waiting for Persephone...

Τσικνοπέμπτη σήμερα, πώς θα συνδέσω αυτή τη μέρα με τη Δήμητρα, την Περσεφόνη και τη διπολική διαταραχή (μου) είναι κάτι που θα φανεί (ή δεν θα φανεί) στις επόμενες γραμμές...

Θα αρχίσω λέγοντας ότι τα ελευσίνια μυστήρια ήταν αφιερωμένα στη Δήμητρα και την κόρη της, Περσεφόνη.
Τα Μικρά Ελευσίνια γινόταν το μήνα Ανθεστηριώνα, μέσα Φλεβάρη με μέσα Μάρτη, δηλαδή περίπου... τώρα! Τότε η Περσεφόνη ανέβαινε στη μητέρα της από τον Άδη, η Δήμητρα χαιρότανε και άφηνε τη Γή να ανθίσει και να πρασινίσει, να κοκκινίσει, να κιτρινήσει και γενικά να... ντυθεί τα γιορτινά της!
Τί σχέση έχει αυτό με εμένα;
Πάντα την άνοιξη η διάθεσή μου ανεβαίνει, η κατάθλιψη του χειμώνα φεύγει και τη διαδέχεται μία ωραία κατάσταση που αρχίζει από νορμοθυμία, προχωράει σε υπομανία και αν την αφήσει κανείς να εξελιχθεί ανενόχλητη (ναί, χωρίς φάρμακα εννοώ) το πιθανότερο είναι ότι θα φτάσει και σε μανία.

Τα Μεγάλα Ελευσίνια από την άλλη, γινόντουσαν το μήνα Βοηδρομιώνα, δηλαδή μέσα Αυγούστου με μέσα Σεπτέμβρη, όταν η Περσεφόνη επέστρεφε στον Πλούτωνα... και η Δήμητρα έπεφτε σε κατάθλιψη! Και εγώ το ίδιο, και πολλοί άλλοι διπολικοί απ'όσο ξέρω, αλλά και απλόι καταθλιπτικοί, περίπου τότε αρχίζουν να πέφτουν, προς το τέλος του καλοκαιριού με αρχές του φθινοπώρου... Υπάρχει μάλιστα και ειδική ονομασία για την εποχική κατάθλιψη στο DSM, seasonal affective disorder!

Αν λοιπόν παρατηρήσει κανείς τη συμπεριφορά της Δήμητρας σύμφωνα με τη μυθολογία, θα φτάσει ίσως στο συμπέρασμα που έφτασα κι εγώ, ότι η θεά Δήμητρα, μετά την αρπαγή της κόρης της από τον Πλούτωνα, άρχισε να υποφέρει από κατάθλιψη, η οποία εναλασσόταν με μανία κάθε φορά που η Περσεφόνη ερχόταν κοντά της...
Διέγνωσα τη θεά Δήμητρα με διπολική διαταραχή! Τί κερδίζω;
Η ερώτησή μου δεν είναι ρητορική, έχει απάντηση... οι αρχαίοι μας πρόγονοι έβγαλαν αυτό το μύθο παρατηρώντας και θέλοντας να εξηγήσουν, όχι φυσικά τη διπολική διαταραχή, αλλά την ίδια τη Φύση...
Η ίδια η (ελληνική, γιατί κάθε χώρα έχει το δικό της κλίμα) Φύση λοιπόν είναι που πέφτει σε κατάθλιψη το χειμώνα, σε ευφορία/υπομανία την άνοιξη και σε πύρινη μανία το καλλοκαίρι...
Άρα, εγώ και όσοι την ακολουθούμε, είμαστε "συντονισμένοι" μαζί της, συμπάσχουμε, συμμετέχουμε... Θα πεί κάποιος, είμαστε τόσο ευαίσθητοι/αδύναμοι, που μας επηρεάζουν ακόμα και τόσο "μικρές" αλλαγές όπως η διάρκεια της μέρας, ή το ποσοστό ηλιοφάνειας...
Ναί, το παραδέχομαι, είμαι ευαίσθητη... πού είναι το κακό; Αν το αντίθετο είναι το "αναίσθητος", προτιμώ να είμαι ευαίσθητη!

Είμαι η Δήμητρα, είμαι η Περσεφόνη... Είμαι ο Πλούτωνας και ο Διόνυσος ταυτόχρονα, και φυσικά ούτε παραλήρημα μεγαλείου έπαθα, ούτε πιστεύω στο δωδεκάθεο...
Απλά, γιορτάζω την έλευση της Άνοιξης με το δικό μου τρόπο... ανακαλύπτοντας κοινά χαρακτηριστικά, έστω και με μυθολογικές θεότητες, που κάνουν το "άγνωστο" και "ξένο" λίγο πιο "γνωστό" και "οικείο"!

o mh katalogismos

Ο νόμος είναι ιδιαίτερα ευνοϊκός με όλους εμάς τους ψυχασθενείς!
Όταν λένε "άστον αυτόν, έχει το ακαταλόγιστο"... το λένε για κάποιον ειρωνικά, θέλοντας να εννοήσουν ότι δεν έχει επίγνωση των πράξεών του, ή μάλλον ότι δεν ξέρει τί του γίνεται.
Για το τί ακριβώς λέει ο νόμος, παραπέμπω στην τρίτη σελίδα του πρώτου τεύχους του περιοδικού "Ψυχιατροδικαστική":
http://www.psych.gr/documents/psychiatrodikastiki/Issue01.pdf

Λέει λοιπόν ο συγγραφέας:

"Στην ιστορική εξέλιξη της έννοιας και του τρόπου απονομής της δικαιοσύνης ένας από τους σημαντικότερους σταθμούς είναι η δημόσια αναγνώριση, ότι ορισμένοι δράστες εγκλημάτων δεν έχουν ευθύνη για τις πράξεις τους και δεν πρέπει να τιμωρούνται. Η διαπίστωση της ανευθυνότητας του δράστη είχε ως επακόλουθο να μη του καταλογίζεται η πράξη και να απαλλάσσεται από κάθε ποινή.
Μερικές νομοθεσίες έφθασαν στο σημείο να καταργούν τον «άδικο χαρακτήρα» της πράξης, δηλαδή όχι μόνο ο δράστης ήταν ανεύθυνος, αλλά δεν υπήρξε καν έγκλημα."

Τί κάνανε λοιπόν εδώ οι νομοθέτες; Είδανε ότι κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούσανε να ξεχωρίσουν το σωστό από το λάθος και τους αθωώσανε!
Είδανε ότι κάποιοι άλλοι, παρ'όλο που μπορούσανε να ξεχωρίσουν το σωστό από το λάθος, δεν μπορούσανε να συγκρατήσουνε τον εαυτό τους, they lost control, και... τους αθωώσανε κι αυτούς!

Συγκεκριμένα, στις παθήσεις όπου εφαρμόζεται ο μη καταλογισμός περιλαμβάνονται "όλες οι μορφές παραφροσύνης ή φρενοβλάβειας ή ολιγοφρένειας (ψυχώσεις, ψυχοπάθειες, νευρώσεις )."

"Τί;;; Και οι νευρώσεις; Μα... σχεδόν όλος ο πληθυσμός της χώρας έχει από μία νεύρωση!"
Περίμενε, σου έχω και καλύτερο... ο μη καταλογισμός μπορεί να εφαρμοστεί ακόμα και σε... ψυχικά υγιείς, αρκεί να μπορέσουν να αποδείξουν ότι τη στιγμή που τέλεσαν το έγκλημα, έπασχαν ΠΑΡΟΔΙΚΩΣ από κάποια ψυχική διαταραχή!
Δε με πιστεύεις; Άρθρο 34 ΠΚ, παράγραφος Δ:

Η διατάραξη της συνείδησης συνεπάγεται στέρηση της συνείδησης των ενεργειών, από τον κατά τα άλλα υγιή διανοητικώς δράστη. Στη διατάραξη της συνείδησης συγκαταλέγονται όλες οι ψυχικές διαταραχές που δεν πηγάζουν από παθολογική αίτια του εγκεφάλου, αλλά εμφανίζονται σε καταρχήν ψυχικώς υγιή άτομα και είναι εξ ορισμού παροδικές.

Οι μόνοι που δε σώζονται με τίποτα, είναι όσοι βρέθηκαν σκόπιμα σε κατάσταση μέθης!
Από το Άρθρο 36, ΠΚ:

Η διάταξη της προηγούμενης παραγράφου δεν εφαρμόζεται στην περίπτωση της υπαίτιας μέθης.

...Δηλαδή, ένας αλκοολικός, που και ψυχικά ασθενής είναι (εφόσον ο αλκοολισμός θεωρείται ψυχική ασθένεια, όποιος δε με πιστεύει ας ρωτήσει ένα γιατρό)... θα έχει καταλογισμό, ενώ ένας νευρωτικός θα έχει το ακαταλόγιστο;

Επίσης, ένας ψυχικά υγιής θα μπορεί να ισχυριστεί ότι ήταν... παροδικά ψυχικά ασθενής και να αθωωθεί;

Όσο για τον ψυχικά ασθενή... (εμένα δηλαδή), ξέρω ήδη ότι έχω το ακαταλόγιστο, οπότε αν μου έρθει η παρόρμηση να σε σκοτώσω, δε θα με κρατήσει ο φόβος της τιμωρίας... αυτό που θα σε σώσει θα είναι η συνείδησή μου- αν έχω και αν δε μου έχεις κάνει κάτι τόσο κακό, ώστε ακόμα και η συνείδησή μου να μου υπαγορεύει να σε σκοτώσω!

Τί εννοεί ο ποιητής;
Εννοώ ότι αισθάνομαι αδικημένη... Σίγουρα κάποιος θα απορούσε με αυτή τη δήλωση, αλλά προτιμώ να μην έχω το ακαταλόγιστο.
Πρώτον, γιατί έχοντάς το στο τσεπάκι, έχω ένα αντικίνητρο λιγότερο για να είμαι νομοταγής πολίτης...
Δεύτερον, επειδή οποιοσδήποτε εγκληματίσει, θα ισχυριστεί ότι δεν έχει/δεν είχε σώας τας φρένας, άρα θα πάρει το ακαταλόγιστο, άρα θα μπει στις στατιστικές ως εγκληματίας ψυχικά ασθενής.
Κι ας μην είναι.
Και η πρώτη, και η δεύτερη υπόθεση, έχουν ένα επικίνδυνο για μένα αποτέλεσμα: αυξάνουν πλασματικά τα ποσοστά εγκληματικότητας των ψυχικά ασθενών σε σχέση με τους ψυχικά υγιείς!
Θα μου πείς, "Καλά, για το δεύτερο το δέχομαι, αλλά το πρώτο γιατί λες ότι αυξάνει τα ποσοστά πλασματικά; Αφού όντως οι εγκληματίες της πρώτης κατηγορίας θα είναι όντως ψυχικά ασθενείς!"
Ναί, αλλά... αυτοί οι ψυχικά ασθενείς, θα είχανε διαπράξει έγκλημα, αν δεν είχαν το ακαταλόγιστο;
Να το θέσω αλλιώς... το ότι διέπραξαν έγκλημα, ήταν συνέπεια της ψυχικής τους ασθένειας, ή του γεγονότος ότι είχαν το μη καταλογισμό (το ακαταλόγιστο δηλαδή);
Και να το ξαναθέσω αλλιώς... αν ένας ψυχικά υγιής είχε το ακαταλόγιστο, ας πούμε για παράδειγμα, εμμμ... επειδή είναι βουλευτής, θα ήτανε περισσότερο ή λιγότερο επιρρεπής στο να διαπράξει έγκλημα; (Ναί, έγκλημα είναι και το οικονομικό έγκλημα, δεν αναφέρομαι μόνο στο φόνο!)

Άρα, ποιό είναι το συμπέρασμά μου;

Ότι θέλω ισότητα ακόμα και στην αντιμετώπιση από τη δικαιοσύνη!
Δε θέλω να έχω το μη καταλογισμό, μου κάνει κακό!

Δεν εννοώ φυσικά ότι με βάζει σε πειρασμό να κάνω έγκλημα, είμαι αρκετά ηθική και ευσυνείδητη από μόνη μου- πολλοί άλλοι όμως δεν είναι, και δεν αναφέρομαι στους συντρόφους ψυχικά ασθενείς, αλλά στην υπο-ομάδα των ३०० που έχουν τη βουλευτική ασυλία!
(Τώρα βέβαια, το ακαταλόγιστο θα μου φανεί πολύ χρήσιμο αν ένας από τους ३०० αποφασίσει να μου κάνει μήνυση για εξύβριση, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα!)

Αυτό που εννοώ είναι ότι ο μη καταλογισμός μου κάνει κακό με τον τρόπο που περιέγραψα παραπάνω... ανεβάζοντας τα ποσοστά εγκληματιών στην υπο-ομάδα των ψυχικά ασθενών σε σχέση με τα ποσοστά εγκληματιών στον υγιή πληθυσμό, συντηρεί την προκατάληψη, το στιγματισμό και τις διακρίσεις που υφίσταμαι ως ψυχικά ασθενής από τους συμπολίτες μου!

Αυτά είχα να πώ ως άτομο... τώρα, ως μέλος του κοινωνικού συνόλου, θα μιλήσω για το κακό που μπορεί να κάνει σε όλους μας ο μη καταλογισμός...
Ας πάρουμε πάλι ως υποθετική περίπτωση τον κύριο Γιάννη, ελεύθερο επαγγελματία 45 χρονών. Ο κύριος Γιάννης δεν ήθελε να υπηρετήσει στο στρατό, και έτσι πήρε το περιβόητο "τρελόχαρτο". Έχοντας πλέον τη διάγνωση αυτή και άρα το μη καταλογισμό, αποφασίζει να ασχοληθεί επαγγελματικά με τις μικροκλοπές και τη διακίνηση ναρκωτικών, ενώ αποπλανεί και ανήλικες κορασίδες που γνωρίζει στο διαδίκτυο.
Μια μέρα ο κύριος Γιάννης συλλαμβάνεται για διακίνηση ναρκωτικών και παιδεραστία, αλλά, έχοντας το μη καταλογισμό... αθωώνεται!
Τώρα, πες μου εσύ αν αυτό είναι δίκαιο και ακίνδυνο για το κοινωνικό σύνολο...

Υ.Γ.: Αν βρείς τον κύριο Γιάννη, πες μου πού είναι και θα του δείξω εγώ, μην ξεχνάς ότι έχω κι εγώ το μη καταλογισμό! Θα του κάνω ακριβώς ότι περιγράφει εδώ ο αγαπητός Zyklon B! Με διαφορετική σειρά όμως... πρώτα τα αντιπηκτικά, μετά τα τριμμένα γυαλιά και τέλος τα οργανοφωσφορικά, για να αρχίσει να ξερνάει και τα γυαλιά που έχει καταπιεί!

Υ.Γ.2: Φίλτατη Zyklon, αν δεις αυτό το κείμενο, είσαι ελεύθερη να σχολιάσεις τί θα συνέβαινε στον κύριο Γιάννη μετά την τριπλή φόλα που θα τον τάιζα...
I can only imagine!

Υ.Γ.3: Παρά τα πιθανά λάθη που ενέχουν τα ποσοστά "ψυχοπαθών δολοφόνων" στις έρευνες... ή μάλλον, ακόμα και με αυτά τα λάθη, τα αποτελέσματα είναι πάλι υπέρ μας (υπέρ των ψυχικά ασθενών, εννοώ). Υπάρχουν μελέτες που καταρρίπτουν το μύθο του "σχιζοφρενή δολοφόνου με το πριόνι", του "επικίνδυνου ψυχασθενή" και πάει κλαίγοντας, αλλά με αυτό το θέμα θα ασχοληθώ κάποια άλλη φορά...

peri psyxiatrwn... again!

Το αντι-ψυχιατρικό μου παραλήρημα συνεχίζεται λοιπόν, αυτή τη φορά με αφορμή την Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρεία και τις εκδηλώσεις της με αφορμή την έκθεση "Αιτία θανάτου: Ευθανασία" στο μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς.
Καμπανάκι πρώτο: ο τίτλος της έκθεσης, ειδικά αν τον επέλεξαν ψυχίατροι.
Για να εξηγηθώ, η έκθεση φιλοξενεί έργα ψυχασθενών που θανατώθηκαν με εντολή του Χίτλερ από τους ναζιστές (εθνικοσοσιαλιστές) ψυχιάτρους, είτε σε θαλάμους αερίων είτε μέσω σκόπιμου υποσιτισμού.
Απ'όσο ξέρω, στην ευθανασία, είτε θανατώνουμε το άρρωστο σκυλάκι μας είτε το διάσημο ηθοποιό που την επέλεξε ως μέσο για να ελευθερωθεί από τα δεινά της σκλήρυνσης κατά πλάκας, λαμβάνεται μέριμνα ώστε ο ασθενής/μελλοθάνατος να μην υποφέρει (ή έστω, να υποφέρει όσο το δυνατόν λιγότερο).
Κάτι που δε νομίζω να λήφθηκε υπόψιν από τους τότε δήμιους- άρα, για ποιό λόγο, σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, η έκθεση περιέχει τη λέξη ευθανασία, και μάλιστα ούτε καν μέσα σε εισαγωγικά;
Μήπως για να ελαφρύνει το βαρύτατο κατηγορητήριο εναντίον των τότε ψυχιάτρων;
Συναδελφική αλληλεγγύη, τόσες γενιές μετά δηλαδή;

Το αφήνω να πλανάται σαν ερώτημα και δεν το αναλύω εκτενέστερα, μόνο και μόνο επειδή έχω κι άλλα να πώ και δε θα μου φτάσει ο χρόνος (όχι ότι δεν είναι δικός μου ο χρόνος, αλλά θέλω να κάνω κι άλλα πράγματα σήμερα).
Το δεύτερο καμπανάκι χτύπησε στην ομιλία (διεπιστημονική συνάντηση τη λέγανε) με θέμα "Δημιουργικότητα και Παραφροσύνη" στο Ινστιτούτο Γκαίτε.
Πρόλαβα το δεύτερο μισό μόνο, από το διάλειμμα και μετά, με θέμα "η εκφραστική δύναμη της παραφροσύνης". Είχα κι εδώ πρόβλημα με τον τίτλο- γιατί παραφροσύνη και όχι ψυχική ασθένεια;
Παραφροσύνη σημαίνει εκτός λογικής, έχει μία αρνητική χροιά δηλαδή, και επίσης δεν βρίσκεται σε κανένα επίσημο ιατρικό λεξικό νομίζω, δεν αποτελεί επίσημη διάγνωση αλλά χαρακτηρισμό- ενώ η ψυχική ασθένεια μπορεί κάλλιστα να συμβαδίζει με τη λογική.
Οξύμωρο ίσως, αλλά αληθινό, τουλάχιστον για τη διπολική διαταραχή.
Το καμπανάκι όμως δε χτύπησε λόγω τίτλου, αλλά αργότερα, όταν στη διάρκεια της συζήτησης πήρε το λόγο ένας ψυχίατρος και είπε ότι οι ψυχασθενείς είναι αποκλεισμένοι και "δυστυχώς δεν υπάρχουν ψυχασθενείς σ'αυτή την αίθουσα" (μάλλον θα εννοούσε, για να μας πούν πόσο αποκλεισμένοι είναι; Ή το έφερε απλά ως παράδειγμα για να επιβεβαιώσει το πόσο αποκλεισμένοι είμαστε;)- εκεί χτύπησε το καμπανάκι!
Ώπα, ρε μεγάλε, πώς ξέρεις ότι δεν υπάρχουν ψυχασθενείς σ'αυτή την αίθουσα; Έχεις το διορατικό χάρισμα ή μήπως είσαι τόσο μεγάλος και τρανός ψυχίατρος, που περνώντας/σκαννάροντας όλους τους παρευρισκόμενους με το βλέμμα σου, μπόρεσες να καταλάβεις αν είναι κάποιος ψυχασθενής και από τί πάσχει;
Όπως και να έχει, έκανες λάθος... αλλά την ίδια στιγμή, με έκανες να αισθάνομαι παρείσακτη, intruder!
Κάτσε, έχω κι άλλα να σε ρωτήσω... γιατί να μην υπάρχουν ψυχασθενείς σ'αυτή την αίθουσα; Μήπως επειδή δεν τους καλέσατε οι ψυχίατροι; Τόσους ασθενείς έχετε, λέτε να μην τους ενδιέφερε το θέμα;
Ή μήπως μας βλέπετε μόνο ως ασθενείς, ως αντικείμενο μελέτης, και σε καμμία περίπτωση ως ισότιμο συνομιλητή;
Μήπως κατά βάθος θα θέλατε στην είσοδο να βάλετε μια ταμπελίτσα, "Απαγορεύεται η είσοδος στους ψυχικά ασθενείς"; Έτσι αισθάνθηκα, ότι μάλλον υπήρχε μια ταμπέλα που δεν είδα και κατά λάθος μπήκα μέσα, γιατί στο αθηνόραμα έγραφε "Είσοδος ελεύθερη", όχι "Είσοδος ελεύθερη στους ψυχικά υγιείς", ούτε "Είσοδος ελεύθερη- εξαιρούνται οι ψυχασθενείς".
Μπορεί και άλλοι ψυχασθενείς να έκαναν το ίδιο λάθος μ'εμένα, αναρωτιέμαι πώς να εξέλαβαν αυτή τη δήλωσή σας...
Πάντως ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δώσατε, να συνειδητοποιήσω ότι είμαι σε απόλυτη νορμοθυμία (αν ήμουν σε μανία, θα έπαιρνα σίγουρα το λόγο για να πώ μπροστά σε όλους αυτά που λέω εδώ, το ότι συγκρατήθηκα δείχνει ότι έχω τον έλεγχο, ενώ το ότι βγήκα από το σπίτι και βρέθηκα σε ένα αμφιθέατρο γεμάτο κόσμο δείχνει ότι δε βρίσκομαι σε φάση κατάθλιψης!)
Θα επανέλθω με μέρος β', γιατί πρέπει να φύγω και έχω κι άλλα να πώ, αυτή τη φορά για τη συζήτηση που ακολούθησε την προβολή της ταινίας "Εγώ, ο Γιαννούλης Χαλεπάς", πάλι στα πλαίσια των παράλληλων εκδηλώσεων της έκθεσης...
Το γενικό συμπέρασμα (και μήνυμα) είναι:
Ψυχίατροι, μη μιλάτε... όσο περισσότερο μιλάτε, τόσο περισσότερο εκτίθεστε- και επιβεβαιώνετε τη γνώμη μου/τις προκαταλήψεις μου για εσάς!
Η σχέση ψυχιάτρου με τον ψυχασθενή έχει ακόμα τόσο δρόμο να διανύσει για να γίνει αρμονική, όσο και η σχέση του ψυχασθενή με τον ψυχίατρο... για όποιον δεν κατάλαβε, υπάρχουν προκαταλήψεις και από τις δύο μεριές- αλλά περιμένω ν'αφήσετε πρώτα εσείς τις δικές σας για να αφήσω μετά κι εγώ τις δικές μου, στο κάτω- κάτω εσείς επιλέξατε συνειδητά να γίνετε ψυχίατροι, εγώ δεν επέλεξα να γίνω ψυχασθενής!
(Ναί, το "συνειδητά" το έβαλα ως δώρο για εσάς, για να μπορείτε να μου πείτε ότι εγώ όμως, το επέλεξα ασυνείδητα να γίνω ψυχασθενής! Ρε δεν πάτε να... ψυχαναλυθείτε!)

to sxolio pou de xwrage pou8ena...

Ήταν ένα σχόλιο που δε χώραγε στο blog για το οποίο προοριζόταν...

"Σε παρακαλώ!!! Σε παρακαλώ!!! Μή με διαγράψεις..."

Ε, τί να κάνω κι εγώ, το λυπήθηκα και το άφησα να γυρίσει πίσω από εκεί που ξεκίνησε, για να μην περιφέρεται άστεγο στους δρόμους...

Το σχόλιο απαντάει σε ένα άλλο blog, και μάλιστα σε ένα σχόλιο ενός post, το οποίο βρίσκεται κάπου εδώ:
http://lne78poi.blogspot.com/2009/02/blog-post.html

(Από εδώ και πέρα αρχίζει το σχόλιο, όπως θα φαινότανε αν υπήρχε χώρος:)

Θέλω να σχολιάσω ένα σχόλιό σου και το θέλω τώρα!
Γράφεις "Τάσεις αυτοκτονίας έχει περισσότερος κόσμος από τις αυτοκτονίες που πραγματικά γίνονται κάθε χρόνο. Οι υπόλοιποι έχουν περισσότερο μυαλό, απλά. Και αυτοί που αντί να ζητήσουν βοήθεια καταλήγουν να πηδάνε από κάποιο κτίριο είναι είτε φυγόπονοι μαλάκες, είτε αρκετά ηλίθιοι ωστε να μη παραδέχονται οτι χρειάζονται ψυχίατρο. Οι υπόλοιποι που την παλεύουν δεν είναι ούτε πιό τυχεροί, ούτε οπωσδήποτε σε καλύτερη κατάσταση, είναι απλώς πιό ξύπνιοι. Deal? "
Ε λοιπόν, όχι deal, lneτσα, οχι deal, γιατί πολλά μπορείς να λες έξω από το χωρό αλλά αν δεν έχεις ζήσει στο πετσί σου την εμπειρία δεν έχεις δικαίωμα να χαρακτηρίζεις τον αυτόχειρα βλάκα, ηλίθιο, δειλό, μαλάκα ή ότι άλλο.
Δε μιλάω ως επίδοξος αυτόχειρας, μακάρι να τα καταφέρω να μην αυτοκτονήσω ποτέ, αλλά ως πάσχουσα από διπολική διαταραχή την οποία κληρονόμησα και δεν προκάλεσα σκόπιμα ή άσκοπα στον εαυτό μου, όπως πολλοί αναγνώστες σου προσπαθούν ή θα καταφέρουν συνεχίζοντας τα παιχνίδια με τη φωτιά.
Ήθελα να δείς λίγο και τα πράγματα από τη δική μου μεριά, αν δε βαριέσαι να διαβάσεις...
Νομίζεις ότι ο κάθε καταθλιπτικός μπορεί να αποφύγει τις τάσεις αυτοκτονίας βρίσκοντας τον κατάλληλο ψυχίατρο;
Νομίζεις ότι κάθε κατάθλιψη μπορεί να περάσει με τα φάρμακα;
Είσαι λάθος και στα δύο, οι ψυχίατροι δεν ξέρουν ακόμα σχεδόν τίποτα για το μηχανισμό της κατάθλιψης, πόσο μάλλον να τη θεραπεύσουν! Τα ψυχοφάρμακα δρουν απλά αντιμετωπίζοντας τα συμπτώματα και όχι θεραπεύοντας την αιτία, σα να έχεις πυρετό και να παίρνεις αντιπυρετικό για να πέσει χωρίς να εξετάζεις τί τον προκάλεσε.
Και δεν δρουν σε όλους το ίδιο- googlαρε τη φράση "κατάθλιψη ανθεκτική στη φαρμακευτική αγωγή" και θα καταλάβεις τί εννοώ...
Λες μετά, ότι αυτοί που αυτοκτονούν δεν σκέφτονται τί συνέπειες θα έχει αυτό σε αυτούς που αφήνουν πίσω!
Πας καλά παιδάκι μου; Εδώ αποφασίζω να σκοτώσω τον ίδιο μου τον εαυτό, δε σκέφτομαι εμένα, θα σκεφτώ οποιονδήποτε άλλο;;;
Ή θα ζήσω με το ζόρι για να μη στενοχωρήσω τους "οικείους", τους συγγενείς μου, που αν τους ένιωθα κοντά μου από την αρχή δε θα έφτανα στο σημείο να θέλω να πεθάνω; (Εδώ δεν εννοώ ότι οι συγγενείς απομακρύνονται, αλλά ότι ο καταθλιπτικός αισθάνεται μακριά απ'όλους). Και επιτέλους, σε ποιον ανήκει η ζωή μου; Σ'εμένα ή σ'εσάς; Έχω δικαίωμα να αποφασίσω πότε θα πεθάνω;
Και αν όχι εγώ, το έχει ο καρκινοπαθής που υποφέρει από φριχτούς πόνους;
Δε λέω ότι είναι λογική ενέργεια η αυτοκτονία ούτε ότι τη δικαιολογώ, λέω ότι την κατανοώ και θα ήθελα κατανόηση από όλους.
Δεν αξίζει σε κανέναν να πεθαίνει από το ίδιο του το χέρι και οι άλλοι να λένε "α, τον πανύβλακα!", χωρίς να αναρωτιούνται πώς μπορεί να ένιωθε για να φτάσει σε εκείνο το σημείο.
Εκτός από το σωματικό πόνο υπάρχει και ο ψυχικός, που μπορεί να είναι πολύ χειρότερος και μπορεί να μην οφείλεται σε γεγονότα του παρελθόντος, όπως αποτέλεσε για την προγιαγιά σου ο βιασμός στα 12 και κατόπιν ο αναγκαστικός γάμος με το χήρο, αλλά να οφείλεται σε παθολογία του εγκεφάλου, σε ελαττωμένη έκκριση σεροτονίνης και δεν ξέρω κι εγώ ποιών άλλων ουσιών που σε κάνουν να ξυπνάς το πρωί και να θέλεις να σηκωθείς από το κρεβάτι σου...
Θα μου πεις, όπου και να οφείλεται, είσαι βλάκας να μην το αντιμετωπίσεις με τη βοήθεια της (ψυχ)ιατρικής, κι εδώ έχω να σου πώ ότι οι περισσότεροι αυτοκτονικοί παρακολουθούνται στενά από ψυχίατρο, παίρνουν φαρμακευτική αγωγή και πολλοί είναι αυτοί που αυτοκτονούν με τα ίδια τους τα χάπια...
Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια πώς αισθάνεσαι όταν θέλεις να αυτοκτονήσεις, σκέψου την κόλαση και φαντάσου ότι τη ζείς καθημερινά... θέλεις να ξεφύγεις από αυτή την κατάσταση, και ο μόνος τρόπος (που βλέπεις εσύ) είναι ο θάνατος, τουλάχιστον μετά υπάρχει η ελπίδα να είναι καλύτερα τα πράγματα αν υπάρχεις, ή τουλάχιστον να πάψεις να υποφέρεις, αν δεν υπάρχεις... Τώρα, το γεγονός να υπάρχει όντως η κόλαση και να καταλήξεις εκεί, δε σε φοβίζει, αφού τη βιώνεις ήδη καθημερινά!
Θα περιγράψω τώρα αυτό το καθημερινά...
Κόλαση όχι με καζάνια που βράζουν, αλλά με κρύο, μοναξιά (ακόμα κι όταν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω σου, να αισθάνεσαι εντελώς μόνος!) και μαυρο σκοτάδι...
Σωματική κόπωση, είσαι όλη μέρα στο κρεβάτι κι όμως δεν μπορείς να πάρεις τα πόδια σου, αδιαφορία και απάθεια για τον έξω κόσμο, απομόνωση, δεν έχεις όρεξη να πλυθείς και να ντυθείς, είσαι ατημέλητη και άρα ντρέπεσαι να σε δεί ο κόσμος και δε βγαίνεις από το σπίτι για μήνες, ντροπή και παράλογες σκέψεις (είμαι ένα βάρος στην κοινωνία και στους δικούς μου, καλύτερα να φύγω για να μη ντρέπονται για μένα, ακόμα και με το να αναπνέω βλάπτω το περιβάλλον εκπέμποντας CO2, είμαι ένα παράσιτο)... βουλιάζεις σε μια κινούμενη άμμο και όλα φαίνονται τόσο δύσκολα, τόσο ακατόρθωτα, δεν υπάρχει σωσίβιο και κανείς για να σε κρατήσει...
Η πραγματικότητα φαίνεται εφιαλτική και τα όνειρά σου είναι επίσης εφιάλτες, δε μιλάς γιατί θεωρείς ότι δεν έχεις τίποτα σημαντικό να πείς, αφού μια ασήμαντη, μια τιποτένια είσαι, τί τρώς το φαγητό και χαλάς το νερό και το οξυγόνο, είναι σπάνιοι πόροι και δεν τους αξίζεις εσύ... αυτό το βάρος στην καρδιά λες και σ'έχουνε καρφώσει στο κρεβάτι κι έχουνε βάλει πάνω σου έναν ελέφαντα για να μη μπορείς να κουνηθείς... αυτή η πίκρα στο στόμα, δεν εννοώ πικρή γεύση ως αισθηση, αλλά ως συναίσθημα- φτάνει, σταματάω εδώ, δεν ξέρω αν κατάλαβες και πάλι ίσως να μην αλλάξει η γνώμη σου αλλά κράτα τουλάχιστον αυτό στο μυαλό σου, ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΒΙΩΝΕΙ ΚΑΙ ΤΙ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΜΙΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ.
Αφού δεν έχεις βιώσει την κατάσταση αυτή, κρίνεις εκ του ασφαλούς- μπορεί κι εσύ αν πέρναγες τα ίδια να ήσουν η πρώτη που θα αυτοκτονούσες, αλλά μάλλον θα έπαιρνες καμμιά ουσία να έρθεις στα ίσια σου!
Αυτός είναι και ο λόγος που ήρθα σ'αυτό το blog, μπας και βρώ καμμιά συνταγή για αντιμετώπιση της κατάθλιψης με ναρκωτικά του (μαύρου) εμπορίου και όχι του φαρμακείου, έμαθα ότι στο εξωτερικό γίνονται πειράματα με ketamine (special K) και έχουν πάει πολύ καλά...
Αν μάθεις κάτι πάνω σ'αυτό το θέμα- αντιμετώπιση ψυχικών διαταραχών με ναρκωτικά- θα ήθελα πολύ να το δώ αναρτημένο σε επόμενο post σου!
Αυτά... και, όπως λες κι εσύ, PLUR!

me to zori...

Με το ζόρι γράφω, γράφω για να μην ξεχάσω και όχι επειδή θέλω να γράψω τώρα...

Θα ήθελα να γράψω αργότερα, που θα έχω όρεξη και πράγματα να πώ, τώρα το μόνο που θέλω να κάνω είναι να βάλω δύο link από ειδήσεις και να κλείσω το Post...

Θα είχα πολλά να σχολιάσω, για το στιγματισμό, το ρατσισμό, τη λανθασμένη προ(σ)βολή του θέματος από τα ΜΜΕ...

Η μία είδηση μετά την άλλη, γινόμαστε στόχος και από τους δημοσιογράφους οι ψυχοπαθείς, ψυχασθενείς, τρελοί, ψυχωσικοί, όπως θέλεις πες μας αρκεί να μη μπλεκόμαστε στα πόδια σου...

http://www.stifora.gr/article.php?id=37352

και

http://www.sportdog.gr/article/10057/shizophreneis-ekpaideutikoi-sta-sholeia

Ίσως επανέλθω με σχόλιο, ίσως όχι...

Ποτέ δεν είμαι της άποψης ότι τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους και τα συμπεράσματα δικά σας, ίσως έχω φορτιστεί υπερβολικά για να εκφραστώ κατανοητά αυτή τη στιγμή...

Will be back.