Θα μου πείτε, τί σχέση έχει ο τίτλος με τη διπολική διαταραχή;
Καμμία. Ή μάλλον, σχεδόν καμμία. Θα καταλάβετε στη συνέχεια.
Χθες λοιπόν, μετά το ραντεβού με τον ψυχίατρο, επισκέφτηκα μερικά κολλέγια για να δώ πού θα καταλήξω για να συνεχίσω τις σπουδές μου.
Το τελευταίο ήταν αυτό που αναγράφεται στον τίτλο.
Αφού κατέληξα στη Λογοθεραπεία, και συμφωνήσαμε και στην τιμή, ήρθε η ώρα να συμπληρώσω την αίτηση...
Το τελευταίο πράγμα που ζήταγε ήταν "Τηλέφωνα για συστάσεις".
"Συστάσεις; Τί είναι αυτό; Δεν έχω!", λέω.
Η υπάλληλος με καθησυχαστική φωνή μου λέει "Δεν είναι τίποτα, γράψτε δύο τηλέφωνα από φίλες σας να μας διαβεβαιώσουν ότι δεν είστε ψυχοπαθής!"
Για λίγα δευτερόλεπτα το χαμόγελο πάγωσε στα χείλια μου, τα αυτιά μου άρχισαν να βουίζουν (πρέπει να μου ανέβηκε η πίεση γιατί αισθάνθηκα και τις φλέβες στους κροτάφους μου να χτυπάνε έντονα), πήγε να μου βγεί μια έκρηξη οργής αλλά αφού τη συγκράτησα, ρώτησα, έκπληκτη ακόμα: "Τί να διαβεβαιώσουν;"
"Ότι δεν είστε ψυχοπαθής!"
...Και για να το επιβεβαιώσω, γιατί αρνιόμουν να πιστεψω στ'αυτιά μου: "Ότι δεν είμαι τί;"
"Ψυχοπαθής!"
(Τραυλίζοντας και μπερδεύοντας τα λόγια μου): "Δηλαδή αν είμαι ψυχοπαθής δεν μπορώ να παρακολουθήσω;"
"Είστε;"
"Ε... έχω πάθει κατάθλιψη..."
Βεβαίως το μάζεψε αμέσως και μου είπε ότι κι εκείνη είχε πάθει κατάθλιψη και πήγε σε ψυχολόγο, και ότι έχουν και ομάδα υποστήριξης αν χρειάζομαι, είπα ότι είμαι ήδη υπό ψυχοθεραπεία και έτσι οι ανάγκες μου είναι καλυμμένες, ευχαρίστησα κι έφυγα.
Αλλά ενώ το σκεφτόμουν σοβαρά, δε θα πάω στο συγκεκριμένο κολλέγιο. Είμαι ψυχοπαθής και δεν δέχονται ψυχοπαθείς.
Ακόμα και να με δεχτούνε χαριστικά, χάρες δε θέλω από κανέναν, ή δέχεστε ψυχοπαθείς και έρχομαι ή δεν δέχεστε και δεν έρχομαι ούτε εγώ.
Απίστευτο να αντιμετωπίζω τέτοιο ρατσισμό ως ψυχοπαθής ακόμα και στο να φοιτήσω σε ένα ιδιωτικό κολλέγιο, από απίστευτο έως παράνομο- θα ρωτήσω δικηγόρο και θα πράξω αναλόγως, αν είναι παράνομο θα έχουν να κάνουν μαζί μου, αλλά και να μην είναι, είναι προσωπικό δεδομένο και καλύπτεται από το ιατρικό απόρρητο, ο άλλος άμα θέλει στο λέει.
Πάνω που είχα γυρίσει ήρεμη από τις διακοπές, άλλη μια αφορμή για να ξυπνήσει η κοιμισμένη οργή και το μίσος μέσα μου...
Έχω ξαναπεί ότι εμείς οι διπολικοί (όπως θέλουν να μας λένε οι γιατροί) έχουμε μια ασθένεια στο μυαλό. Στο μυαλό και όχι στην ψυχή. Αυτή η ασθένεια (ή αλλιώς, η διαφορετική λειτουργία του εγκεφάλου μας) μας επιτρέπει να κατανοήσουμε την έννοια του απείρου, τουλάχιστον στη σφαίρα των συναισθημάτων. Συν άπειρο στη φάση της μανίας, η αγάπη, το μίσος, ο θυμός, η ευχαρίστηση, όλα τείνουν στο συν άπειρο. Πλην άπειρο στη φάση της κατάθλιψης, η απογοήτευση, ο πόνος, η απόγνωση, η δυστυχία, βιώνονται όλα σε τέτοια ένταση, που προσεγγίζει το πλην άπειρο. Και οι γιατροί, αντί να μας μαθαίνουν πώς να εκμεταλλευόμαστε αυτά τα έντονα συναισθήματα προς όφελος δικό μας και του κοινωνικού συνόλου (βλέπε Τέχνη- ποίηση, ζωγραφική, λογοτεχνία, μουσική, γλυπτική και οποιαδήποτε άλλη μορφή έκφρασης), θέλουν να καταπνίξουν αυτό το συναισθηματικό πλούτο με τα ψυχοφάρμακα! Επειδή εσύ είσαι καθηλωμένος στο πάτωμα και αυτό σου φαίνεται φυσιολογικό, δεν αφήνεις ούτε εμένα (που έχω από τη φύση μου αυτή τη δυνατότητα) να πετάξω με τα φτερά της μανίας ή να καταδυθώ με τους αναπνευστήρες της κατάθλιψης; Με θεωρείς επικίνδυνη για τον εαυτό μου και τους γύρω μου και αυτή είναι η δικαιολογία σου για να υπογράφεις τον ακούσιο εγκλεισμό μου και να με ποτίζεις με το ζόρι ναρκωτικά, και παρ'όλα αυτά να έχεις τη συνείδησή σου ήσυχη! Ε, λοιπόν, να μην την έχεις, κύριε "ψυχ"ίατρε, όσο δε σκίζεις το πτυχίο σου και δε διεκδικείς να αποκαλείσαι εγκεφαλίατρος, μυαλίατρος, νευρίατρος ή κάτι ανάλογο, όσο πιστεύεις ότι είσαι εδώ για να γιατρεύεις ψυχές, είσαι ένας μεγάλος ψεύτης, κύρια προς τον εαυτό σου και μετά προς όλο τον κόσμο. Άσε εμένα τουλάχιστον να πετάω πάνω από το ταβάνι και να καταδύομαι κάτω από το υπόγειο, και μην προσπαθείς να με καρφώσεις μαζί σου στο πάτωμα επειδή αυτό σου φαίνεται φυσιολογικό. Για τα φίδια σαν εσένα, ίσως και να είναι. (Τυχαίο που το σήμα της ιατρικής είναι δύο φίδια τυλιγμένα σ'ένα μπαστούνι;) Λοιπόν εγώ είμαι τζιτζίκι, το καλοκαίρι βγάζω φτερά, πετάω και τραγουδάω, και το χειμώνα σκάβω βαθιά στη γη, μένω στο λαγούμι μου και κοιμάμαι... μέχρι το επόμενο καλοκαίρι!
Κάπως έτσι γίνεται η δουλειά με τα φάρμακα... Με όλα τα φάρμακα φυσικά, αλλά ιδιαίτερα με τα ψυχοφάρμακα οι εταιρείες έχουνε βρεί την υγειά τους! Γι'αυτό άραγε συστήνουν θεραπεία από την έναρξη των συμπτωμάτων της ψυχικής ασθένειας (διπολική διαταραχή στην περίπτωσή μου) μέχρι το τέλος της ζωής του ασθενούς, και όχι μέχρι την υποχώρηση των συμπτωμάτων; Να τονίσω για ακόμα μία φορά ότι τα φάρμακα αυτά (ψυχοφάρμακα/ναρκωτικά) δεν αντιμετωπίζουν την αιτία της ασθένειας, αλλά μόνο τα συμπτώματα... Σα να λέμε, τα αντιπυρετικά δεν αντιμετωπίζουν την αιτία του πυρετού, αλλά μόνο τον ίδιο τον πυρετό... Όταν κάποιος όμως έχει πυρετό, δεν του λένε να αρχίσει τα αντιπυρετικά εφ'όρου ζωής, αλλά μέχρι να πέσει ο πυρετός (λογικό). Όταν λοιπόν κάποιος έχει μανία ή κατάθλιψη, δε θα ήταν εξίσου λογικό να του λένε να πάρει τα ψυχοφάρμακα μέχρι να περάσει η μανία ή η κατάθλιψη; Γιατροί και εταιρείες, κι εσείς ιατρικοί επισκέπτες (ουάου! εσάς τόσο καιρό σας είχα αφήσει στο απυρόβλητο, πρώτη φορά σας πιάνω στο στόμα μου!), πάρτε τα εσείς τα ψυχοφάρμακά σας και βάλτε τα στον κώλο σας, εγώ δεν τα παίρνω! Θα ζήσω ελεύθερο πουλί... και δε θα με πιάσετε από τη μύτη, γιατί δεν είμαι απλά έξυπνη, είμαι πανέξυπνη! Προτείνω λοιπόν, για εμάς τους ψυχοπαθείς (όπως μας χαρακτηρίζετε) που δε θέλουμε να παίρνουμε τα ναρκωτικά σας κι ας είναι νόμιμα, κι ας έχουμε 0% συμμετοχή (ναί, δωρεάν τα παίρνουμε, τα πληρώνει όλα το ταμείο!), να ιδρυθεί ένα αυτοδιαχειριζόμενο κοινόβιο... στη Μακρόνησο (θα έλεγα στην Ικαρία, αλλά εκεί θα αντιδρούσαν οι μόνιμοι κάτοικοι του νησιού), όπου θα πηγαίνουμε όποτε είμαστε σε φάση μανίας ή κατάθλιψης και κρινόμαστε "επικύνδυνοι για τον εαυτό μας ή/και για τους άλλους" ή απλά ενοχλητικοί, μέχρι να γίνουμε πάλι ακίνδυνοι ή απλά μη ενοχλητικοί... Σ'αυτό το κοινόβιο τα δωμάτια να είναι δίκλινα και στο κάθε ένα θα υπάρχει απαραίτητα κάποιος σε φάση μανίας και κάποιος άλλος σε φάση κατάθλιψης, ώστε ο μανιακός να "ανεβάζει" τον καταθλιπτικό, να του δείχνει τη χαρά και τη μαγεία της ζωής, ενώ ο καταθλιπτικός να "προσγειώνει" το μανιακό... Αφού θα είναι αυτοδιαχειριζόμενο δε θα χρειάζεται καν προσωπικό, μόνο ένα μεγάλο κτίριο, ρεύμα, νερό και τηλέφωνο... Την καθαριότητα φυσικά θα την κάνουν όσοι βρίσκονται σε φάση μανίας, αφού θα έχουν την ενεργητικότητα που απαιτείται και θα δρα και ως εργασιοθεραπεία, οι καταθλιπτικοί θα αναλάβουν μόνο να κοιτάνε μην καεί το φαγητό και αυτό αν έχουν διάθεση... Άδικο; Όχι, γιατί αυτός που είναι τώρα σε φάση κατάθλιψης, σε έξι μήνες, άντε το πολύ σε ένα χρόνο, θα είναι σε φάση μανίας, οπότε θα αναπληρώσει τότε το "χρέος" του προς το κοινόβιο... Θα μου πείς, γιατί όλα αυτά, αφού μπορείς να πάρεις απλά τα φάρμακα και να τελειώνει η υπόθεση έτσι απλά; Γιατί ρε φίλε, τα έχουμε ξαναπέι, δεν τα θέλω αυτά τα φάρμακα, δεν τα γουστάρω, βρες πρώτα το φάρμακο που θα αντιμετωπίζει την αιτία και όχι το σύμπτωμα και θα τρέξω να το πάρω, πρώτη εγώ! Αλλά μέχρι τότε, θα κάνω "απεργία μη συμμόρφωσης στη φαρμακευτική αγωγή"... Δεν είμαι η πρώτη, δεν είμαι η μόνη που θέλει να σκέφτεται καθαρά χωρίς τη χημική λοβοτομή που προσφέρουν τα αντιψυχωτικά... Αντιψυχωτικά! Η λέξη είναι παραπλανητική! Δεν εννοεί εναντίον της ψύχωσης, αλλά εναντίον του ίδιου του ψυχωτικού!
Αυτή τη φορά δεν θα βάλω κάτι δικό μου, αλλά ένα άρθρο που συνάντησα και μου έδωσε τροφή για σκέψη... Μάλλον, αντικατοπτρίζει ακριβώς τις δικές μου σκέψεις, και είναι πολύ παρήγορο να ξέρω ότι υπάρχουν κι άλλοι που σκέφτονται όπως εγώ! Ακολουθεί το πρωτότυπο κείμενο στα αγγλικά και από κάτω μεταφρασμένο στα ελληνικά, όπως το βρήκα στο πολύ ενδιαφέρον blog cchr.gr! (http://cchrgr.blogspot.com/2010/06/blog-post_22.html)
(NaturalNews) Psychiatrists have been working on the fourth revision of the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM) and, in it, they hope to add a whole slew of new psychiatric disorders. Unfortunately, many of these disorders are merely differences in personality and behavior among people.
The new edition may include "disorders" like "oppositional defiant disorder", which includes people who have a pattern of "negativistic, defiant, disobedient and hostile behavior toward authority figures." Some of the "symptoms" of this disorder including losing one's temper, annoying people and being "touchy".
Other "disorders" being considered include personality flaws like antisocial behavior, arrogance, cynicism or narcissism. There are even categories for people who binge eat and children who have temper tantrums.
Children are already over-diagnosed for allegedly being bipolar or having attention-deficit disorder (ADD), which results in their being prescribed dangerous antipsychotic drugs. To categorize even more childhood behaviors as psychiatric disorders will only further increase the number of children who will be needlessly prescribed antipsychotic drugs.
Each new revision of DSM has included controversial new additions, and this newest version is no exception. In fact, the manual has increased considerably in size over the years. What is most disturbing about the current proposed revisions is the blatantly brave, new way in which so-called medical professionals are viewing individual characteristics.
Children who exhibit unique eccentricities in accordance with their unique personalities, in general, would be categorized as having a mental illness. If this criteria had been used in past centuries to diagnose illness, there may have never been people like Mozart or Einstein who ventured outside the norm and came up with new or unique ideas.
A Washington Post article captured the essence of this concept perfectly in the following quote:
"If seven-year-old Mozart tried composing his concertos today, he might be diagnosed with attention-deficit hyperactivity disorder and medicated into barren normality."
The perception that character differences are somehow a psychic illnesses not only absolves individuals of personal responsibility, but it takes away their unique personhood. It reduces people into subjects that cannot think for themselves, but rather have to be controlled through drugs.
Which brings us to perhaps the biggest thrust behind the DSM revisions: the drug companies. Pharmaceutical companies stand to gain a lot for having virtually every person categorized as mentally ill and in need of drugs.
A more accurate approach to the situation is to assess the psychiatrists and drug lords who are contriving such nonsense as being the true possessors of mental illness. Perhaps these people are the ones that need to be institutionalized.
Οι Ψυχίατροι είναι απασχολημένοι με την τέταρτη επανέκδοση του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου Νοητικών Διαταραχών -Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM) και σ΄ αυτό ελπίζουν να προσθέσουν μια πληθώρα νέων ψυχιατρικών διαταραχών. Δυστυχώς, πολλές από αυτές τις διαταραχές είναι απλά διαφορές στην προσωπικότητα και την συμπεριφορά ανάμεσα στους ανθρώπους.
Η νέα έκδοση ίσως συμπεριλάβει «διαταραχές» όπως η «εναντιωματική συμπεριφορά», η οποία περιλαμβάνει ανθρώπους που έχουν τρόπο συμπεριφοράς «αρνητικό, περιφρονητικό, ανυπάκουο και εχθρικό απέναντι σε μορφές εξουσίας». Κάποια από τα «συμπτώματα» αυτής της διαταραχής περιλαμβάνουν το να χάνει κάποιος την ψυχραιμία του, να ενοχλεί τους άλλους και να είναι "μυγιάγγιχτος".
Άλλες «διαταραχές» που μελετώνται αφορούν ελαττώματα στην προσωπικότητα όπως η αντικοινωνική συμπεριφορά, η αλαζονεία, ο κυνισμός και ο ναρκισσισμός. Υπάρχουν κατηγορίες ακόμη και για τα άτομα που τσιμπολογάνε και τα παιδιά που έχουν ξεσπάσματα οργής.
Τα παιδιά έχουν ήδη υπερ-διαγνωστεί έχοντας υποτιθέμενο διπολικό σύνδρομο ή σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής (attention-deficit disorder -ADD), το οποίο έχει σαν αποτέλεσμα να τους χορηγούνται επικίνδυνα αντιψυχωτικά φάρμακα. Η ταξινόμηση ακόμη περισσότερων παιδικών συμπεριφορών ως ψυχιατρικές διαταραχές το μόνο που θα κάνει θα είναι να αυξήσει τον αριθμό των παιδιών στα οποία χορηγούνται αντιψυχωτικά φάρμακα.
Κάθε αναθεώρηση του DSM έχει συμπεριλάβει αμφιλεγόμενες νέες προσθήκες και αυτή η νέα έκδοση δεν αποτελεί εξαίρεση. Είναι γεγονός ότι το εγχειρίδιο έχει αυξηθεί σημαντικά σε όγκο μέσα στα χρόνια. Το πιο ανησυχητικό στην τρέχουσα προτεινόμενη αναθεώρηση είναι ο κραυγαλέος θαυμαστός, καινούργιος τρόπος με τον οποίο οι επονομαζόμενοι ιατρικοί επαγγελματίες αντιμετωπίζουν τα ατομικά χαρακτηριστικά.
Τα παιδιά που επιδεικνύουν μοναδικές εκκεντρικότητες σύμφωνα με τις μοναδικές προσωπικότητές τους, γενικά θα χαρακτηρίζονταν ως διανοητικά ασθενή. Εάν αυτά τα κριτήρια είχαν χρησιμοποιηθεί στους περασμένους αιώνες για να διαγνώσουν τη ασθένεια, ίσως να μην είχαν υπάρξει άνθρωποι σαν τον Μότσαρτ ή τον Αϊνστάιν που κινούταν έξω από τα συνηθισμένα και παρουσίασαν νέες ή πρωτότυπες ιδέες.
Ένα άρθρο της Washington Post αποτύπωσε τέλεια την ουσία αυτής της ιδέας στο παρακάτω απόσπασμα:
«Εάν ο επτάχρονος Μότσαρτ προσπαθούσε να συνθέσει τα κονσέρτα του σήμερα, θα μπορούσε να είχε διαγνωσθεί ότι υποφέρει από σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής με υπερκινητικότητα και να του είχαν χορηγηθεί φάρμακα για να τον επαναφέρουν στην στείρα κανονικότητα.
Η αντίληψη ότι οι διαφορές χαρακτήρα είναι κατά κάποιο τρόπο ψυχική ασθένεια όχι μόνο καταργεί την προσωπική υπευθυνότητα των ατόμων αλλά τους αφαιρεί και την μοναδικότητά τους. Υποβιβάζει τους ανθρώπους σε αντικείμενα που δεν μπορούν να σκεφτούν για τον εαυτό τους, που καλύτερα θα ήταν να ελέγχονται με φάρμακα.
Το οποίο μας φέρνει σ’ αυτό που αποτελεί την μεγαλύτερη ίσως κινητήρια δύναμη πίσω από τις αναθεωρήσεις του DSM: τις εταιρίες φαρμάκων. Οι φαρμακευτικές εταιρίες έχουν πολλά να κερδίσουν εάν ο κάθε ένας χαρακτηριστεί σαν πνευματικά ασθενής που χρειάζεται φάρμακα.
Μια πιο ακριβής προσέγγιση της κατάστασης θα ήταν να χαρακτηριστούν οι ψυχίατροι και οι άρχοντες των φαρμακευτικών που επινοούν τέτοιες ανοησίες ως οι πραγματικά έχοντες διανοητική ασθένεια. Ίσως αυτοί να είναι οι άνθρωποι που χρήζουν εισαγωγής σε ίδρυμα.
(Ευχαριστούμε την Evita Tsichlis για τη μετάφραση.)
Ναί, υπάρχει και ένα βιβλίο με αυτόν τον τίτλο και θέλω να το διαβάσω, αλλά δεν αναφέρομαι σε αυτό. Αναφέρομαι στο πώς βλέπω τα άλλα άτομα με διπολική διαταραχή. Αισθάνομαι πολύ κοντά τους, έχουμε στο κάτω κάτω κάτι κοινό, μία ασθένεια (ας την πώ κι εγώ έτσι, αφού έτσι θέλουν να τη λένε οι γιατροί- και πώς να μη θέλουν να τη βαφτίσουν ασθένεια! Πώς αλλιώς θα προσπαθήσουν να τη θεραπεύσουν αν δεν τη θεωρούν ασθένεια;), μια ασθένεια λοιπόν που υποδηλώνει ότι έχουμε και κάποια γονιδιακή ομοιότητα, έχουμε τα ίδια γονίδια που προδιαθέτουν σ'αυτή! Πέρα λοιπόν από το γεγονός ότι θεωρώ πως όλοι είμαστε αδέλφια, όλοι είμαστε ψυχές, μέλη ενός σώματος, ενός οργανισμού που λέγεται Ανθρωπότητα και κάποτε θα ενωθούμε πάλι σ'αυτό το Όλον... Ειδικά με τους διπολικούς (πόσο μ'εκνευρίζει αυτή η λέξη! Δεν είμαστε διπολικοί, έχουμε τη μανία και την κατάθλιψη αλλά περνάμε και από όλα τα ενδιάμεσα στάδια, ακόμα και από το στάδιο της φυσιολογικότητας που ονομάζεται "νορμοθυμία", διπολικοί θα ήμασταν αν περνάγαμε μόνο από τη μανία στην κατάθλιψη και αντίστροφα, ποιός ανόητος μας χαρακτήρισε έτσι; Σιχαίνομαι τέτοιους απλουστευτικούς όρους που μπορούν να οδηγήσουν σε παρεξηγήσεις!), ειδικά με τους "ομοιοπαθείς" λοιπόν αισθάνομαι ακόμα πιο κοντά... Δε θα πώ ότι τους συμπαθώ όλους ή τους άγαπώ όλους ή συμφωνώ με όλους, αλλά τους καταλαβαίνω και (πιστεύω πως) με καταλαβαίνουν καλύτερα από το μέσο φυσιολογικό (μη διπολικό) άνθρωπο, δεν πρόκειται να μου σπάσουν τα νεύρα λέγοντας μαλακίες όπως "Διπολική διαταραχή; Μα εσύ φαίνεσαι μια χαρά! Δε σου φαίνεται!" ...Τί είναι ρε μαλάκα για να μου φαίνεται, κρεατοελιά στη μύτη; Το ίδιο θα έλεγες σε κάποιον που έχει θυρεοειδή, διαβήτη, ή καρκίνο του μαστού, έχει κάνει μαστεκτομή και έχει βάλει εμφυτεύματα σιλικόνης; Δε σου φαίνεται; Πώς θα έπρεπε να ήμουν δηλαδή για να μου φαίνεται; Άσε, ξέρω... σαν τους άστεγους, με αχτένιστο και άλουστο μαλλί και τρύπια ρούχα, ή να κράταγα ένα αλυσοπρίονο/καλάσνικοφ/μαχαίρι/παγοκόφτη/οτιδήποτε θα με έκανε πειστική ως η μανιακή δολοφόνος με το αλυσοπρίονο/καλάσνικοφ/μαχαίρι/παγοκόφτη/οτιδήποτε; Όχι ρε φίλε, δε θα σου κάνω τη χάρη, ψόφα μόνος σου, εγώ δε θα λερώσω τα χέρια μου με το αίμα σου (γιατί είπαμε, θεωρώ ότι όλοι αδέρφια είμαστε, οκ, θα τα πάρω με την πάρτη σου, θα τα πώ να ξεθυμάνω και θα σε συγχωρήσω για να μη σε κουβαλάω μέσα στο πολυάσχολο μυαλό μου...) "Μανιοκατάθλιψη; Δεν πιστεύω στα καλά καθούμενα να μου επιτεθείς! Αν κινδυνεύω πες μου να φύγω!" Φύγε να μη σε βλέπω γιατί μου ανάβουν τα λαμπάκια... Δεν είμαι χειροδύναμη ώστε να προξενήσω βλάβη σε όποιον μαλάκα σαν κι εσένα να επιτεθώ, είμαι όμως και κατά της βίας και έτσι επιτίθεμαι μόνο λεκτικά, κάτι που ίσως είναι χειρότερο αν με πάρεις στα σοβαρά αλλά εσύ μαλάκα το αξίζεις για να στρώσεις... Αυτά βέβαια δεν τα είπα στο μαλάκα που με ρώτησε, κράτησα χαρακτήρα και έμεινα ψύχραιμη, απορώ πώς... "Δεν έχεις τίποτα! Όλα στο μυαλό σου είναι! Μόνη σου τα δημιούργησες, μόνη σου θα βγείς από αυτό, δεν τα χρειάζεσαι τα χάπια!" Έτσι, ε; Δίκιο έχεις μαλακισμένη, όλα στο μυαλό μου είναι, στο ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ, το μυαλό μου δεν πάει καλά και αυτό δεν είναι κάτι που μπορώ να διορθώσω μόνη μου... Όσο για τα χάπια, εγώ έχω την ευθύνη για το αν θα τα πάρω ή όχι, εγώ θα υποστώ και τις συνέπειες και θεωρώ ότι έχω το δικαίωμα να τα πάρω αν τα θέλω και να μην τα πάρω αν δεν τα θέλω, μπορώ να το αποφασίσω αυτό με το γιατρό μου ή και μόνη μου, αλλά εσύ τί σκατά είσαι που θα μου πείς αν χρειάζομαι ή όχι τα χάπια και αν θα τα πάρω ή όχι; Δε θα τα πάρω επειδή δεν τα θεωρώ κατάλληλα, είναι ψυχοφάρμακα, είναι ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ και δε θέλω να τα πάρω γιατί δεν αντιμετωπίζουν την αιτία, αλλά το σύμπτωμα, δε φέρνουν την ισορροπία σταματώντας την παραγωγή των ορμονών που υπερεκκρίνονται στη φάση της μανίας ή δεν συμπληρώνουν αυτές τις ποσότητες όταν είναι ανεπαρκείς στη φάση της κατάθλιψης, απλά με ναρκώνουν για να φαίνομαι φυσιολογική, αυτό δε σημαίνει ότι θα είμαι κιόλας, θα είμαι μία διπολική ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ! Αυτή τη λέξη τη μισώ με όλη τη δύναμη της καρδιάς μου, δεν θέλω την καταστολή, δεν θα πάρω τα φάρμακα, αλλά εσύ δεν έχεις το δικαίωμα, τις γνώσεις ή την εξουσιοδότηση να μου πείς αν τα χρειάζομαι ή όχι, ξέρω ότι τα χρειάζομαι για να φαίνομαι φυσιολογική αλλά επιλέγω να μην τα πάρω λόγω των παρενεργειών, όπως ένας καρκινοπαθής μπορεί να επιλέξει να μην κάνει χημειοθεραπέιες για να μην του πέσουν τα μαλλιά (λέμε τώρα, δεν είναι αυτή η βασική παρενέργεια της χημειοθεραπέιας, έχει πολύ σοβαρότερες) και για να έχει μια καλύτερη ποιότητα ζωής για όσο ζήσει, παρά να έχει μεγαλύτερη ποσότητα, αλλά με γάμησέ τα ποιότητα... Connected ε; Μάλλον disconnected... Από όλους τους υπόλοιπους, τους μη-διπολικούς που θα το παίξουν αυθεντίες επάνω στην ασθένειά μου (είπαμε, προτιμώ τον όρο "κατάσταση" αλλά τί να κάνουμε!) και θα προσπαθήσουν να δώσουν και ΛΥΣΕΙΣ, χωρίς ποτέ να έχω υποννοήσει ότι τη θεωρώ ΠΡΟΒΛΗΜΑ! Αφήστε με στην ησυχία μου και στη μανιοκατάθλιψή μου, είναι ωραία εδώ, κι ας μην ακούγεται εύηχη η λέξη!
Αμοιβαία εμπιστοσύνη. Ναί, οκ. Αν εξαιρέσεις ότι είμαι ψυχασθενής και είναι ψυχίατρος, όλα καλά. Δεν ξέρω τί γνώμη έχουν οι ψυχίατροι για τους ψυχικά ασθενείς, αν τους αντιπαθούν, αν τους φοβούνται, αν τους λυπούνται, εγώ πάντως τους ψυχιάτρους και τους αντιπαθώ και τους λυπάμαι και τους φοβάμαι... Όλους εκτός από τον δικό μου (και αυτή την τελευταία πρόταση την έγραψα σε περίπτωση που τύχει να το διαβάσει κάποια στιγμή!) Τους αντιπαθώ γιατί όπως είπα και στο προηγούμενο post, καταδέχονται να λέγονται ψυχίατροι και να μας αποκαλούν ψυχασθενείς, ενώ δεν ξέρουν καν αν υπάρχει ψυχή και αν ξέρουν, δεν ξέρουν αν είναι δυνατόν αυτό που λέμε ψυχή να νοσεί... Τί πας να θεραπεύσεις τότε, κάτι που ή δεν υπάρχει ή, αν υπάρχει, δε νοσεί; Σε μισώ γιατί είσαι ψεύτης και με κοροϊδεύεις μπροστά στα μάτια μου, με λες ψυχικά ασθενή ενώ ξέρεις ότι αυτό που δεν πάει καλά είναι κάτι μέσα στον εγκέφαλο... Σε φοβάμαι γιατί μπορείς οποιαδήποτε στιγμή να αποφανθείς ότι δεν έχω σώας τας φρένας, ότι είμαι επικίνδυνη για τον εαυτό μου και για τους γύρω μου και με μία υπογραφή να μου στερήσεις δικαιώματα και ελευθερίες κλείνοντάς με για θεραπεία σε ψυχιατρική πτέρυγα νοσοκομείου, ακόμα και χωρίς τη θέλησή μου... Σε φοβάμαι γιατί μπορείς να με ποτίζεις με ψυχοφάρμακα- ναρκωτικά για όλη την υπόλοιπη ζωή μου, αδιαφορώντας για παρενέργειες και ποιότητα ζωής μου και κοιτώντας μόνο πώς θα γεμίσεις την τσέπη σου από τις φαρμακευτικές εταιρείες των οποίων τα σκευάσματα προωθείς... Σε λυπάμαι γιατί μετά από όλα αυτά, καταφέρνεις να κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια, και όχι μόνο αυτό, αλλά να αισθάνεσαι και ότι προσφέρεις πολύτιμες υπηρεσίες στους ασθενείς σου και στο κοινωνικό σύνολο, είσαι και περήφανος για τον εαυτό σου δηλαδή! Μπράβο σου μάγκα, τα κατάφερες, σκότωσες τη συνείδησή σου! Δε μπορείς να φανταστείς πόσο σε λυπάμαι γι'αυτό... Κατάφερες ήδη να γίνεις λιγότερο άνθρωπος, γιατί ο άνθρωπος χωρίς συνείδηση-εκτός από ασυνείδητος- γίνεται και απάνθρωπος... Για την ακρίβεια, σε λυπάμαι τόσο πολύ, που σε συγχωρώ για όλα τα προηγούμενα, κι ας τα κάνεις προς όφελός σου και εις βάρος μου... Μονόπλευρη αποκλειστικότητα. Ναί, ένας ψυχίατρος μπορεί να βλέπει πολλούς ασθενείς, αλλά ένας ασθενής μόνο έναν ψυχίατρο... Οκ, κι εγώ το προτιμώ έτσι γιατί αλλιώς δεν θα προλάβαινα να τρέχω από τον ένα ψυχίατρο στον άλλον, εκτός αν το κάναμε ομαδικό (καλή ιδέα, ε; Ένας ασθενής στο ίδιο δωμάτιο με πέντε γιατρούς, αυτό θα πεί group therapy/orgy!) Ο γιατρός έχει την ευθύνη, αλλά ο ασθενής θα υποστεί τις συνέπειες (μιας λάθος εκτίμησησς/λάθος δοσολογίας/λάθος συνδυασμού φαρμακων που δεν ταιριάζει στον ασθενή). Όχι, αφού οι συνέπειες θα είναι όλες δικές μου, ενημέρωσέ με για όλες τις πιθανές λύσεις και πιθανότητες, ώστε να έχω εγώ και την ευθύνη και να παίρνω τις απόφάσεις για το αν, πότε και τί φάρμακα θα πάρω. Σε μισώ. Σε χρειάζομαι. Δε θέλω να σε μισώ. Δε θέλω να σε χρειάζομαι. Θέλω να είμαστε σύμμαχοι και όχι αντίπαλοι, οι συνεδρίες μας να γίνονται σε μία ωραία καφετέρια με φυτά και απαλή μουσική και να καθόμαστε δίπλα δίπλα, όχι απέναντι ο ένας από τον άλλο σε ένα απρόσωπο, άχρωμο γραφείο. Μπορώ;
Την αγαπώ. Τη λατρεύω. Τη μισώ. Τη σιχαίνομαι. Όλα αυτά μαζί. Κάποτε και όλα μαζί ταυτόχρονα. Είναι η καλύτερή μου φίλη και ο χειρότερος εφιάλτης μου. Δε θέλω να ζήσω χωρίς αυτήν. Δεν έχω μάθει να ζώ χωρίς αυτήν. Με έχει ανεβάσει εκεί που "φυσιολογικός" άνθρωπος δεν ανέβηκε ποτέ χωρίς ναρκωτικά. Με έχει ρίξει εκεί που ποτέ "φυσιολογικός" άνθρωπος δεν έχει καταδυθεί χωρίς κάποιο εξωτερικό, ισχυρά δυσάρεστο ερέθισμα. Η διπολική συναισθηματική διαταραχή. Το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο που της δώσανε οι managers της όταν είδαν ότι το αρχικό της όνομα, μανιοκαταθλιπτική ψύχωση, δεν ήταν ιδιαίτερα εύηχο. Ψύχωση. Ψυχική ασθένεια. Ψυχασθένεια. Ψυχικά ασθενής. Ψυχασθενής. Ψυχασθενώ; Η ψυχή. Ακόμα και αρκετοί ψυχίατροι- βλέπε Yalom- πιστεύουν ότι η ψυχή παύει να υπάρχει με την έλευση του θανάτου. Υπήρχε άραγε γι'αυτούς από πριν; Ή μήπως με τον όρο ψυχή εννοούνε το μυαλό, τον εγκέφαλο, τη νοημοσύνη, τη διαύγεια, τη νοητική δραστηριότητα, ή τέλος πάντων ένα συνδυασμό των παραπάνω; Οι υπόλοιποι ψυχίατροι πιστεύουν άραγε πως η ψυχή είναι άϋλη και άφθαρτη, υπήρχε πριν από το σώμα και θα συνεχίσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να υπάρχει και μετά; Αν είναι όντως η ψυχή άϋλη και άφθαρτη, πώς γίνεται να νοσεί; Και αν δε νοσεί στην πραγματικότητα η ψυχή, αλλά ο εγκέφαλος ως όργανο του σώματος, πώς καταδέχονται όλοι αυτοί να αποκαλούνται ψυχίατροι, ψυχολόγοι, ψυχοθεραπευτές, ψυχαναλυτές, και δεν έχουν ακόμα σκίσει τα πτυχία τους; Ψυχοφάρμακα. Το ίδιο τροπάρι από την αρχή. Γίνεται η ύλη (το "ψυχο"φάρμακο) να επιδρά σε κάτι άυλο (στην ψυχή;)... Μπορούν να μας σκλαβώσουν το σώμα με ιμάντες και ζουρλομανδύες, ακόμα και ακούσιο εγκλεισμό ("νοσηλεία" σε κλινική), μπορούν να μας καταστείλουν ακόμα και το μυαλό, την ικανότητα να σκεφτόμαστε καθαρά, με τα ναρκωτικά που μας συνταγογραφούν δωρεάν και εφ'όρου ζωής, αλλά την ΨΥΧΗ δε βρέθηκε το φάρμακο/το μέσο που θα μας την υποτάξει ακόμα... Δυστυχώς για εκείνους που θα το ήθελαν, ευτυχώς για εμάς που ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ ΑΚΟΜΑ...
