικά.
Τα παιδιά που επιδεικνύουν μοναδικές εκκεντρικότητες σύμφωνα με τις μοναδικές προσωπικότητές τους, γενικά θα χαρακτηρίζονταν ως διανοητικά ασθενή. Εάν αυτά τα κριτήρια είχαν χρησιμοποιηθεί στους περασμένους αιώνες για να διαγνώσουν τη ασθένεια, ίσως να μην είχαν υπάρξει άνθρωποι σαν τον Μότσαρτ ή τον Αϊνστάιν που κινούταν έξω από τα συνηθισμένα και παρουσίασαν νέες ή πρωτότυπες ιδέες.
Ένα άρθρο της Washington Post αποτύπωσε τέλεια την ουσία αυτής της ιδέας στο παρακάτω απόσπασμα:
«Εάν ο επτάχρονος Μότσαρτ προσπαθούσε να συνθέσει τα κονσέρτα του σήμερα, θα μπορούσε να είχε διαγνωσθεί ότι υποφέρει από σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής με υπερκινητικότητα και να του είχαν χορηγηθεί φάρμακα για να τον επαναφέρουν στην στείρα κανονικότητα.
Η αντίληψη ότι οι διαφορές χαρακτήρα είναι κατά κάποιο τρόπο ψυχική ασθένεια όχι μόνο καταργεί την προσωπική υπευθυνότητα των ατόμων αλλά τους αφαιρεί και την μοναδικότητά τους. Υποβιβάζει τους ανθρώπους σε αντικείμενα που δεν μπορούν να σκεφτούν για τον εαυτό τους, που καλύτερα θα ήταν να ελέγχονται με φάρμακα.
Το οποίο μας φέρνει σ’ αυτό που αποτελεί την μεγαλύτερη ίσως κινητήρια δύναμη πίσω από τις αναθεωρήσεις του DSM: τις εταιρίες φαρμάκων. Οι φαρμακευτικές εταιρίες έχουν πολλά να κερδίσουν εάν ο κάθε ένας χαρακτηριστεί σαν πνευματικά ασθενής που χρειάζεται φάρμακα.
Μια πιο ακριβής προσέγγιση της κατάστασης θα ήταν να χαρακτηριστούν οι ψυχίατροι και οι άρχοντες των φαρμακευτικών που επινοούν τέτοιες ανοησίες ως οι πραγματικά έχοντες διανοητική ασθένεια. Ίσως αυτοί να είναι οι άνθρωποι που χρήζουν εισαγωγής σε ίδρυμα.
(Ευχαριστούμε την Evita Tsichlis για τη μετάφραση.)
