waiting for Persephone...

Τσικνοπέμπτη σήμερα, πώς θα συνδέσω αυτή τη μέρα με τη Δήμητρα, την Περσεφόνη και τη διπολική διαταραχή (μου) είναι κάτι που θα φανεί (ή δεν θα φανεί) στις επόμενες γραμμές...

Θα αρχίσω λέγοντας ότι τα ελευσίνια μυστήρια ήταν αφιερωμένα στη Δήμητρα και την κόρη της, Περσεφόνη.
Τα Μικρά Ελευσίνια γινόταν το μήνα Ανθεστηριώνα, μέσα Φλεβάρη με μέσα Μάρτη, δηλαδή περίπου... τώρα! Τότε η Περσεφόνη ανέβαινε στη μητέρα της από τον Άδη, η Δήμητρα χαιρότανε και άφηνε τη Γή να ανθίσει και να πρασινίσει, να κοκκινίσει, να κιτρινήσει και γενικά να... ντυθεί τα γιορτινά της!
Τί σχέση έχει αυτό με εμένα;
Πάντα την άνοιξη η διάθεσή μου ανεβαίνει, η κατάθλιψη του χειμώνα φεύγει και τη διαδέχεται μία ωραία κατάσταση που αρχίζει από νορμοθυμία, προχωράει σε υπομανία και αν την αφήσει κανείς να εξελιχθεί ανενόχλητη (ναί, χωρίς φάρμακα εννοώ) το πιθανότερο είναι ότι θα φτάσει και σε μανία.

Τα Μεγάλα Ελευσίνια από την άλλη, γινόντουσαν το μήνα Βοηδρομιώνα, δηλαδή μέσα Αυγούστου με μέσα Σεπτέμβρη, όταν η Περσεφόνη επέστρεφε στον Πλούτωνα... και η Δήμητρα έπεφτε σε κατάθλιψη! Και εγώ το ίδιο, και πολλοί άλλοι διπολικοί απ'όσο ξέρω, αλλά και απλόι καταθλιπτικοί, περίπου τότε αρχίζουν να πέφτουν, προς το τέλος του καλοκαιριού με αρχές του φθινοπώρου... Υπάρχει μάλιστα και ειδική ονομασία για την εποχική κατάθλιψη στο DSM, seasonal affective disorder!

Αν λοιπόν παρατηρήσει κανείς τη συμπεριφορά της Δήμητρας σύμφωνα με τη μυθολογία, θα φτάσει ίσως στο συμπέρασμα που έφτασα κι εγώ, ότι η θεά Δήμητρα, μετά την αρπαγή της κόρης της από τον Πλούτωνα, άρχισε να υποφέρει από κατάθλιψη, η οποία εναλασσόταν με μανία κάθε φορά που η Περσεφόνη ερχόταν κοντά της...
Διέγνωσα τη θεά Δήμητρα με διπολική διαταραχή! Τί κερδίζω;
Η ερώτησή μου δεν είναι ρητορική, έχει απάντηση... οι αρχαίοι μας πρόγονοι έβγαλαν αυτό το μύθο παρατηρώντας και θέλοντας να εξηγήσουν, όχι φυσικά τη διπολική διαταραχή, αλλά την ίδια τη Φύση...
Η ίδια η (ελληνική, γιατί κάθε χώρα έχει το δικό της κλίμα) Φύση λοιπόν είναι που πέφτει σε κατάθλιψη το χειμώνα, σε ευφορία/υπομανία την άνοιξη και σε πύρινη μανία το καλλοκαίρι...
Άρα, εγώ και όσοι την ακολουθούμε, είμαστε "συντονισμένοι" μαζί της, συμπάσχουμε, συμμετέχουμε... Θα πεί κάποιος, είμαστε τόσο ευαίσθητοι/αδύναμοι, που μας επηρεάζουν ακόμα και τόσο "μικρές" αλλαγές όπως η διάρκεια της μέρας, ή το ποσοστό ηλιοφάνειας...
Ναί, το παραδέχομαι, είμαι ευαίσθητη... πού είναι το κακό; Αν το αντίθετο είναι το "αναίσθητος", προτιμώ να είμαι ευαίσθητη!

Είμαι η Δήμητρα, είμαι η Περσεφόνη... Είμαι ο Πλούτωνας και ο Διόνυσος ταυτόχρονα, και φυσικά ούτε παραλήρημα μεγαλείου έπαθα, ούτε πιστεύω στο δωδεκάθεο...
Απλά, γιορτάζω την έλευση της Άνοιξης με το δικό μου τρόπο... ανακαλύπτοντας κοινά χαρακτηριστικά, έστω και με μυθολογικές θεότητες, που κάνουν το "άγνωστο" και "ξένο" λίγο πιο "γνωστό" και "οικείο"!