Ο νόμος είναι ιδιαίτερα ευνοϊκός με όλους εμάς τους ψυχασθενείς!
Όταν λένε "άστον αυτόν, έχει το ακαταλόγιστο"... το λένε για κάποιον ειρωνικά, θέλοντας να εννοήσουν ότι δεν έχει επίγνωση των πράξεών του, ή μάλλον ότι δεν ξέρει τί του γίνεται.
Για το τί ακριβώς λέει ο νόμος, παραπέμπω στην τρίτη σελίδα του πρώτου τεύχους του περιοδικού "Ψυχιατροδικαστική":
http://www.psych.gr/documents/psychiatrodikastiki/Issue01.pdf
Λέει λοιπόν ο συγγραφέας:
Τί κάνανε λοιπόν εδώ οι νομοθέτες; Είδανε ότι κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούσανε να ξεχωρίσουν το σωστό από το λάθος και τους αθωώσανε!
Είδανε ότι κάποιοι άλλοι, παρ'όλο που μπορούσανε να ξεχωρίσουν το σωστό από το λάθος, δεν μπορούσανε να συγκρατήσουνε τον εαυτό τους, they lost control, και... τους αθωώσανε κι αυτούς!
Συγκεκριμένα, στις παθήσεις όπου εφαρμόζεται ο μη καταλογισμός περιλαμβάνονται "όλες οι μορφές παραφροσύνης ή φρενοβλάβειας ή ολιγοφρένειας (ψυχώσεις, ψυχοπάθειες, νευρώσεις )."
"Τί;;; Και οι νευρώσεις; Μα... σχεδόν όλος ο πληθυσμός της χώρας έχει από μία νεύρωση!"
Περίμενε, σου έχω και καλύτερο... ο μη καταλογισμός μπορεί να εφαρμοστεί ακόμα και σε... ψυχικά υγιείς, αρκεί να μπορέσουν να αποδείξουν ότι τη στιγμή που τέλεσαν το έγκλημα, έπασχαν ΠΑΡΟΔΙΚΩΣ από κάποια ψυχική διαταραχή!
Δε με πιστεύεις; Άρθρο 34 ΠΚ, παράγραφος Δ:
Οι μόνοι που δε σώζονται με τίποτα, είναι όσοι βρέθηκαν σκόπιμα σε κατάσταση μέθης!
Από το Άρθρο 36, ΠΚ:
...Δηλαδή, ένας αλκοολικός, που και ψυχικά ασθενής είναι (εφόσον ο αλκοολισμός θεωρείται ψυχική ασθένεια, όποιος δε με πιστεύει ας ρωτήσει ένα γιατρό)... θα έχει καταλογισμό, ενώ ένας νευρωτικός θα έχει το ακαταλόγιστο;
Επίσης, ένας ψυχικά υγιής θα μπορεί να ισχυριστεί ότι ήταν... παροδικά ψυχικά ασθενής και να αθωωθεί;
Όσο για τον ψυχικά ασθενή... (εμένα δηλαδή), ξέρω ήδη ότι έχω το ακαταλόγιστο, οπότε αν μου έρθει η παρόρμηση να σε σκοτώσω, δε θα με κρατήσει ο φόβος της τιμωρίας... αυτό που θα σε σώσει θα είναι η συνείδησή μου- αν έχω και αν δε μου έχεις κάνει κάτι τόσο κακό, ώστε ακόμα και η συνείδησή μου να μου υπαγορεύει να σε σκοτώσω!
Τί εννοεί ο ποιητής;
Εννοώ ότι αισθάνομαι αδικημένη... Σίγουρα κάποιος θα απορούσε με αυτή τη δήλωση, αλλά προτιμώ να μην έχω το ακαταλόγιστο.
Πρώτον, γιατί έχοντάς το στο τσεπάκι, έχω ένα αντικίνητρο λιγότερο για να είμαι νομοταγής πολίτης...
Δεύτερον, επειδή οποιοσδήποτε εγκληματίσει, θα ισχυριστεί ότι δεν έχει/δεν είχε σώας τας φρένας, άρα θα πάρει το ακαταλόγιστο, άρα θα μπει στις στατιστικές ως εγκληματίας ψυχικά ασθενής.
Κι ας μην είναι.
Και η πρώτη, και η δεύτερη υπόθεση, έχουν ένα επικίνδυνο για μένα αποτέλεσμα: αυξάνουν πλασματικά τα ποσοστά εγκληματικότητας των ψυχικά ασθενών σε σχέση με τους ψυχικά υγιείς!
Θα μου πείς, "Καλά, για το δεύτερο το δέχομαι, αλλά το πρώτο γιατί λες ότι αυξάνει τα ποσοστά πλασματικά; Αφού όντως οι εγκληματίες της πρώτης κατηγορίας θα είναι όντως ψυχικά ασθενείς!"
Ναί, αλλά... αυτοί οι ψυχικά ασθενείς, θα είχανε διαπράξει έγκλημα, αν δεν είχαν το ακαταλόγιστο;
Να το θέσω αλλιώς... το ότι διέπραξαν έγκλημα, ήταν συνέπεια της ψυχικής τους ασθένειας, ή του γεγονότος ότι είχαν το μη καταλογισμό (το ακαταλόγιστο δηλαδή);
Και να το ξαναθέσω αλλιώς... αν ένας ψυχικά υγιής είχε το ακαταλόγιστο, ας πούμε για παράδειγμα, εμμμ... επειδή είναι βουλευτής, θα ήτανε περισσότερο ή λιγότερο επιρρεπής στο να διαπράξει έγκλημα; (Ναί, έγκλημα είναι και το οικονομικό έγκλημα, δεν αναφέρομαι μόνο στο φόνο!)
Άρα, ποιό είναι το συμπέρασμά μου;
Ότι θέλω ισότητα ακόμα και στην αντιμετώπιση από τη δικαιοσύνη!
Δε θέλω να έχω το μη καταλογισμό, μου κάνει κακό!
Δεν εννοώ φυσικά ότι με βάζει σε πειρασμό να κάνω έγκλημα, είμαι αρκετά ηθική και ευσυνείδητη από μόνη μου- πολλοί άλλοι όμως δεν είναι, και δεν αναφέρομαι στους συντρόφους ψυχικά ασθενείς, αλλά στην υπο-ομάδα των ३०० που έχουν τη βουλευτική ασυλία!
(Τώρα βέβαια, το ακαταλόγιστο θα μου φανεί πολύ χρήσιμο αν ένας από τους ३०० αποφασίσει να μου κάνει μήνυση για εξύβριση, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα!)
Αυτό που εννοώ είναι ότι ο μη καταλογισμός μου κάνει κακό με τον τρόπο που περιέγραψα παραπάνω... ανεβάζοντας τα ποσοστά εγκληματιών στην υπο-ομάδα των ψυχικά ασθενών σε σχέση με τα ποσοστά εγκληματιών στον υγιή πληθυσμό, συντηρεί την προκατάληψη, το στιγματισμό και τις διακρίσεις που υφίσταμαι ως ψυχικά ασθενής από τους συμπολίτες μου!
Αυτά είχα να πώ ως άτομο... τώρα, ως μέλος του κοινωνικού συνόλου, θα μιλήσω για το κακό που μπορεί να κάνει σε όλους μας ο μη καταλογισμός...
Ας πάρουμε πάλι ως υποθετική περίπτωση τον κύριο Γιάννη, ελεύθερο επαγγελματία 45 χρονών. Ο κύριος Γιάννης δεν ήθελε να υπηρετήσει στο στρατό, και έτσι πήρε το περιβόητο "τρελόχαρτο". Έχοντας πλέον τη διάγνωση αυτή και άρα το μη καταλογισμό, αποφασίζει να ασχοληθεί επαγγελματικά με τις μικροκλοπές και τη διακίνηση ναρκωτικών, ενώ αποπλανεί και ανήλικες κορασίδες που γνωρίζει στο διαδίκτυο.
Μια μέρα ο κύριος Γιάννης συλλαμβάνεται για διακίνηση ναρκωτικών και παιδεραστία, αλλά, έχοντας το μη καταλογισμό... αθωώνεται!
Τώρα, πες μου εσύ αν αυτό είναι δίκαιο και ακίνδυνο για το κοινωνικό σύνολο...
Υ.Γ.: Αν βρείς τον κύριο Γιάννη, πες μου πού είναι και θα του δείξω εγώ, μην ξεχνάς ότι έχω κι εγώ το μη καταλογισμό! Θα του κάνω ακριβώς ότι περιγράφει εδώ ο αγαπητός Zyklon B! Με διαφορετική σειρά όμως... πρώτα τα αντιπηκτικά, μετά τα τριμμένα γυαλιά και τέλος τα οργανοφωσφορικά, για να αρχίσει να ξερνάει και τα γυαλιά που έχει καταπιεί!Όταν λένε "άστον αυτόν, έχει το ακαταλόγιστο"... το λένε για κάποιον ειρωνικά, θέλοντας να εννοήσουν ότι δεν έχει επίγνωση των πράξεών του, ή μάλλον ότι δεν ξέρει τί του γίνεται.
Για το τί ακριβώς λέει ο νόμος, παραπέμπω στην τρίτη σελίδα του πρώτου τεύχους του περιοδικού "Ψυχιατροδικαστική":
http://www.psych.gr/documents/psychiatrodikastiki/Issue01.pdf
Λέει λοιπόν ο συγγραφέας:
"Στην ιστορική εξέλιξη της έννοιας και του τρόπου απονομής της δικαιοσύνης ένας από τους σημαντικότερους σταθμούς είναι η δημόσια αναγνώριση, ότι ορισμένοι δράστες εγκλημάτων δεν έχουν ευθύνη για τις πράξεις τους και δεν πρέπει να τιμωρούνται. Η διαπίστωση της ανευθυνότητας του δράστη είχε ως επακόλουθο να μη του καταλογίζεται η πράξη και να απαλλάσσεται από κάθε ποινή.
Μερικές νομοθεσίες έφθασαν στο σημείο να καταργούν τον «άδικο χαρακτήρα» της πράξης, δηλαδή όχι μόνο ο δράστης ήταν ανεύθυνος, αλλά δεν υπήρξε καν έγκλημα."
Τί κάνανε λοιπόν εδώ οι νομοθέτες; Είδανε ότι κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούσανε να ξεχωρίσουν το σωστό από το λάθος και τους αθωώσανε!
Είδανε ότι κάποιοι άλλοι, παρ'όλο που μπορούσανε να ξεχωρίσουν το σωστό από το λάθος, δεν μπορούσανε να συγκρατήσουνε τον εαυτό τους, they lost control, και... τους αθωώσανε κι αυτούς!
Συγκεκριμένα, στις παθήσεις όπου εφαρμόζεται ο μη καταλογισμός περιλαμβάνονται "όλες οι μορφές παραφροσύνης ή φρενοβλάβειας ή ολιγοφρένειας (ψυχώσεις, ψυχοπάθειες, νευρώσεις )."
"Τί;;; Και οι νευρώσεις; Μα... σχεδόν όλος ο πληθυσμός της χώρας έχει από μία νεύρωση!"
Περίμενε, σου έχω και καλύτερο... ο μη καταλογισμός μπορεί να εφαρμοστεί ακόμα και σε... ψυχικά υγιείς, αρκεί να μπορέσουν να αποδείξουν ότι τη στιγμή που τέλεσαν το έγκλημα, έπασχαν ΠΑΡΟΔΙΚΩΣ από κάποια ψυχική διαταραχή!
Δε με πιστεύεις; Άρθρο 34 ΠΚ, παράγραφος Δ:
Η διατάραξη της συνείδησης συνεπάγεται στέρηση της συνείδησης των ενεργειών, από τον κατά τα άλλα υγιή διανοητικώς δράστη. Στη διατάραξη της συνείδησης συγκαταλέγονται όλες οι ψυχικές διαταραχές που δεν πηγάζουν από παθολογική αίτια του εγκεφάλου, αλλά εμφανίζονται σε καταρχήν ψυχικώς υγιή άτομα και είναι εξ ορισμού παροδικές.
Οι μόνοι που δε σώζονται με τίποτα, είναι όσοι βρέθηκαν σκόπιμα σε κατάσταση μέθης!
Από το Άρθρο 36, ΠΚ:
Η διάταξη της προηγούμενης παραγράφου δεν εφαρμόζεται στην περίπτωση της υπαίτιας μέθης.
...Δηλαδή, ένας αλκοολικός, που και ψυχικά ασθενής είναι (εφόσον ο αλκοολισμός θεωρείται ψυχική ασθένεια, όποιος δε με πιστεύει ας ρωτήσει ένα γιατρό)... θα έχει καταλογισμό, ενώ ένας νευρωτικός θα έχει το ακαταλόγιστο;
Επίσης, ένας ψυχικά υγιής θα μπορεί να ισχυριστεί ότι ήταν... παροδικά ψυχικά ασθενής και να αθωωθεί;
Όσο για τον ψυχικά ασθενή... (εμένα δηλαδή), ξέρω ήδη ότι έχω το ακαταλόγιστο, οπότε αν μου έρθει η παρόρμηση να σε σκοτώσω, δε θα με κρατήσει ο φόβος της τιμωρίας... αυτό που θα σε σώσει θα είναι η συνείδησή μου- αν έχω και αν δε μου έχεις κάνει κάτι τόσο κακό, ώστε ακόμα και η συνείδησή μου να μου υπαγορεύει να σε σκοτώσω!
Τί εννοεί ο ποιητής;
Εννοώ ότι αισθάνομαι αδικημένη... Σίγουρα κάποιος θα απορούσε με αυτή τη δήλωση, αλλά προτιμώ να μην έχω το ακαταλόγιστο.
Πρώτον, γιατί έχοντάς το στο τσεπάκι, έχω ένα αντικίνητρο λιγότερο για να είμαι νομοταγής πολίτης...
Δεύτερον, επειδή οποιοσδήποτε εγκληματίσει, θα ισχυριστεί ότι δεν έχει/δεν είχε σώας τας φρένας, άρα θα πάρει το ακαταλόγιστο, άρα θα μπει στις στατιστικές ως εγκληματίας ψυχικά ασθενής.
Κι ας μην είναι.
Και η πρώτη, και η δεύτερη υπόθεση, έχουν ένα επικίνδυνο για μένα αποτέλεσμα: αυξάνουν πλασματικά τα ποσοστά εγκληματικότητας των ψυχικά ασθενών σε σχέση με τους ψυχικά υγιείς!
Θα μου πείς, "Καλά, για το δεύτερο το δέχομαι, αλλά το πρώτο γιατί λες ότι αυξάνει τα ποσοστά πλασματικά; Αφού όντως οι εγκληματίες της πρώτης κατηγορίας θα είναι όντως ψυχικά ασθενείς!"
Ναί, αλλά... αυτοί οι ψυχικά ασθενείς, θα είχανε διαπράξει έγκλημα, αν δεν είχαν το ακαταλόγιστο;
Να το θέσω αλλιώς... το ότι διέπραξαν έγκλημα, ήταν συνέπεια της ψυχικής τους ασθένειας, ή του γεγονότος ότι είχαν το μη καταλογισμό (το ακαταλόγιστο δηλαδή);
Και να το ξαναθέσω αλλιώς... αν ένας ψυχικά υγιής είχε το ακαταλόγιστο, ας πούμε για παράδειγμα, εμμμ... επειδή είναι βουλευτής, θα ήτανε περισσότερο ή λιγότερο επιρρεπής στο να διαπράξει έγκλημα; (Ναί, έγκλημα είναι και το οικονομικό έγκλημα, δεν αναφέρομαι μόνο στο φόνο!)
Άρα, ποιό είναι το συμπέρασμά μου;
Ότι θέλω ισότητα ακόμα και στην αντιμετώπιση από τη δικαιοσύνη!
Δε θέλω να έχω το μη καταλογισμό, μου κάνει κακό!
Δεν εννοώ φυσικά ότι με βάζει σε πειρασμό να κάνω έγκλημα, είμαι αρκετά ηθική και ευσυνείδητη από μόνη μου- πολλοί άλλοι όμως δεν είναι, και δεν αναφέρομαι στους συντρόφους ψυχικά ασθενείς, αλλά στην υπο-ομάδα των ३०० που έχουν τη βουλευτική ασυλία!
(Τώρα βέβαια, το ακαταλόγιστο θα μου φανεί πολύ χρήσιμο αν ένας από τους ३०० αποφασίσει να μου κάνει μήνυση για εξύβριση, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα!)
Αυτό που εννοώ είναι ότι ο μη καταλογισμός μου κάνει κακό με τον τρόπο που περιέγραψα παραπάνω... ανεβάζοντας τα ποσοστά εγκληματιών στην υπο-ομάδα των ψυχικά ασθενών σε σχέση με τα ποσοστά εγκληματιών στον υγιή πληθυσμό, συντηρεί την προκατάληψη, το στιγματισμό και τις διακρίσεις που υφίσταμαι ως ψυχικά ασθενής από τους συμπολίτες μου!
Αυτά είχα να πώ ως άτομο... τώρα, ως μέλος του κοινωνικού συνόλου, θα μιλήσω για το κακό που μπορεί να κάνει σε όλους μας ο μη καταλογισμός...
Ας πάρουμε πάλι ως υποθετική περίπτωση τον κύριο Γιάννη, ελεύθερο επαγγελματία 45 χρονών. Ο κύριος Γιάννης δεν ήθελε να υπηρετήσει στο στρατό, και έτσι πήρε το περιβόητο "τρελόχαρτο". Έχοντας πλέον τη διάγνωση αυτή και άρα το μη καταλογισμό, αποφασίζει να ασχοληθεί επαγγελματικά με τις μικροκλοπές και τη διακίνηση ναρκωτικών, ενώ αποπλανεί και ανήλικες κορασίδες που γνωρίζει στο διαδίκτυο.
Μια μέρα ο κύριος Γιάννης συλλαμβάνεται για διακίνηση ναρκωτικών και παιδεραστία, αλλά, έχοντας το μη καταλογισμό... αθωώνεται!
Τώρα, πες μου εσύ αν αυτό είναι δίκαιο και ακίνδυνο για το κοινωνικό σύνολο...
Υ.Γ.2: Φίλτατη Zyklon, αν δεις αυτό το κείμενο, είσαι ελεύθερη να σχολιάσεις τί θα συνέβαινε στον κύριο Γιάννη μετά την τριπλή φόλα που θα τον τάιζα...
I can only imagine!
Υ.Γ.3: Παρά τα πιθανά λάθη που ενέχουν τα ποσοστά "ψυχοπαθών δολοφόνων" στις έρευνες... ή μάλλον, ακόμα και με αυτά τα λάθη, τα αποτελέσματα είναι πάλι υπέρ μας (υπέρ των ψυχικά ασθενών, εννοώ). Υπάρχουν μελέτες που καταρρίπτουν το μύθο του "σχιζοφρενή δολοφόνου με το πριόνι", του "επικίνδυνου ψυχασθενή" και πάει κλαίγοντας, αλλά με αυτό το θέμα θα ασχοληθώ κάποια άλλη φορά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου