12 months, 12 moods... 12 colours!

Έχω παρατηρήσει εδώ και χρόνια ότι η διάθεσή μου αλλάζει ανάλογα με την εποχή του χρόνου, τον καιρό, την ηλιοφάνεια, τη θερμοκρασία, τις φάσεις της σελήνης και τα επίπεδα ηφαιστειακής τέφρας στην ατμόσφαιρα...

Σήμερα θα προσπαθήσω να προσδιορίσω χοντρικά, τις διακυμάνσεις της διάθεσής μου ανάλογα με το μήνα του χρόνου και, ναι, θα τις χρωματίσω! Θα διαλέξω αυθαίρετα ένα χρώμα που νομίζω ότι τους ταιριάζει και θα τους το δώσω...

Ποιόν ενδιαφέρει αυτό; Κανέναν!
Τότε, γιατί θα το κάνω; Έτσι, γιατί μπορώ!
Και αφού απαντήσαμε τα δύο θεμελιώδη ερωτήματα της ύπαρξης του post, πάμε στο κυρίως θέμα...

Σεπτέμβριος: στην αρχή σκέφτηκα να αρχίσω από τους ανοιξιάτικους μήνες, τότε που εγώ και η φύση αρχίζουμε να ξυπνάμε από τη χειμερία νάρκη μας, αλλά τελικά αποφάσισα να αρχίσω από το μήνα που άρχισαν όλα (όλα= η ζωή μου), το γενέθλιο μήνα μου, το Σεπτέμβριο...
Αγαπημένος κατά τα άλλα λόγω γενεθλίων, αλλά και με τη γλυκιά νοσταλγία του τέλους του καλοκαιριού, την κούραση από την υπερδραστηριότητα των προηγούμενων μηνών, και- αν στους προηγούμενους μήνες είχα αποθρασυνθεί εντελώς- η εγκατάσταση των πρώτων τύψεων, ενοχών και αισθημάτων αυτοτιμωρίας που θα με συνοδεύουν καθ'όλη τη διάρκεια του χειμώνα...
Αρχίζω να κλείνομαι, να περιορίζω τις εξόδους, να μπαίνω σε sleep mode...
Χρώμα: ανοιχτό γαλάζιο (της κουβερτούλας για νεογέννητα αγοράκια).

Οκτώβριος: Τα πράγματα αρχίζουν και δυσκολεύουν, η βροχή μου τη σπάει και η συννεφιά μου ρίχνει τη διάθεση, την ενεργητικότητα και την όρεξη για ζωή... Είμαι μονίμως κουρασμένη, οι ώρες του ύπνου μου αυξάνονται αλλά και πάλι το πρωί με δυσκολία σηκώνομαι από το κρεβάτι- όταν χρειάζεται, γιατί αν δε χρειάζεται, δε σηκώνομαι...
Κλείνομαι ακόμα περισσότερο, μπορώ να διαβάζω, να βλέπω ταινίες, αντλώ κάποια ευχαρίστηση από αυτές τις διαδικασίες αλλά το γενικότερο συναίσθημα παραμένει δυσάρεστο.
Χρώμα: γκρίζο, μουντό, του συννεφιασμένου και νεφώδους "αττικού ουρανού".

Νοέμβριος: Τώρα δεν είμαι απλά κουρασμένη, αλλά εξαντλημένη! Κοιμάμαι ακόμα περισσότερο, και το βράδυ αλλά και τα μεσημέρια, παρασκευοσαββατοκύριακα δε, σερί, αλλά όταν σηκώνομαι από το κρεβάτι αισθάνομαι σα να έσκαβα όλο το προηγούμενο δωδεκάωρο... Δε μπορώ να πάρω τα πόδια μου και εκτός από αυτό, αισθάνομαι ξαφνικά ότι γέρασα- εκτιμώμενη ηλικία: σα γριά 87 χρονών, και αμα δω καμμιά γριά 87 χρονών να κάνει δουλειές, αισθάνομαι ακόμα πιο γριά... Δεν έχω όρεξη για ζωή, δεν έχω επιθυμία για ζωή, η ζωή μου φαίνεται ένα μαρτύριο, ένα βάρος, ένα βουνό το οποίο κουβαλάω στην πλάτη μου...
Τίποτα πια δε με ευχαριστεί, τίποτα δε με συγκινεί, αισθάνομαι ότι άνετα θα μπορούσα να γίνω καλόγρια γιατί δεν έχω καμμία όρεξη, διάθεση ή επιθυμία για σεξ- ούτε για φαγητό. Ούτε για γλυκό. Ούτε για τσιγάρο. Βασικά για τίποτα. Το μόνο που θέλω είναι να πεθάνω, ή να έρθει το καλοκαίρι...
Χρώμα: γκρίζο σκούρο, μολυβί.

Δεκέμβριος: Το δράμα του προηγούμενου μήνα συνεχίζεται, σε μεγαλύτερη ένταση. Το γεγονός ότι πλησιάζουν τα Χριστούγεννα δε βοηθάει καθόλου. Τα σιχαίνομαι τα Χριστούγεννα! Τα μισώ! Θα προτιμούσα να περάσω τα χριστούγεννα σε μια σπηλιά, αγκαλιά με μια αρκούδα σε χειμερία νάρκη και τα μικρά της, παρά ανάμεσα σε χαρούμενο και καλοντυμένο κόσμο- η αντίθεση της διάθεσης και της εμφάνισης όλων των υπόλοιπων ανθρώπων με τη δικιά μου τονίζει το mess I'm in- το μαύρο μου το χάλι δηλαδή- και με κάνει να αισθάνομαι (ακόμα πιο) μειονεκτικά απέναντί τους...

Χώρια που αυτός ο μήνας είναι γεμάτος από κοινωνικές επαφές, μερικές αναπόφευκτες- αναγκαστικές επισκέψεις, οικογενειακά τραπέζια, reunions και κάθε είδους τυχαίες ή μη συναντήσεις- όχι ότι αυτό είναι κάτι κακό γενικά, αλλά εκείνο το μήνα που είμαι στα πιο κάτω μου και δε θέλω να βλέπω κανέναν ούτε να μιλάω σε κανέναν, εκείνο το μήνα που με πιάνει στον εντονότερο βαθμό της η αγοραφοβία μου... αποφάσισαν κάποιοι ρασοφόροι να τοποθετήσουν τη γέννηση του Χριστούλη μας! (Ο ίδιος μου έχει πεί ότι γεννήθηκε Μάρτιο και είναι Κριός, γι'αυτό και σας αποκαλεί όλους πρόβατα, αλλά μην πείτε πουθενά ότι σας το είπα αυτό, γιατί θα με κλείσουν στο φυσικό μου περιβάλλον- το ψυχιατρείο ντε! Όχι ότι θα πέρναγα άσχημα, αν δεν υπήρχαν οι ρουφιάνοι με τις άσπρες στολές και οι ασφαλίτες με τις άσπρες μπλούζες, θα πήγαινα και οικειοθελώς, μια χαρά θα τα περνάγαμε με τους υπόλοιπους σύντρολλους, αλλά αυτοί οι εισβολείς θέλουν να εξαφανίσουν το είδος μας από το χάρτη, να μας κάνουν σαν και του λόγου τους...)
Αν έγραφα το Δεκέμβριο (σε πέντε μήνες από τώρα) την παράγραφο για το Δεκέμβριο, το ύφος θα ήταν τελείως διαφορετικό... τώρα δεν έχω μπει σε διάθεση Δεκεμβρίου, θα προσπαθήσω ωστόσο να την περιγράψω ως εξωτερικός παρατηρητής...

Το βουνό που κουβάλαγα στην πλάτη μου τον προηγούμενο μήνα, τώρα έχει γίνει οροσειρά και με έχει πλακώσει- πλέον δε σηκώνομαι από το κρεβάτι ούτε για τα απαραίτητα, χάνω δουλειές, υποχρεώσεις, ραντεβού- ακόμα και τα ραντεβού με το γιατρό μου, τα οποία τον υπόλοιπο χρόνο τηρώ ευλαβικά...
Αν το Νοέμβριο αισθανόμουν 87 χρονών, το Δεκέμβριο αισθάνομαι ήδη πεθαμένη, μια μούμια, ένα νεκρό μυαλό μέσα σε ένα ζωντανό σώμα... Παραμελώ όχι μόνο την εμφάνισή μου, αλλά πλέον και τη σωματική μου υγιεινή- αν κάνω ένα ολόκληρο μπάνιο αυτό το μήνα, θα είναι κατόρθωμα...
Το ένα μπάνιο του μήνα αυτού το κάνω αναγκαστικά παραμονή Χριστουγέννων, που έρχεται κόσμος στο σπίτι και δε θέλω να βρωμάω...
Τα βλέπω όλα μαύρα, κυριολεκτικά, τα χρώματα έχουν χάσει τη ζωντάνια τους για κάποιο λόγο (μάλλον επειδή έχω καιρό να καθαρίσω τα γυαλιά μου), δε βρίσκω ευχαρίστηση σε τίποτα, δε μπορώ να συγκεντρωθώ όσο απαιτείται για να διαβάσω ένα βιβλίο, ούτε έχω το κουράγιο να δω μια ταινία- με παίρνει ο ύπνος πριν τη μέση, όσο γαμάτη και να είναι. Όσο για έρωτα/σεξ; Ούτε λόγος, τώρα εκτός από αδιάφορο, μου φαίνεται και βρώμικο, ανήθικο, αηδιαστικό... απωθητικό, δυσάρεστο- το αντιλαμβάνομαι ως πράξη βίας, ως σωματική κακοποίηση, ως παραβίαση του ιδιωτικού μου κόσμου και του ζωτικού μου χώρου- είπαμε, κρατάω αποστάσεις, και παίρνω τη φράση αυτή και την πηγαίνω σε ένα τελείως διαφορετικό επίπεδο...

Δε θέλω να με βλέπει κόσμος επειδή ντρέπομαι, και ντρέπομαι επειδή αισθάνομαι ένα σκουπίδι, ένα τίποτα, δεν έπρεπε να υπάρχω, δεν προσφέρω τίποτα πουθενά, μόνο πιάνω χώρο και καταναλώνω χρήματα που δε μου ανήκουν, ταλαιπωρώ τους γύρω μου απλά και μόνο με την παρουσία μου- και σα να μην έφταναν όλα αυτά, ακόμα και με το να αναπνέω βλάπτω το περιβάλλον εκπνέοντας διοξείδιο του άνθρακα!

Προσπαθώ να ξεφύγω από όλες αυτές τις σκέψεις βρίσκοντας καταφύγιο στον ύπνο, αλλά ακόμα και εκεί δεν τα καταφέρνω- βλέπω εφιάλτες και ξυπνάω τρέμοντας και με την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά.

Έτσι, κάνω το next best thing στον ύπνο- ξαπλώνω, κουκουλώνομαι με την κουβέρτα μου και κάνω πως κοιμάμαι, ενώ φαντασιώνομαι τη στιγμή του θανάτου μου και αναζητώ τον πιο ανώδυνο τρόπο επίτευξής του...

Χρώμα: Πίσσα μαύρο, της αβύσσου... (πού ξέρω πώς είναι το χρώμα της αβύσσου; την ατενίζω κάθε Δεκέμβριο!)

Κάπου εδώ ένας φυσιολογικός άνθρωπος θα συνειδητοποιούσε ότι το θέμα πήρε τεράστια έκταση και θα αποφάσιζε να το κλείσει εδώ για σήμερα και να επανέλθει με δεύτερο, ισως και τρίτο μέρος- κάποιος άλλος, όχι εγώ, γιατί ξέρω ότι αν το κάνω αυτό δε θα επανέλθω ποτέ με δεύτερο και τρίτο μέρος, ακριβώς όπως έχει γίνει όλες τις προηγούμενες φορές που είπα ότι θα επανέλθω σε ένα θέμα...
Ξέρω ότι όποιος κι αν διαβάζει ακόμα, θα σταματήσει κάπου εδώ- καταλαβαίνω, κι εγώ κάπου εδώ θα σταματούσα να διαβάζω, no hard feelings, έλα ξανά όποτε θέλεις, το κείμενο εδώ θα είναι!
Οπότε, συνεχίζω!

Ιανουάριος: Το ότι ξεκίνησε ένας καινουριος χρόνος με φορτώνει με περισσότερες προσδοκίες, ευθύνες και αυτο-επιβαλλόμενες υποχρεώσεις, κάτι που προσδίδει στη θλίψη μου και μια εσσάνς άγχους, τρόμου, ανησυχίας, πανικού...
Έχω ταχυκαρδίες χωρίς προφανή λόγο, οι εφιάλτες αυξάνονται, η ζωή συνεχίζει να μην είναι ωραία, αλλά τουλάχιστον το άγχος αυτό με ξυπνάει από τη χειμερία νάρκη, μου δίνει μια εγρήγορση- αυτό δεν είναι πάντα καλό, έναν Ιανουάριο πριν κάμποσα χρόνια, ήταν -ίσως- το άγχος αυτό που μου έδωσε τη "δύναμη", που με κινητοποίησε, που με ώθησε, τέλος πάντων, να κάνω την πρώτη και μόνη μου απόπειρα... Αλλά γι'αυτή θα μιλήσω άλλη φορά (ξέρεις τί σημαίνει αυτό!)
Έτσι, αν και ο Ιανουάριος είναι επίσης δυσάρεστος και αγχώδης, έχει και εκείνη την καλή στιγμή της, την ηλιαχτίδα που διαπερνάει το σκοτάδι... τον εορτασμό της επετείου της αποτυχημένης μου απόπειρας- το γιορτάζω φυσικά, επειδή αν είχε πετύχει δε θα ήμουνα εδώ και θέλω να είμαι εδώ- αυτό που δε θέλω είναι να υποφέρω... γιορτάζω λοιπόν την αποτυχία μου ως επιτυχία- απότυχα να αποτύχω στη ζωή, ίσον πέτυχα να μείνω στη ζωή, η λογική του παραλόγου, το ξέρω...
Χρώμα: Το καφέ του σκατού, γιατι όλα είναι σκατά αυτόν το μήνα... επίσης από τη φράση "μου πηγε το σκατό στην κάλτσα", που περιγράφει ακριβώς το πώς αισθάνομαι την ώρα που προσπαθώ να ξυπνήσω από εφιάλτη...

Φεβρουάριος: Επιτέλους, φως στο τούνελ... Ακόμα η μελαγχολία και το άγχος είναι αρκετά έντονα, αλλά με παρηγορεί το γεγονός ότι οδεύουμε προς την άνοιξη... Αισθάνομαι χάλια, αλλά πλέον έχω κάτι να περιμένω (ότι σύντομα, θα αυξηθεί η ηλιοφάνεια και κατά συνέπεια θ'αρχίσω να αισθάνομαι καλύτερα), σφίγγω τα δόντια και κάνω υπομονή...
Το καρναβάλι και οι απόκριες σηματοδοτούν επίσημα το intro μου στην επόμενη φάση, την καλύτερη φάση...
Χρώμα: Ώχρα (μπορεί να είναι μουντό, αλλά ταυτόχρονα είναι και ζεστό).

Μάρτιος: Η επιστροφή. Κάνω το comeback μου στον κόσμο και στη ζωή- βγαίνω για καφέ, για ποτό, για φαγητό, για βόλτα, για ταινία, βλέπω κόσμο που είχα χάσει εδώ και μήνες, με βλέπει κόσμος στη γειτονιά που επειδή δε με είχε ξαναδεί νομίζει ότι είμαι εγώ εκείνη που μετακόμισε πρόσφατα...
Τα πουλάκια τραγουδάνε, οι πεταλούδες πετάνε, τα λουλούδια ανθίζουν κι εγώ το ίδιο!
Σιγά σιγά ξυπνάω από τη χειμερία νάρκη μου, είμαι ακόμα λίγο μουδιασμένη από τον ύπνο στην αρχή, αλλά ανθίζω, ξεδιπλώνω τα φτερά μου και τα αφήνω να λιαστούν...
Γελάω πιο συχνά, τρώω με όρεξη, παίρνω μερικά κιλά αλλά δε με νοιάζει, λούζομαι συχνότερα και προσέχω λίγο την εμφάνισή μου, μερικές φορές φτάνω ακόμα και στο σημείο να βάφομαι! Αρχίζω να απολαμβάνω και πάλι το σεξ, και μάλιστα να το επιδιώκω- in total harmony with nature... (Κουίζ: πόσα ονόματα γιαουρτιών χρησιμοποίησα στην παραπάνω φράση;)
Χρώμα: Πράσινο ανοιχτό, του φρέσκου βλαστού.

Απρίλιος: Όλα τα παραπάνω. Είναι γενικά ένας πολύ καλός και ισορροπημένος μήνας, δεν έχει εξάρσεις ούτε προς τα πάνω, ούτε προς τα κάτω. Η διάθεσή μου είναι "φυσιολογική", αισθάνομαι κι εγώ φυσιολογική, τόσο φυσιολογική που αναρωτιέμαι μήπως δεν είχα ποτέ διπολική διαταραχή, μήπως είχα λάθος διάγνωση και όλα τα προηγούμενα συμπτώματα ήταν απλά υπερβολικές αντιδράσεις, υστερίες, μήπως οφείλονταν σε άλλα αίτια, οπως προβλήματα με το θυρεοειδή ή με τις ορμόνες του φύλου...
Αισθάνομαι όμορφα που επιτέλους είμαι καλά, αλλά μέσα μου φωλιάζει ένα υποχθόνιο άγχος, ότι όπου νά'ναι έρχεται η αποσταθεροποίηση, ή ακόμα χειρότερα, ότι έρχεται κάτι πολύ κακό, ότι "this is the calm before the storm"...
Χρώμα: Ροζ- la vie en rouge?

Μάιος: Η αίσθηση φυσιλογικότητας συνεχίζεται, είμαι καλά, νιώθω άνετα με τον εαυτό μου, με το  σώμα μου, αποκτώ καινούρια ενδιαφέροντα, επισκέπτομαι μουσεία, εκθέσεις ζωγραφικής, κάνω πράγματα που μου αρέσουν, περπατάω περισσότερο, κοιμάμαι λιγότερο... βρίσκω νόημα στη ζωή-όχι, δε βρίσκω ξαφνικά το νόημα της ζωής, αλλά βρίσκω ότι η ίδια η ζωή έχει νόημα, η ζωή είναι ωραία και τα έχει μ'εμένα, επιτέλους!
Χρώμα: Κόκκινο. Της ζωής, της φωτιάς... της αγάπης!

Ιούνιος: Κοιμάμαι ακόμα λιγότερο, αισθάνομαι ακόμα καλύτερα... Ο ήλιος μου φιάχνει τη διάθεση, αρχίζω να αισθάνομαι νεότερη από όσο είμαι-πώς αισθανόμουν το χειμώνα 87 χρονών; Ε, τώρα αισθάνομαι έφηβη, δεκαεξάχρονη... και συμπεριφέρομαι αναλόγως!
Χρώμα: Κίτρινο-χρυσαφί, του ήλιου.

Ιούλιος: Η διάθεση ανεβαίνει κιάλλο, η ενεργητικότητα το ίδιο, ο ύπνος ελαττώνεται υπερβολικά, σε σημείο να χαρακτηρίζεται αϋπνία... Αγαπάω τη ζωή, εμένα, και όλο τον κόσμο, κι εσένα, είμαστε όλοι ένα, είμαστε όλοι αδέρφια... I am a passenger, everything looks good tonight, everything was made for you and me, and all of it is yours and mine... Όλος ο κόσμος στα πόδια μας, όλα είναι τέλεια... είναι ο μήνας που θα με δεις να χορεύω, εμένα, που δε χορεύω ποτέ και που δεν ξέρω να χορεύω, είναι ο μήνας που θα τσακωθώ με τον οποιονδήποτε, για την οποιαδήποτε αφορμή και μετά από τρία λεπτά θα μου έχει οεράσει, είναι ο μήνας που θα σου μιλήσω στο δρόμο χωρίς να σε ξέρω και από αυτά που θα σου πώ, θα μείνεις να αναρωτιέσαι τί ναρκωτικά έχω πάρει... Ενδορφίνες, baby!
Χρώμα: Ουράνιο τόξο. Όλο το φάσμα... Η ζωή είναι επιτέλους έγχρωμη!

Αύγουστος: Retreat. Υποχώρηση. Η μέρα μικραίνει επικίνδυνα, οι αντοχές μου το ίδιο, αρχίζω να κουράζομαι, η ευφορία φεύγει και μένει μόνη η ευερεθιστότητα, είμαι θυμωμένη με όλους και με όλα, μου φταίνε τα πάντα, είμαι η γκρίνια η ίδια προσωποποιημένη, θέλω να σκοτώσω κόσμο, από τους γιατρούς που περιμένουν το φακελάκι για να βάλουν τον ασθενή στο χειρουργείο, μέχρι το Σαρκοζί, θέλω να ζωστώ με εκρηκτικά και να ανατιναχτώ μέσα στη Βουλή, παίρνοντας μαζί μου και τους 300- αν σχεδιάζεις επίθεση αυτοκτονίας, τον Αύγουστο είμαι ο άνθρωπός σου...
(Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και γεγονότα είναι εντελώς συμπτωματική, ωστόσο δε θα μου κάνει εντύπωση αν μετά από την προηγούμενη πρόταση, ο φετινός Αύγουστος με βρεί να κάνω διακοπές σε κάποια φυλακή ή και στα κεντρικά της αντιτρομοκρατικής στη ΓΑΔΑ...)
Χρώμα: Το κοκκινο-πορτοκαλί του ηλιοβασιλέματος...

Το τραγούδι του Ιουλίου...



...το ίδιο, σε μια διασκευή που τα σπά και ανακάλυψα σήμερα...