Προσωπικό Δημόσιο Ημερολόγιο, Ημέρα 1η.
Ψάχνοντας να βρω ζελοτέιπ για να κολλήσω στον τοίχο την αφίσα της χθεσινής συναυλίας των Απροσάρμοστων στο Κύτταρο (δε βρήκα), ανακάλυψα χωμένο σε μια κασετίνα έναν αναπτήρα με τη λέξη ROMA επάνω.
Έπρεπε να τον είχα πετάξει. Πιθανόν να μου τον είχε πάρει ο ίδιος, πιο πιθανόν να τον είχα πάρει εγώ η ίδια για να θυμάμαι το ταξίδι στη Ρώμη. Το είχα διαγράψει εντελώς μέχρι να δω τον αναπτήρα, μέχρι που με ρώτησε κάποια πριν μερικές ημέρες αν έχω ταξιδέψει εκτός Ελλάδας και της απάντησα "Μόνο Γαλλία είχαμε πάει με το σχολείο..."!
Έμεινα, λοιπόν, ώρα να κοιτάζω τον αναπτήρα και να προσπαθώ να θυμηθώ πώς βρέθηκε στα χέρια μου- τον είχα πάρει από εκεί, ως αναμνηστικό; τον είχα πάρει από Ελλάδα, για να θυμάμαι ότι κάποτε πήγα κι εγώ στη Ρώμη; μου τον έκανε δώρο επειδή μου είχε τελειώσει ο αναπτήρας...;
Ναι, λοιπόν, βρέθηκα κι εγώ στη Ρώμη. Για λίγες μέρες, ένα χειμώνα με βαριά κατάθλιψη όπως κάθε χειμώνα σχεδόν... Φέτος παραδόξως τη γλύτωσα, ίσως επειδή άργησε να χαλάσει ο καιρός... Δε λέω ότι είμαι καλά, μια υπομανία μου έχει μείνει από το καλοκαίρι, αλλά σε ελεγχόμενο βαθμό...
Ο αναπτήρας, λοιπόν, μου θύμισε τη Ρώμη και η Ρώμη εκείνο το συντριβάνι που ρίχνουν όλοι νομίσματα και κάνουν ευχές, πώς να το λένε άραγε, είναι η Fontana di Trevi?
Ναι, βρέθηκα κι εγώ εκεί, στο συντριβάνι που όλοι έριχναν νομίσματα και έκαναν ευχές, και όχι, δεν έριξα νόμισμα, όχι, δεν έκανα ευχή, κι ας έπνεε τα λοίσθια η σχέση μου, κι ας μην το ήθελα αυτό, ήξερα ότι το Σύμπαν ήδη γέλαγε μαζί μου και δε θα του έδινα την ευκαιρία να ξεκαρδιστεί βλέποντάς με να ρίχνω ένα νόμισμα και να κάνω μια ευχή νομίζοντας- ελπίζοντας ότι θα πραγματοποιηθεί... Όχι Σύμπαν, δε θα προσπαθήσω να σε εξευμενίσω με νομίσματα στα συντριβάνια και ευχές, σε γράφω στα αρχίδια μου όσο με γράφεις και εσύ, ότι είναι να γίνει θα γίνει έτσι κι αλλιώς, καλύτερα να προετοιμάζομαι γι'αυτό παρά να τρέφω ψεύτικες ελπίδες, bring it on...
Τελικά τι είναι πιο μοιρολατρικό δεν ξέρω- να ρίχνεις το νόμισμα στο συντριβάνι έχοντας την κρυφή ελπίδα ότι η ευχή σου μπορεί και να πραγματοποιηθεί, ή να μη μπαίνεις καν στον κόπο ξέροντας ότι είναι μάταιο και πως ότι είναι να γίνει θα γίνει... Μάλλον το δεύτερο, και μάλλον μίλαγε και η κατάθλιψη... Εννοείται πως κάθε σοβαρός,ορθολογικός άνθρωπος δε θα σκεφτόταν καν να ρίξει νόμισμα σε συντριβάνι και δε θα έμπαινε σε τέτοιο δίλημμα, αλλά τώρα μιλάμε για μένα και όχι για κάποιο λογικό άτομο!
Αυτά για σήμερα, Το τραγούδι υπάρχει περίπτωση να το έχω ξαναβάλει, αλλά αυτό θέλω για σήμερα, τι να κάνουμε...
https://www.youtube.com/watch?v=dXkR1fTreI0
Ψάχνοντας να βρω ζελοτέιπ για να κολλήσω στον τοίχο την αφίσα της χθεσινής συναυλίας των Απροσάρμοστων στο Κύτταρο (δε βρήκα), ανακάλυψα χωμένο σε μια κασετίνα έναν αναπτήρα με τη λέξη ROMA επάνω.
Έπρεπε να τον είχα πετάξει. Πιθανόν να μου τον είχε πάρει ο ίδιος, πιο πιθανόν να τον είχα πάρει εγώ η ίδια για να θυμάμαι το ταξίδι στη Ρώμη. Το είχα διαγράψει εντελώς μέχρι να δω τον αναπτήρα, μέχρι που με ρώτησε κάποια πριν μερικές ημέρες αν έχω ταξιδέψει εκτός Ελλάδας και της απάντησα "Μόνο Γαλλία είχαμε πάει με το σχολείο..."!
Έμεινα, λοιπόν, ώρα να κοιτάζω τον αναπτήρα και να προσπαθώ να θυμηθώ πώς βρέθηκε στα χέρια μου- τον είχα πάρει από εκεί, ως αναμνηστικό; τον είχα πάρει από Ελλάδα, για να θυμάμαι ότι κάποτε πήγα κι εγώ στη Ρώμη; μου τον έκανε δώρο επειδή μου είχε τελειώσει ο αναπτήρας...;
Ναι, λοιπόν, βρέθηκα κι εγώ στη Ρώμη. Για λίγες μέρες, ένα χειμώνα με βαριά κατάθλιψη όπως κάθε χειμώνα σχεδόν... Φέτος παραδόξως τη γλύτωσα, ίσως επειδή άργησε να χαλάσει ο καιρός... Δε λέω ότι είμαι καλά, μια υπομανία μου έχει μείνει από το καλοκαίρι, αλλά σε ελεγχόμενο βαθμό...
Ο αναπτήρας, λοιπόν, μου θύμισε τη Ρώμη και η Ρώμη εκείνο το συντριβάνι που ρίχνουν όλοι νομίσματα και κάνουν ευχές, πώς να το λένε άραγε, είναι η Fontana di Trevi?
Ναι, βρέθηκα κι εγώ εκεί, στο συντριβάνι που όλοι έριχναν νομίσματα και έκαναν ευχές, και όχι, δεν έριξα νόμισμα, όχι, δεν έκανα ευχή, κι ας έπνεε τα λοίσθια η σχέση μου, κι ας μην το ήθελα αυτό, ήξερα ότι το Σύμπαν ήδη γέλαγε μαζί μου και δε θα του έδινα την ευκαιρία να ξεκαρδιστεί βλέποντάς με να ρίχνω ένα νόμισμα και να κάνω μια ευχή νομίζοντας- ελπίζοντας ότι θα πραγματοποιηθεί... Όχι Σύμπαν, δε θα προσπαθήσω να σε εξευμενίσω με νομίσματα στα συντριβάνια και ευχές, σε γράφω στα αρχίδια μου όσο με γράφεις και εσύ, ότι είναι να γίνει θα γίνει έτσι κι αλλιώς, καλύτερα να προετοιμάζομαι γι'αυτό παρά να τρέφω ψεύτικες ελπίδες, bring it on...
Τελικά τι είναι πιο μοιρολατρικό δεν ξέρω- να ρίχνεις το νόμισμα στο συντριβάνι έχοντας την κρυφή ελπίδα ότι η ευχή σου μπορεί και να πραγματοποιηθεί, ή να μη μπαίνεις καν στον κόπο ξέροντας ότι είναι μάταιο και πως ότι είναι να γίνει θα γίνει... Μάλλον το δεύτερο, και μάλλον μίλαγε και η κατάθλιψη... Εννοείται πως κάθε σοβαρός,ορθολογικός άνθρωπος δε θα σκεφτόταν καν να ρίξει νόμισμα σε συντριβάνι και δε θα έμπαινε σε τέτοιο δίλημμα, αλλά τώρα μιλάμε για μένα και όχι για κάποιο λογικό άτομο!
Αυτά για σήμερα, Το τραγούδι υπάρχει περίπτωση να το έχω ξαναβάλει, αλλά αυτό θέλω για σήμερα, τι να κάνουμε...
https://www.youtube.com/watch?v=dXkR1fTreI0
